Finistère

St Maarten 1 dec 2011

Tja, bijna twee jaar terug kwamen we hier aan na de oversteek vanuit Bretagne. Ons blog is bijgehouden tot dat moment maar wat gebeurde er daarna ? Radiostilte op het blog, niet omdat er geen, of erger , vervelende ontwikkelingen kwamen.
Eigenlijk het tegenovergestelde, we hadden ( en hebben) geen vast omlijnde planning, eerst maar eens oversteken en daarna zien we wel was fase 1. Hoofdstuk twee schreef zich inderdaad vanzelf maar aan opschrijven kwam ik niet meer toe. Te veel Carieb, te veel leuke, gekke, nieuwe belevenissen. Versterkt nog door de Caribische easygoing manier van leven- "liming man"- kwam het er even niet meer van om te schrijven.

Vanaf nu gaat er echter regelmatig bericht worden en om er in te komen een korte samenvatting van de twee de afgelopen zeilwinters.
De Carieb was voor ons toen we aankwamen niet meer dan een vaag concept; mooi weer , muziek, 's zomers zo nu en dan een hurricane, een heleboel kleine eilandstaatjes met een bevolking van zeer diverse afkomst.
Dit klopt nog steeds, maar ook klopt dat dit (vaar)gebied ongeveer zo groot is als van Noorwegen tot Portugal en van Ierland tot Griekenland met een stuk of dertig zelfstandige landen, honderden bewoonde / en duizenden onbewoonde eilanden met ontelbare havens en ankerbaaien. Oftewel: veel te veel om alles te zien
De culturele verschillen zijn immens tussen de USA en de indianen van de San Blas-eilanden of tussen de Franse chique op St Barths en de ook ooit Franse Haitianen.
Dit blog kan daarom nooit meer zijn dan een verzameling impressies , gebaseerd op toevalligheid, vooroordeel, gebrekkige kennis en te kort aan inzicht , het is persoonlijk,en zeer incompleet.
Ter illustratie hiervan het bezoek aan Cuba, hier zijn we het eerste jaar een week of zes geweest (moest je toch nog gauw naar toe voordat de Amerikanen het weer overnemen was de redenering), hele eiland rondgereden,best veel leuke mensen en dingen meegemaakt. Maar toen we vertrokken was ik het daar zo moe dat ik gezworen heb er nooit meer terug te gaan. Het jaar daarna (zeker iets vergeten) waren we weer op Cuba , twee maanden, bijna hele eiland rondgezeild, paar duizend kilometer, en sindsdien staat het bij mijn favorieten.
We kwamen op Cuba via de Britse Spaanse en USA Virgin eilanden (er zijn ook nog Deense geweest) , evenveel maagden als kanaries op de Canarische erilanden, wel veel schildpadden. Vervolgens PuertoRico waar we bijna in de gevangenis belandden omdat het sort off bij de USA hoort en je dus een visum moet hebben.
Dominicaanse Republiek waar Marjolein door schietende bewakers bevrijd werd van een paar locals die haar rugzakje wilden bekijken.
Haiti, Cuba, weer terug naar Haiti, te complex om hier te vertellen, maar positief bijzonder.
ABC- eilanden, Curacao, beetje tweezijdig rascistisch maar met een luilekkerland Alberthein als je net van Haiti komt plus allemaal onderdeeltjes voor de boot te koop.
Bonaire : Bovenwater saai, onderwater lekker.
Aruba: Ik snap zo'n Joran v d Sloot (bijna) wel.
Colombia: Eindelijk cursus Spaans gevolgd in historisch Cartagena. Superveilig zeggen ze zelf, (i.t.t. tot buurland Venezuela waar Chavez het niet op zeilers heeft en er dus niet mee zit als je ze een beetje plundert of erger). Marjolein vond het wel raar dat er ieder avond vuurwerk was in de havenbuurt van Santa Marta, zelf niet onder de wapens geweest zijnde vond ik het niet nodig te zeggen dat het mij toch meer op schieten leek.
Rondje Jamaica gedaan, echt wel veel reggea en weed en relaxte mensen.
Na tweede Cubabezoek al met al drie maanden USA bezeild en bezocht. In de jachthaven direct onder de v.h. twintowers gelegen, door Manhattan en over de beroemde bruggen van NewYork gefietst en blij dat we weer via de Bermudas (eilandgroepje minofmeer midden in de Atlantic , bekend van de driehoek) en de Maagden terug zijn in de Carieb.
Ons enig houvast vormt nu de datum van het carnaval in Trinidad. Dit moet ook voor ongelovigen een niet te missen feest zijn en bovendien is het het eiland van de Calypso.