De ijsjes om te vieren dat er geen persoonlijke ongelukken zijn gebeurd doen wonderen. Het woord Capri wordt verbannen uit de vocabulaire van de Lamawaje. Intussen hebben we ook de Amalfikust overgeslagen. Het is net als met Saint Tropez en omgeving. Heel mooi, maar in Juli en Augustus moet je er gewoon niet komen. We voeren die foute avond dus uiteindelijk door naar Sorento waar we pas rond middernacht aankwamen. Daar zoeken we ons uiteindelijk nog een ongeluk naar een nieuwe jachthaven. Net als ik op het punt sta om dan maar in een hoekje van de industriehaven het anker uit te gooien (er stond nergens dat het niet mocht) gebaart een vriendelijke Italiaan op de kant dat we er daar nog wel bij passen. Zo zie je maar weer, voor elke hufter kom je snel zat weer vriendelijke mensen tegen. Het lijkt Nederland wel.

Sorento is veel leuker dan we hadden gedacht. Oude stad met smalle straatjes, mooie boulevard en vrijwel geen toeristen. We horen hier ook dat die nieuwe jachthaven er wel is, maar bij nader inzien hebben ze hem toch maar 3 mijl verderop aan de kust gebouwd... Dan hadden we nog lang kunnen zoeken. Na een bezoek aan die jachthaven varen we verder langs de kust in de richting van de punt van de laars van Italië.

Bij Acciaroli gaan we voor anker om even in de zee af te koelen en natuurlijk willen we het dorpje even zien. De eerste toeristen die we tegenkomen zien er nogal Nederlands uit, dus ik zeg "goedemiddag". Blijken het Limburgers te zijn uit Landgraaf. Mevrouw is in de 7e hemel. Ze heeft net na veel zoeken de oudste mevrouw van Acciaroli gevonden, 108 jaar oud en ze had laatst in de Limburger gestaan. In Acciaroli blijkt meer dan 10% van de bevolking ouder te zijn dan 100, met bovendien 0% Alzheimer. Wetenschappers en media uit de wereld blijken hier te zijn geweest voor onderzoek en verslag. Met het artikel uit de Limburger in de hand was de dame uit Landgraaf, zelf werkzaam in de zorg, alle huizen afgestruind en uiteindelijk in de huiskamer beland van een oud vrouwtje met een blauwe schort aan. Met handgebaren had ze haar respect voor haar uitgesproken en het oude vrouwtje was heel blij met haar oprechte aandacht. Want de meeste toeristen, vooral die Chinezen, kwamen alleen maar voor de snelle foto, had ze gezegd... "Ja, erg he die Chinezen", zei ik nog... "En waar was dat precies ?" We vonden het oude vrouwtje doordat ze gelukkig (en misschien niet helemaal toevallig) de blauwe schort nog aan had en bovendien de vensters van haar kleine huisje wagenwijd open had staan. Krom schuifelend van aanrecht naar stoel naar kast kwam ze naar het venster om te poseren met de meisjes. Ja, erg he die Chinezen...

Op het bankje van het dorp, onder de bomen, rond de verkoelende fontein, praten we oma en mama bij over het stokoude vrouwtje als een stokoud mannetje voor Rikke gaat staan en vol lof begint over Christiana, één van zijn drie vrouwen waar ze blijkbaar op leek. Hij had ze allemaal overleefd en kon zich zo te horen elk detail van zijn vrouwen en de rest van zijn leven nog herinneren. 0% Alzheimer inderdaad. Ongelofelijk hoe je een hele conversatie in het Italiaans kunt opbouwen door het laatste woord uit de laatste zin met veel overtuiging te herhalen, liefst met zangtonen en handgebaren. Hoe dan ook, de strekking van zijn betoog tegen de meisjes was "Tu studi, tu studi, tu studi"! Die houden we erin.

Vlak voor Happy Hour (17:00 Lamawaje Time) halen we het anker op en zetten we bij ideaal zeilweer met 7 knopen koers richting het eiland Stromboli, één van de Aeolische eilanden voor de kust van Sicilië. 90 zeemijl, dus een nacht op zee. Na het avondeten en een prachtige zondondergang nemen Rikke en Imme de ene wacht voor hun rekening, Mich en Pippa de andere en ik blijf standby. Twee uur op, twee uur af. Oma Ans krijgt vrijstelling (in ruil voor een jaar spaghetti op zaterdagavond). De wind zakt weg dus de motor moet erbij.

Met nog 50 mijl te gaan ga ik buiten op de bank slapen. Maar al na een uur word ik gewekt door Rikke en Imme die recht voor de boeg af en toe een fel rood licht zien. Fel rood, dat duidt op een schip op niet al te grote afstand. Maar waarom dan soms wel en nu opeens niks meer? Zou die alweer weg zijn? Ik zie niks. Een kwartier later wil ik weer gaan liggen, maar Rikke laat het niet gebeuren. Je moet het echt zien pap, het was heel fel! OK. En dan opeens zie ik het ook, een rood-oranje licht aan de horizon dat enkele seconden aanhoudt en zich dan lange tijd niet meer laat zien. Zou de vulkaan op Stromboli dan zo actief zijn dat je de lava al op 50 mijl afstand kan zien ? Dat kan toch haast niet? Maar het gaat de rest van de nacht zo door en wordt steeds feller. De vulkaan spuwt met onregelmatige tussentijden fel rode en oranje magma de lucht in, zichtbaar tot verder dan elke vuurtoren in de Noordzee. Stromboli, dat is pas een vuurtoren! De meisjes zijn er niet helemaal gerust op dat we daarheen varen. "Maar wat als er dan vannacht net zo'n uitbarsting komt als de 'Zevusius' bij Pompei ?" Tja, wat zeg je dan. "Volgens de pilot (vaargids) zijn de uitbarstingen meestal klein en ongevaarlijk. Er wonen honderden mensen op Stromboli en er is een ankerplaats waar altijd tientallen boten liggen". "Ja, nou en ? Die mensen in Pompei hadden toch ook beter vooraf kunnen verhuizen ?". Klopt... Vlak voor zonsopgang passeren we de krater en zien van dichtbij de magma de lucht in schieten en grote brokken lava de zee in rollen. Spectaculair. We ankeren uiteindelijk aan de zuidkant van Stromboli waar we de krater niet meer kunnen zien, maar het gerommel wel kunnen horen. Onwerkelijk. Nog effe een paar uur slapen voor we vanwege de hitte weer snel het water in springen. Als hij nu maar niet uitbarst, dan zien toeristen ons de komende paar duizend jaar in ons nakie in het museum liggen..

All is weer well onbooard sailing yacht Lamawaje!