Nieuwe uitdagingen met nieuwe bemanningsleden dit jaar. In tegenstelling tot afgelopen twee zomers varen we dit keer de hele route met het gezin. Dit jaar staan er jammergenoeg geen oversteken over de Atlantische Oceean op de planning, dus geen excuus om met 'de mannen' alvast 2 weken vooruit te gaan. Wel versterking van de gezinsbemanning, met Holly en Laurens.

Holly leerden we kennen toen we 5 jaar geleden in de Bahama's rustiger weer moesten afwachten. We lagen in de jachthaven van Bimini naast de catamaran van haar ouders waarmee ze net samen een rondje Atlantische Oceean hadden gevaren vanuit hun thuiswateren in Massachussets. We trokken enkele dagen samen op en zijn sindsdien bevriend gebleven. Inmiddels is Holly klaar met de middelbare school en komt ze aan het einde van haar "gap-year" nog twee weken met ons zeilen voor ze aan Stanford gaat studeren. Tijdens haar middelbare school-tijd klom Holly op tot het niveau van "Executive Officer" van opleidingsschip Tabor Boy, dus ik kan 's nachts met een gerust hart de wacht aan haar overdragen.

Laurens is de vriend van Rikke die op zijn eindexamenfeest een paar weken geleden een schrobber van ons kreeg als bewijs dat hij een weekje mee mocht gaan zeilen deze zomer. Hij ligt hier op de bank te slapen nadat hij net zijn eerste zonsopkomst op zee heeft meegemaakt. Hij zei dat het net zo mooi was als de zonsopkomst in de Himalaya waar hij met Global Explore is geweest vorig jaar. Laurens start in September zijn studie electrotechniek in Delft en heeft nog niet eerder gezeild.

Afgelopen zondag kwamen we na een comfortabele treinreis vanuit Brussel aan in een bloedheet El Masnou, net boven Barcelona. 35 graden en geen wind. Toch weer de klassieke fout gemaakt en die eerste dag veel te hard gerend om de boot klaar te maken. Koppijn van de hitte. De Spanjaarden keken me al verbaasd aan vanaf hun terrasjes in de schaduw...


We zijn inmiddels al halverwege onze oversteek naar Sardinie. 280 mijl totaal, kleine twee etmalen. Zeven personen aan boord is eigenlijk wat veel, maar gelukkig is het rustig weer dus we motor-zeilen in vlakke zee naar de overkant. Holly is wachtleider met Rikke en Laurens in haar wacht. Ik heb de andere wacht met Imme en Pippa. Mich is "vliegende kiep", zorgt voor de catering en slaapt tussen de maaltijden door. Vannacht voelde Mich in de kombuis opeens iets glibberigs onder haar voeten. Stond ze boven op een kleine inktvis die zich op een of andere manier door een van de openstaande ruitjes aan dek naar binnen had gelanceerd. Nooit eerder meegemaakt. Wel al de nodige vliegende vissen binnen gehad en zelfs in mijn gezicht, maar een vliegende inktvis is wat mij betreft nieuw. We hebben nog een klein etmaal te gaan tot we weer land in zicht krijgen, de noordwest punt van Sardinie.

All is well aboard the good ship Lamawaje!