Als we afscheid hebben genomen van Christiaan en zijn gezin, varen we verder de Long Island Sound in. Op aanraden van Christiaan varen we de Connecticut River op naar Essex, een oud walvisvaardersdorp waar kolonisten eind 17e eeuw al op walvissen jaagden. De houten huisjes uit die tijd zijn netjes onderhouden, dus het doet onamerikaans aan. Heerlijk gegeten in de Greswold Inn.

Vervolgens naar Block Island, een mooi vakantie-eilandje zo'n 20 mijl voor de kust van Newport. Heeft wel wat van Volendam weg, met eettentjes die gericht zijn op het uitmelken van toeristen. Alleen komen die niet in bussen, maar met veerboten van het vasteland.

We gaan door naar Newport, het zeilmekka van de VS. Dit was jarenlang thuis voor de oudste sportprijs ter wereld, de America's Cup. De haven ligt vol met de prachtigste exemplaren van oude "J-class" en "12 meter" zeiljachten die ooit werden gebouwd door Amerika's rijkste industrielen, zoals Cornelius Vanderbilt en Ted Turner. De hele stad ademt "America's Cup", de hoofdstraat heet zelfs "America's Cup Avenue".

Als we een avond rondwandelen lopen we de foto galerie van Onne van der Wal binnen. Hij was een van de bemanningsleden van de Flyer II van Connie van Rietschoten in de Whitbread Race van 1981. Die laatste hebben we twee jaar geleden in Portugal opgezocht en sindsdien zijn de meisjes ook 'Flyer-fans" (ik ben dat al sinds 1977...). We gaan op zoek naar foto's van de Flyer. Die vinden we uiteindelijk alleen in het kantoortje van Onne die het leuk vindt weer eens Nederlands te kunnen praten. Hij vertelt in geuren en kleuren hoe hij als jongen zijn best deed om geselecteerd te worden voor de bemanning van de Flyer. Toen dat uiteindelijk lukte nam hij, zonder enige ervaring met fotografie, ook af en toe eens een camera ter hand om foto's te maken tijdens de Whitbread Race. Die hobby is een beetje uit de hand gelopen. Onne is nu een van 's werelds beroemdste maritieme fotografen, woont daarvoor in Newport en heeft er een prachtige galerie waar door hem gesigneerde foto's van hand tot hand gaan voor duizenden dollars. We zullen elkaar weer zien op de Whitbread reunie in Alicante in November.

We huren hier een auto om Oma op te halen van het vliegveld van Boston. Ze komt een dikke week meezeilen. De eerste dag dat ze er is regent het vrijwel de hele dag.... Tussen de buien door lopen we naar "The Breakers", het vakantiehuis van Cornelius VanderBilt, gebouwd in 1896, met 70 kamers en geweldig uitzicht over zee. Een paleis met pracht en praal zoals je die ook op Versailles kan verwachten (en elders in de US waarschijnlijk nergens). Grootheidswaanzin van de baas van (o.a.) de New York Railroads.

De volgende ochtend springen we van de boot in het water om wakker te worden. Eenmaal in het water is de lol er snel vanaf. Op de zijkant van de boot zie ik twee diepe krassen. Waarschijnlijk de dag ervoor veroorzaakt door een zeilboot toen wij aan de wal waren. Niet gezien toen we zelf in het donker aan boord kwamen, maar nu des te beter zichtbaar. Balen. Dat wordt een flinke reparatie komende winter, en waarschijnlijk zal het altijd zichtbaar blijven. Balen, balen. Je zal nu met een boot ook nooit eens een periode kunnen zeilen zonder dat er iets kapot of beschadigd is......

De sfeer wordt later op de dag beter als we een mooie Bluefish vangen die we 's avonds voor anker bij het eilandje Cuttyhunk op de BBQ gooien.