Maine is “lobster country” No 1. Nergens ter wereld wordt zo veel kreeft gevangen en gegeten. Het is samen met de toeristenindustrie ook de grootste inkomstenbron. Bijna elke dag staat de voorpagina van de lokale krant vol met verhalen over de vangststatistieken, de prijzen van kreeft enzovoorts. Deze week was er sprake van dat de vissers aan de wal zouden blijven omdat de prijzen tot een dieptepunt waren gedaald. Nog slechts 4.5 dollar per pond krijgen ze ervoor en dat is lager dan ooit. Dit is het gevolg van een record aan vangsten die aan wal worden gebracht. Dit jaar voor het eerst meer dan 100 miljoen pond…

Elk haventje dat je binnenvaart ligt vol met lobster fishing boats, vrij kleine motorbootjes waarop 1 tot 4 man werken die één voor één de kreeftenpotten omhoog halen. Dat zijn metalen kooien waar de kreeften in worden gelokt met aas waarna ze er niet meer uit kunnen . Die kooien staan op de bodem van de zee. Aan het zee oppervlak drijft een fel gekleurd boeitje (elke visser zijn eigen kleur) en tussen de kooi en het boeitje zit een lange lijn. En waar liggen die boeitjes dan precies ? Juist ja, overal waar wij willen varen! Overal, overal, overal, overal, overal. En hoeveel zijn het er dan wel ? Sinds we in Maine varen zijn we vrijwel nergens geweest waar er niet elke 30 meter een ligt en dat in alle richtingen, zo ver als je kunt kijken. Alsof iemand een grote zak felgekleurde Jellybeans over de baai heeft uitgestrooid.

Inmiddels varen we dus al 2 weken een slingerkoers tussen de boeitjes door, in de angst er een te vangen en de dikke lijn in de schroef te krijgen. Van dat geslinger wordt je knap moe, je moet elke seconde je aandacht erbij houden. Je ziet de bui al hangen; vandaag ging het mis. Net toen ik tegen Mich zei dat ze in dit gebied (Penobscot Bay) grotere, fel gekleurde boeitjes gebruiken, horen we onder de boot een hoop herrie en komt de boot tot stilstand. Nog even voorzichtig proberen of de “rope cutters” op onze schroefas er geen raad mee weten, maar de geluiden die we horen geven weinig hoop. Snel de motor uit voordat we alles in de soep draaien.

Er is maar één oplossing. Toch zwemmen in het water dat we al twee weken vermijden vanwege de kou. Duikbril op, mes mee en onder de boot duiken. Laatste keer dat dit nodig was, was het water 15 graden warmer, Mustique in de Carieb. Toen was het vlak voor zonsondergang, dus had ik haast want in het donker zie je onder water helemaal niks. Dit keer hebben we tijd zat, dus ik ga rustig het water in om te wennen aan de kou. Als ik de eerste keer onder de boot duik zie ik dat er niks meer om de schroef zit. De lijn met het boeitje zit wel nog om de kiel gedraaid. Even overweeg ik nog om de visser een plezier te doen door met boeitje en al onder de boot door en rond de kiel te duiken zodat boeitje en kooi verbonden blijven. Dat zou ook de kreeften in de kooi nog een zinniger toekomst geven dan te verhongeren op de bodem van de zee. Maar uiteindelijk vind ik dat het avontuur wel weer lang genoeg heeft geduurd en ik snij de lijn los van het boeitje en neem het boeitje als trofee mee naar boven. Daarmee lever ik dan ook weer een bijdrage aan de overvangst van kreeft. Komende dagen maar goed de voorpagina’s in de gaten houden of de marktprijzen zich herstellen. Ze zullen me er nog dankbaar voor zijn…