We leren Corsica snel kennen. Nadat we vanwege de deining zijn gevlucht uit Centuri zijn we teruggevaren naar een iets rustiger ankerplek voor Macinaggio. Een dag later ging de wind eindelijk liggen. In het stadje gingen we op zoek naar een gastenvlag die je als bezoeker hoort te hijsen. De vlag van het land waar je op bezoek bent dus, en die hoort in het stuurboord want te worden gezet. Officieel zijn we hier in Frankrijk en die vlag hebben we natuurlijk nog wel van eerdere bezoeken. Maar Corsica hoort wel bij Frankrijk, maar Corsica is geen Frankrijk. Wil je hier een beetje sympathie ontvangen van de lokale bevolking dan zal daar de vlag van Corsica bij moeten, eigenlijk zelfs erboven. En die vonden we al snel. Een zwarte kop op een witte achtergrond... Toch maar eens opgezocht. Blijkbaar werd de Middellandse zee in de 19e eeuw onveilig gemaakt door Barbaarse piraten. De Corsicanen namen de hoofdpiraat gevangen, hakten zijn kop eraf (waar heb ik dat eerder gehoord) en zetten die zwarte kop op hun vlag om andere piraten af te schrikken... Nou, mooie introductie in lokale mentaliteit. Bij het hijsen van de bezoekersvlag neurie ik voorzichtig de Marseillaise, maar zo zacht dat niemand het kan horen...

Als we uiteindelijk toch maar ook twee nachten in de jachthaven gaan liggen om de boot te kunnen poetsen en water te tanken, kan ik natuurlijk ook makkelijk even een middagje met de meisjes naar het strand. We gaan maar even met Ripje (Ribje in mijn vorige blog werd door Pippa streng gecorrigeerd, want Ripje stond inderdaad voor Rikke, Imme, Pippa...). We komen aan op het drukke strand, trekken Ripje op het zand en gaan zwemmen. Als we daarna een plekje uitzoeken om onze handdoeken te leggen, horen we achter ons typisch Italiaans gejammer. Effe niet reageren en dan "excusez, est-ce que vous parlez Francais ?" Dat kon ze dus ook, maar alleen met een Corsicaans accent want ik snap er geen bal van. Het probleem is blijkbaar dat we te dicht bij haar zijn gaan zitten. Onzin want het hele strand ligt zo dicht op elkaar, en we nemen de zon niet weg voor haar dikke blote hangtieten. Rustig discussieren werkt niet. Ze schuift met opzet nog een stuk op zodat Pippa haar voeten in het gezicht krijgt en ze schopt een forse berg zand op onze handdoeken. Negeren denk ik (nog steeds met die Corsicaanse vlag in mijn achterhoofd). Ze staat op en komt met haar hangtieten in mijn nek verder klagen in haar eigen dialekt. Ik doe alsof ik het niet zie en hoor. Vervolgens probeer ik het maar eens in het Zittesj, maar vreemd genoeg werkt dat ook niet. Als ze maar niet ophoudt met haar drukke gedoe, geef ik haar mijn beste impersonatie van een opgehitste Italiaan, met handen en veel overdreven intonatie. De buren kunnen het wel waarderen. Werkt ook niet. Ze gaat foto's van ons maken en bellen met weet ik veel wie. We doen nog een tijdje net alsof we het goed naar onze zin hebben en kloppen dan opstandig onze zanderige handdoeken over haar uit en vertrekken met Ripje weer terug naar de Lamawaje.

We liggen hier aan de Cap Corse, en die is bekend om zijn prachtige wandelingen. Voor de afwisseling staan we dus de ochtend erna maar eens om 5 uur op zodat we het Sentier Douanier kunnen lopen, een wandeltocht langs de kust zoals die vroeger door de douaniers werd gelopen op zoek naar smokkelaars. 9 kilometer, en normaal gesproken in 3,5 uur te lopen zegt ons boekje. Dan weet je het al, als je voor 9 km zoveel tijd nodig hebt dan zal het wel niet recht toe recht aan zijn... Rugzakken mee, veel water en krachtvoer en hoppa op pad, in het donker over het strand. Net als we de eerste heuvel hebben getrotseerd komt de zon volgens planning op om 6:20. Je kunt er de klok mee gelijk zetten. Wat een schitterend mooie wandeling is dit. Azuurblauw water, felgroene heide, wit zand, grauwe rotsen, rood-oranje luchten, beschermde meeuwsoorten in een natuurreservaat, ruines van oude vuurtorens. De heuvels worden hoger en rotsachtiger, en de pauzes steeds frequenter. Het koelste deel van de dag, maar het zweet gutst om 7 uur al van onze hoofden en ruggen af. En elke keer bovenop de volgende heuvel is er weer een volgende in zicht, nog hoger. We moeten Pip op het zwaarste deel naar boven praten, ze valt van ellende met haar bezweette rug in het zand. Goede oefening voor de 40 km Swentibold Mars. Op het hoogste punt zitten we uitgebreid uit te rusten, genietend van het magnifieke uitzicht naar Isle Giraglia, afkoelend door de wind. Dan is het allemaal berg af, langs een verlaten baaitje waar Pip en ik naakt zwemmen vanaf de rotsen, over het laatste strand, naar een strandtent waar de drankjes koud zijn, maar de keuken nog niet open. Dan maar crepes in het dorpje. "En hoe komen we het beste terug naar Macinaggio" vraag ik aan de koekenbakker. "Met de veerboot" zegt hij. Om 12 uur gaat er een en dan de volgende om 3 uur. Het is tien voor twaalf en hij maakt geen enkele haast met de pannekoeken die we net hebben besteld. Gelukkig halen we het nog net en varen we met een stuk of 15 medepassagiers het piepkleine vissershaventje van Barcaggio uit. Na een half uur gaat het anker uit en worden de passagiers uitgenodigd om te gaan zwemmen :-) Pip en ik laten die kans niet schieten en springen in onze onderbroek overboord tussen de vissen die op het stokbrood van de kapitein afkomen.

Alles bij elkaar een speciale ervaring dat Corsica. Eenmaal terug aan boord douchen we op het achterdek en vallen in een diepe middagslaap. Later die middag komt de havenmeester melden dat naakt douchen op het achterdek hier verboden is, er zijn immers kleine kinderen in de buurt... En met de Corsicaanse vlag in ons achterhoofd knikken we netjes ja en amen.

All is well aboard the good ship Lamwaje!