Onvoorstelbaar wellicht dat je ergens op de wereld niet op de hoogte kunt zijn van de uitslag van een WK wedstrijd, zoals Nederland - Mexico. Hans had speciaal zijn oranje jas aan en oranje pet op en de Nederlandse driekleur wapperde fier op ons achterschip (zoals altijd natuurlijk). Maar het is ons gelukt om urenlang geen idee te hebben hoe laat die wedstrijd eigenlijk zou plaats vinden, laat staan wat de uitslag was. Totdat ik eindelijk via Iridium een e-mailtje van Michelle kon downloaden met het goede nieuws uit Brazilie.

Nu krijgen we een andere uitdaging. De volgende wedstrijd willen we natuurlijk niet missen en dat hoeft ook niet. Volgens huidige koers en snelheid zijn we woensdagochtend in Zuid Portugal en van daaruit kunnen we zelf redelijk bepalen wanneer we in welke haven liggen op weg naar Ibiza. Na aankomst in Portugal hebben we nog enkele klussen te klaren, waaronder het ontstoppen van twee toiletten. Als dat meezit (ten minste wat betreft de tijd) en het weer blijft gunstig dan zou Gibraltar eigenlijk wel moeten lukken voor de volgende wedstrijd. Ergens tussen de apen en de engelsen moeten we wel een gezellige pub kunnen vinden met een groot scherm.

De wind is sinds vannacht helemaal weg, dus we motoren recht op ons doel af in een rustige zee. Groot voordeel is dat er nu geen bakken met water meer over het dek rollen waardoor we voor het eerst sinds vertrek de luiken kunnen openzetten voor wat frisse lucht. De laatste dagen werd ik steeds wakker met hoofdpijn door gebrek aan zuurstof. Maar goed, dat is altijd nog beter dan wakker worden door een klets zout water in je gezicht.

Floor en Bart hebben gisteren samen gekookt, naar eigen zeggen zo ongeveer voor het eerst. Thuis is samen koken blijkbaar geen succes. Floor heeft daar, zegt ze, geen geduld om te wachten op Bart's kookkunsten. "Ik kan niet samen koken". Aan boord is alles anders. Om te beginnen heb je uren de tijd voor een eenvoudige macaroni maaltijd. Ten tweede heb je die ook nodig omdat alles langer duurt. Zonder magnetron duurt het langer om gehakt te ontdooien. Zonder werkblad duurt het langer om uien te schillen. Elke beweging die je maakt moet je nadenken over hoe je gaat staan, waar je je aan kunt vasthouden en wat er met de maaltijd gebeurt als de boot weer eens een schuiver maakt. Alles wat je gebruikt moet je ongeveer meteen ook weer afwassen, afdrogen en opbergen anders kom je om in de rommel. Afdrogen met een natte droogdoek schiet ook al niet op. En al die tijd hangen er een paar hongerige zeilers om je heen die de eerste geuren ruiken van een lang verwachte warme maaltijd. Zo leert Floor wel geduld te krijgen met Bart's kookkunsten. En als het eten dan eenmaal klaar is, dan eet Bart in hetzelfde tempo dat hij in Vlissingen heeft als hij net is opgeroepen om weer een schip naar binnen te loodsen.

All is well aboard the good ship Lamawaje!