In Galaxidi ben ik voor zonsopgang wakker, licht het anker en hijs de zeilen. Met een heel licht windje beginnen we langzaam en stilletjes aan de 25 mijl naar Navpaktos. Tijd zat. Maar zoals gebruikelijk hier, trekt de wind in de loop van de dag aan. Als we aankomen bij het piepkleine haventje gaan we de uitdaging om erin te varen maar niet aan. Er kunnen maar 4 tot 6 boten in, en als er een beetje wind staat komen die al snel met de ankers in de knoop. Dus het anker gaat uit en we varen met Ripje het stadje in. De ligging is zo strategisch dat het al van ver voor de jaartelling bewoond is, meest recent als venetiaans fort dat grotendeels intact is. De muren gaan aan weerszijden stijl de berg op, en in het stadje zelf liggen tussen die buitenmuren weer meerdere muren waar de heersers zich achter terug konden trekken, tot ze uiteindelijk boven op de berg uitkwamen. Daar waren grote hoeveelheden drinkwater en voedsel opgeslagen zodat ze het wel even vol konden houden. We klimmen de berg op vlak voor zonsondergang als de zon zijn grootste kracht heeft verloren. Prachtig uitzicht over een paar kleine bootjes die ver beneden ons voor anker liggen. Eentje lijkt wel donkerblauw.

Van Navpaktos zeilen we onder de prachtige 3 km lange Rio Antirriobrug terug naar Patras, waar we een week geleden de film Oppenheimer zagen. Vanavond gaan we weer naar de film. Oppenheimer! Zo indrukwekkend, en nog zo veel onopgeloste snelle korte flashbacks (kleur) en flash forwards (zwart wit) dat we met alle plezier nog een keer 3 uur op het puntje van de stoel gaan zitten.

Vanuit Patras varen we weer de Ionische eilanden in (Zakynthos, Kephalonia, Levkas etc) waar we met zijn drieen begonnen toen Mich en Pip vanuit Preveza naar huis moesten. Het einde nadert en we hadden ons geen mooiere plek als afsluiting kunnen bedenken dan de enorme grote ruige, ondiepe baai tussen onbewoond eiland Petralas en het vasteland. Geen woningen, geen wegen, geen strandtentjes, geen geiten of schapen, niks, nada, nul. Alleen vissen en vogels, en ‘s nachts miljarden sterren, aardse duisternis en oorverdovende stilte zoals je die bij ons bijna nergens meer vindt. Mooie plek om voor het slapengaan stil te staan bij het einde van een geweldige reis.

Eerst met zijn vijven van Zadar via Dubrovnik naar Durrës in Albanië, dan na een week verder naar Corfu en Levkas waar Mich en Pippa van boord gingen vanwege Pippa’s 2e poging om een Atheneum diploma te halen. Sindsdien vier weken met twee twintiger dochters en geen onvertogen woord. Heel af en toe zaten ze elkaar verbaal in de haren, maar dat was altijd na een uur weer vergeten. Zusjes zeggen nooit ‘sorry’ tegen elkaar, ze doen gewoon opeens weer alsof er nooit een vuiltje aan de lucht was. Zonder wrijving geen glans. Ze trokken de kar in het ‘boothouden’, bootschappen doen, plannen, heerlijk koken, maar ook varen, zeilen hijsen en strijken, ankeren, uitvaren, en soms ook aanleggen. Wat heb ik een geluk met zo’n ‘bemanning’. En wat werd ik vaak meewarig en jaloers aangekeken als we met ons drieen door de stadjes liepen.

Maar hoewel het lekker rustig was aan boord, en we genoten van de extra ruimte, watervoorraad etc. misten we Mich en Pippa om 101 redenen. De Lamawaje bemanning was niet meer compleet de laatste weken. Volgend jaar zijn we gelukkig weer met ons vijven en dan is Turkije de bestemming.

Inmiddels liggen we in Preveza waar we Lamawaje klaarmaken voor 8 maanden op de kant. Maandag stappen we op de veerboot naar Venetie van waaruit we met de nachttrein naar Stuttgart rijden en dan met de ICE naar Keulen. Tis weer mooi geweest.

All is well aboard the good ship Lamawaje!

Verder dan het vakantiehuis van de W van Willem komen we niet dit jaar. We beginnen langzaam aan de terugtocht richting Preveza waar de boot op 25-09 de kant op gaat en van waaruit wij de veerboot naar Venetie nemen en dan de nachttrein terug naar Stuttgart.

Ik vertrek 's morgens vroeg voor zonsopgang en laat de meisjes slapen. Tegen de tijd dat ze aan dek komen om het ontbijt te maken zijn we al bijna in Hydra waar we een tussenstop maken. We gaan die haven niet in met onze boot. Daar was het 25 jaar geleden al elke dag een chaos met ankers en kettingen en dat schijnt niet beter te zijn geworden. Tientallen huurboten gooien hun anker in het midden van de haven op zo ongeveer dezelfde plek en varen dan achteruit naar de 3 omringende kades. Ochtendchaos gegarandeerd, en huurboten staan nu eenmaal niet bekend om hun stuurmanskunsten, met of zonder Griekse schipper. We ankeren liever in het baaitje ernaast en varen met Ripje met electromotortje stilletjes een mijl tot de haven waar we bijna omver worden gevaren door lawaaierige en hard scheurende taxi-bootjes. Leuk stadje Hydra. Voor twee uurtjes. We varen nog een paar uur door naar Poros waar we ankeren in de beschutte baai.

Precies een week nadat we voor het eerst door het smalle hoge Kanaal van Corinthe voeren, varen we er weer door in tegengestelde richting. De nieuwigheid is er vanaf, dus Rikke hangt de hangmat op het voordek om alles nog eens uit een ander perspectief te bekijken. Vorige week moesten we meteen na het kanaal twee dagen schuilen voor de harde wind; dit keer varen we het kanaal uit in een windstille Golf van Patras. Windstilte betekent een vlakke zee en daardoor herken je het gespetter en geplons van dolfijnen al van mijlenver. We verleggen de koers en de meiden pakken de GoPro en gooien het supboard in het water. Ik probeer ze zo dicht mogelijk bij een plek te brengen waar de groep dolfijnen heen zwemt. De eerste poging mislukt omdat ik te hard vaar en de meisjes op het supboard naast de boot kapseizen. De tweede keer peddelen ze zich een ongeluk om in de groep dolfijnen terecht te komen maar ze worden beloond met een unieke ervaring, suppen tussen speelse dolfijnen die voor de gelegenheid ook nog eens extra hoog uit het water springen. Met de GoPro filmen ze een dolfijn met een babydolfijn aan haar zijde die eerst vlak onder het supboard op en neer zwemmen en dan vlak ervoor samen uit het water springen. Geweldig, wat had ik graag zelf op dat supboard gezeten...

We ankeren die avond voor het dorpje Galaxidi en vallen voldaan in slaap. Morgen weer een dag.

Galaxidi ligt in de baai van Itea. Hier kwamen al 2700 jaar geleden schepen aan uit de hele Middellandse Zee met pelgrims, staatshoofden en kostbare kunst. Van hieruit sleepten ze beeldhouwwerken en grote zuilen nog 18 kilometer de berg op naar de Tempel van Apollo bij Delphi. In die tempel zat in een aparte afgesloten ruimte de 'Pythia', het orakel, een priesteres die, als ze in trance was, boodschappen kon ontvangen van Apollo en andere goden. Dat deed ze nadat ze flink had zitten snuiven aan etheengas uit een kloof in een rots. Haar boodschappen bestonden dan uit onverstaanbare klanken die vervolgens door hoge priesters werden geinterpreteerd en vertaald in een 'orakel' in de vorm van een vers, waar je alle kanten mee uit kon. Tevreden met hun eigen interpretatie keerden de pelgrims huiswaarts.

Staatshoofden zoals Koning Croesus van Lydië interpreteerden hun orakel als een vrijbrief om buurman Perzië te veroveren. Dat liep verkeerd af voor Croesus. Foutje bedankt. Croesus had de bijsluiter niet gelezen. Het orakel gaf geen garanties.

Die Pythia's werden verkozen door hoge priesters en ze werden nooit oud. Waarschijnlijk wisten die hoge priesters verdomde goed dat dat snuifgas uit die rotskloof niet goed voor je was, anders wilden ze toch liever gewoon zelf met die goden sparren? De 'vertaling' van orakels in verzen met de gewenste uitkomst werd ook van tevoren al door de hoge priesters bekokstoofd achter gesloten deuren onder aan de tempel van Apollo. Komt bekend voor?

Zeer fascinerend zo'n bezoek aan Delphi. Onder de indruk van de schoonheid van architectuur en kunst uit een tijd dat Nederland nog alleen door stammen werd bewoond.

Op de tempel van Apollo stond toen al 'Ken uzelf' en 'Alles met mate'. Je zou hopen dat we dat inmiddels hadden geleerd en dat we de tijd van orakels en hoge priesters ver achter ons hadden gelaten. Maar jammergenoeg zijn die alleen van vorm veranderd.

Na de Ionische eilanden, de Golf van Patras, de Golf van Corinthe en het Kanaal van Corinthe, varen we nu het gebied van de Saronische eilanden in. Een prachtige zeildag langs de noordkust van de Peloponessos, met in de verte de luchtvervuiling van Piraeus en Athene, brengt ons in de beschutte baai van het eilandje Poros. We gooien 50 meter van de kade het anker uit en varen rustig achteruit in de richting van het laatste gaatje in een lange rij met zeil- en motorboten. Op een zeilboot staat een druk roepende en gebarende Griekse schipper ons te wijzen waar we heen moeten. Aan de andere kant geeft een kalme schipper van een grote motorboot met Friese vlag geruststellende signalen dat het goed gaat zo. Imme staat op het voordek aan de ankerlier, Rikke werpt de landvasten soepel en feilloos naar de collega zeilers die ons opwachten. Landvasten terug op de kikker en vast, anker strak, motor af, loopplank uit. De buren zijn onder de indruk. Blijkbaar was het al de hele dag kermis hier aan de kade met kruisende ankerkettingen, landvasten in het water en te korte loopplanken. De Griekse schipper komt me joviaal een hand en knuffel geven, alsof we elkaar al jaren kennen. Tevreden begint de bemanning van de Lamawaje aan het Happy Hour terwijl honderden toeristen op de kade langs flaneren, aapjes kijken. Maar deze aapjes hebben het dit keer toch wat beter geregeld met onze koude drankjes, chips en kaas.

Poros is zeer toeristisch, zeker als een mini cruiseschip aanlegt en honderden rollators in het stadje loslaat. En weer komen we in de spagaat van een stadje dat zonder toerisme en zeilers zoals wij al lang dood zou zijn, maar met toerisme en te veel zeilers dodelijk vermoeiend is geworden. We zijn als mens nu eenmaal niet erg goed in de maat houden.

Des te indrukwekkender dan de kwaliteit, snelheid en vriendelijkheid van de beste taverna's zoals Oasis, waar zeker twee honderd gasten gezelllig langs de waterkant eten en drinken en waar werkelijk helemaal niks op aan te merken is. Ze brengen na de voorgerechten (altijd tzatziki met veel knoflook), het hoofdgerecht (garnalen Saganaki met gebakken feta en tomaten) en een fles Griechischer Wein een toetje van het huis. Ze doen hier blijkbaar alles uitzonderlijk goed. Bij de taverna ernaast staat de eigenaar tevergeefs verwoede pogingen te doen om gasten op zijn lege terras te krijgen.

De volgende ochtend begint de kermis aan de kade weer. Onze Griekse buurman gooit als één van de eersten de landvasten los en vaart vooruit om zijn anker op te halen, maar had niet gezien dat daar al een andere boot druk bezig was om zijn anker te ontdoen van de kettingen van twee andere boten. Hij heeft nu geen andere keuze meer dan opzij varen waardoor hij dwars over de ankerkettingen van ons en onze Friese buurman komt te liggen. Als hij nu maar rustig wacht en niet op het idee komt om van daaruit zijn anker op te halen... Jawel hoor. Zonder om te kijken (of na te denken) duwt hij net zo lang op het knopje van de electrische ankerlier tot die piepend en krakend het anker bovenhaalt met onze ketting er keurig overheen gedrapeerd. Drukke gebaren van een Friese en Limburgse schipper worden beantwoord met nog drukkere gebaren en Griekse woorden die we eigenlijk eens een keer in Google Translate moeten opzoeken.
Een groot probleem hebben wij niet echt. Ik had bij zijn vertrek de motor al in de vooruit gezet met de landvasten nog strak aan de kade. Lamawaje gaat nergens heen. Maar hij ook niet, en dat was hij wel van plan. Blijkbaar is hij niet op de hoogte van de standaard oplossing voor deze situatie: lijntje om mijn ankerketting, die vastzetten op het dek, en dan zijn eigen anker eronderuit laten zakken. Dankzij Friese en Limburgse gebaren wordt hem dat toch duidelijk. Een kwartier later heeft hij zijn anker vrij, en wordt onze ketting met lijntje en al zonder enig ceremonieel overboord gezet. We hebben hem nog vriendelijk uitgezwaaid, maar helaas... Wij hebben geen andere keus dan opnieuw ankeren maar nu het anker van de buren weg is kan daar weinig meer
mee mis gaan.

We blijven een dagje in Poros om de boot grondig te poetsen, binnen en buiten. Het zout had zich aan dek en op de romp opgebouwd tot een dikke laag kristallen die er gelukkig makkelijk vanaf gaat. Het is bovendien weer flink warm overdag dus een beetje rommelen met water in de zwembroek/bikini is heerlijk.

De volgende dag heb ik een Teams vergadering voor het werk en dan wil ik ergens rustig voor anker liggen zonder de drukte van de straat en gedoe met ankerkettingen van de buren. De meiden varen vandaag de boot naar een mooie rustige ankerplek waar zij kunnen zwemmen en waar ik rustig kan vergaderen via de 5G verbinding. Het wordt een marathon onderhandeling. Als ik 5 uur later voor het eerst mijn hoofd weer boven dek steek, zijn we alweer onderweg naar Ermioni. De meiden waren klaar met zwemmen en het werd tijd om verder te gaan. Ze hadden als jonge twintigers in bikini bij het anker ophalen en wegvaren wel de nodige aandacht getrokken van andere boten in de baai.

In Ermioni hebben we de motor nog niet uit of Henri van Poll, een schoolvriend die ik al ruim 30 jaar niet meer heb gesproken staat aan boord om ons te verwelkomen. Hij is hier op vakantie, wij ook, dus tijd zat om bij te praten. Op zoek naar een restaurantje lopen we langs een groot Zwitsers zeiljacht en vraagt Henri aan de chique gasten op het achterdek of er nog een tafeltje vrij is... Met zijn grote lach legt hij de schipper bloedserieus uit dat we op zoek waren naar een tafeltje om een glaasje wijn te drinken, en dat dit prachtige schip wel indruk maakte... De schipper gaat naar binnen, haalt een fles witte wijn uit de koeling en komt met 4 glazen de loopplank af. De meiden weten niet wat hen overkomt. Welkom in de Wereld Volgens Henri.

Na die fles wijn danken we de schipper voor zijn gastvrijheid en laten hem alleen met zijn gasten. We eten en drinken heerlijk en gezellig bij Maria's en praten de hele avond over hoe mooi het leven kan zijn. Het zijn de kleine dingen die het doen...

Verder. Het schijnt dat onze koninklijke familie hier in de buurt een vakantiehuisje heeft. Op Google vind ik een luchtfoto en via Google Maps scan ik de kust van de Peleponessos. Check. 25 mijl van hier. Mijn anker-app Navily kent dat baaitje ook en de reviewers die er waren geven hoog op van het strandtentje Doroufi van de buren. Reden en alibi genoeg om daar te ankeren vannacht. Naarmate we dichterbij komen wordt duidelijk dat hun 'vakantiehuisje' niet zomaar in een buurt ligt. Dit doet denken aan de betere delen van de Algarve. Hier zullen vast ook andere 'royals' de zomer verbrengen. Het optrekje van de Oranjes komt in de lokale top 10 niet voor schat ik. We ankeren voor het 'strandtentje' van de buren en liggen op steenworp afstand van het haventje waar de vlaggen van Griekenland en Nederland broederlijk naast elkaar wapperen. Zo te zien beweegt er niets, maar de meiden willen dat graag zeker weten dus ze peddelen met het sup-board de koninklijke haven in. Niemand thuis. De camera's sturen de beelden van deze vijandelijke vloot uit de Zuidelijke Nederlanden terug naar Koning Willem Alexander van Oranje die nog steeds op zoek is naar een manier om een even grote stempel op de geschiedenis te drukken als degene naar wie hij vernoemd is. En zo begon de tweede Tachtigjarige Oorlog.

Nadat we Zakynthos hebben afgesloten met een nachtelijke White Tuesday dance party in club Barrage (aanvang 00:00 dus eigenlijk White Wednesday) zetten we koers naar het Kanaal van Korinthe, die toegang geeft aan West Europa en West Griekenland om per schip Athene en de Cycladen te bereiken zonder een paar honderd mijl te moeten omvaren rond de Pelopponesos. Het front van storm Daniel is al twee dagen geleden over ons weggetrokken richting Afrika, nadat het bakken met regen had gedumpt op de regio boven Athene. Toen het over ons kwam was de meeste regen er al uit, en bovendien hebben wij niet zo snel last van overstromingen.

Om bij de ingang van het kanaal te komen moeten we eerst nog door de Golf van Patras en de Golf van Korinthe, ongeveer 150 zeemijl in totaal door iets wat op de grote kaart van de Middelandse Zee lijkt op 'binnenwater'. Met een beetje geluk met de wind doen we daar 25 uur over, verdeeld over 3 dagen. Maar Daniel had andere plannen. In het kielzog van zijn storm trok hij de gebruikelijke Griekse Meltemi winden tegen de weersmodellen in vanuit de Cycladen over Athene naar deze 'binnenwateren'. Meteen op onze eerste dag moesten we opboxen tegen hoge golven en wind op de neus. Gelukkig geen zeezieken aan boord. Halverwege vluchtten we de goed beschutte haven van Mesolonghi binnen. De volgende dag kwamen we niet verder dan Patras, onze geplande bestemming van de eerste dag. Daar bleek dat de weermodellen zich inmiddels hadden aangepast aan de eigenwijze Daniel. We bleven een dag in Patras 'verwaaid' liggen, wat overigens geen straf was. We vonden een enorme keuze aan hippe gezellige restaurantjes, en een moderne bioscoop waar we 'Oppenheimer' keken (aanrader!). De lucht klaarde op en de volgende dag vertrokken we bij zonsopkomst voor een extra lange etappe van 14 uur, naar de ingang van het kanaal. Volgens verwachting draaide de wind halverwege zodat we met halve wind en hoge snelheid de laatste mijlen naar Korinthe konden varen. Het lijkt erop dat de weersmodellen Daniel eindelijk door hebben.

Wat schetst onze verbazing als we enkele honderden meters voor de ingang van het mini haventje worden overvallen door zeer harde windvlagen, terwijl alle 4 weermodellen het eens waren dat het 's avonds bijna windstil zou gaan worden... Zeker die Daniel weer! Gelukkig hadden we de zeilen net gestreken en de boot opgeruimd, anders had dit nogal een flinke puinhoop kunnen worden. De haven ligt volledig open naar de kant waar deze uitzonderlijke windvlagen vandaan komen. Als we daar bij deze wind invaren maken we brokken. Dan maar voor anker, net achter de buitenste havenkade, bij twee andere zeilboten die daar al lagen te dansen in de chaotische deining. Geen keus. De ankermanoeuvre verloopt feilloos, wat een bemanning! We liggen meteen vast, achter alle ketting die we hebben. Maar de boot vind zijn rust niet. De steeds grotere golven door de harde wind echoen tegen de binnenste kademuur en komen terug en botsen op de nieuwe golven. Chaos is het gevolg. De boot zwiept van links naar rechts en op en neer, zonder patroon waar je je nog op zou kunnen instellen. De golven die terugkomen van de binnenkade klappen met veel lawaai tegen de platte onderkant van de spiegel. Elke keer weer schrikken. Adrenaline niveaus stijgen.

We kunnen nergens anders heen, dus maar hopen dat dit een klein lokaal en tijdelijk windeffect is door zonsondergang of zo. Even lijkt het daarop en heb ik hoop op goede nachtrust. Maar die hoop vervliegt als ik de nieuwe weersmodellen zie. Daniel roert zijn staart. De storm heeft ten zuiden van Griekenland zo veel extra energie gekregen van het extreem warme zeewater, dat hij nu in Libië aankomt als net geen orkaan (Medicane heten die tegenwoordig in de Med). En die extra energie zuigt weer hardere winden aan in Griekenland, met weerspatronen die de modellen maar amper kennen, laat staan kunnen voorspellen. Welkom in het nieuwe normaal...

De meiden blijven positief, koken heerlijk, al moeten ze alles vastzetten en vasthouden, en na een gezellig maar wiebelig avondeten spelen we zelfs nog een potje Beverbende. Maar goed dat de kaarten niet kunnen omvallen. Monopoly zou vanavond geen succes zijn geworden.

We slingeren en stuiteren de hele nacht door, alsof je full time in een kermisatractie zit (de Octopus komt vaker voorbij als ik even de ogen dicht doe). We zien elk uur op de klok. Om een uur of 3 heeft een van de twee andere zeilboten er genoeg van. Hij licht het anker en vaart stoer de grote donkere golven in, op zoek naar betere beschutting. Binnen een half uur zie ik het rode navigatielicht weer groen worden. Hij keert terug met een wild klapperende fok die niet meer wil worden opgerold. Hopeloos als zo'n boot gaat proberen opnieuw te ankeren zonder de boot onder controle te hebben. Voor je het weet is hij los en drijft in deze omstandigheden tegen ons aan. Dan hangen de masten zo in elkaar en drijven we samen de rotsen op. Overigens zonder gevaar voor leven want je stapt zo de stadskade op. Maar jammer van de boot wel... Hij ankert 50 meter recht voor me en ligt zo te zien meteen vast, ondanks het harde geklapper van de fok. Ik heb mijn grote flashlight al in de aanslag om hem te waarschuwen als hij onze kant op zou komen. Hoe hij het doet is me een raadsel, maar ik zie iemand met koplamp naar boven klimmen op de slingerende boot en het gevecht aangaan met de fok. Een half uur later zakt de koplamp weer uit de voorstag omlaag en is het geklapper weg. Ik vermoed dat hij een heel scherp zakmes bij zich heeft gehad. De volgende ochtend zie ik de vlag achter op de boot: rood met een wit kruis...

Een nacht om snel te vergeten, wat een ellende. Dit moet niet te lang duren want dan is zeeziekte nauwelijks meer te voorkomen. Maar nu zeggen de weersmodellen dat de wind zo blijft de komende twee dagen... We hebben maar één kans om te ontsnappen aan dit gekloetsj: volgens planning door het kanaal en aan de andere kant (hogerwal) beschutting zoeken. We slingeren over de hoge golven naar de ingang van het Kanaal van Korinthe.

De doorvaart door het kanaal van Korinthe had ik een dag eerder al on-line 'gereserveerd'. Een hele procedure, zowel digitaal als op het water. Het kanaal is zo smal dat alleen éénrichtingsverkeer mogelijk is. En daarbij gaat beroepsvaart voor, dus pas als er gaten vallen in de planning van vrachtschepen en cruiseschepen is er kans op een 'konvooi' van plezierjachten. De Griekse overheid heeft duidelijk besloten dat het de begrotingstekorten wil financieren door het te halen waar het te halen valt, en geef ze eens ongelijk; het kanaal is per mijl het duurste kanaal ter wereld. Voor een enkele doorgang kun je in Nederland met een gezin goed uiteten. In Griekenland kun je dan zelfs je hele familie uitnodigen.

We hebben geluk en kunnen meteen 's morgens om half negen in een 'konvooi' van drie zeiljachten het kanaal invaren. Het is wel een ervaring hoor. Tussen twee 50 meter stijle wanden een paar kilometer varen, in complete windstilte. Daniel heeft hier niks te vertellen. Het kanaal is duidelijk aan renovatie toe. Enkele wanden zijn een paar jaar geleden ingestort waarna het kanaal lang dicht was. Toen had je dus geen keuze en moest je een paar honderd mijl omvaren (maar kon je onderweg wel overal lekker uit eten...).

We maken veel foto's en video's en genieten van één van de vele hoogtepunten van deze reis. De slaap en frustratie van afgelopen nacht is snel vergeten. Een half uur later zijn we erdoor. Aan de oostkant komt Daniel ons alweer tegemoet. We gaan meteen scherp naar bakboord, om 10 uur 's ochtends voor anker achter de hogerwal. Daar waait het overigens niks minder, de windmeter schiet vaak naar de 40 knopen (windkracht 8), en de boot 'zeilt' van links naar rechts achter de 50 meter ketting. Maar vlak water, dus geen gekloetsj, geen gestamp, geen risico dat we hier zeeziek worden. Hier blijven we 2,5 dag liggen totdat de harde wind volgens de laatste modellen eindelijk gaat liggen. Na een lekkere ontbijt-smoothie van Rikke vallen we allemaal in een diepe slaap.

Fuck you Daniel!

Vanuit Pylos zouden we verder naar het zuiden varen, rond de Peloponnesos, het zuidelijke deel van Griekenland en de bakermat van de Griekse beschaving. Maar de weersverwachting werd steeds ongunstiger voor die route. De voorspelling voor de eerstvolgende dagen, tot en met de zuid oost hoek van de Peloponnesos zag er nog goed uit. Maar de naderende storm zou daarna vele dagen lang zeer harde Meltemi veroorzaken, harde wind boven 6 Beaufort en grote golven uit het noord oosten, recht van voren voor ons. Ik zag de bui hangen dat we misschien wel meer dan een week zouden moeten gaan schuilen in Kalamata, waarvan ik had gelezen dat de haven niet al te best was, en ook nog ver van de stad.

Dus, overleg met de bemanning. Als we nu weer omdraaien kunnen we nog in tegenovergestelde richting, met de klok mee, rond de Peloponnesos. Dat betekent wel twee dagen terugvaren naar Zakynthos, daar de storm uitzitten, en dan door naar Patras en het kanaal van Korinthië. De haven van Zakynthos was al vrij goed bevallen, maar van de rest van het eiland hadden we vorige week niks gezien. Al snel kwamen Rikke en Imme op het idee om dan tijdens de storm een autootje te huren en Zakynthos te gaan verkennen. Zo gezegd...

Onderweg naar Zakynthos zien we twee Cuvier walvissen opduiken voor de boot. Zeer schuw, dus ze komen geen tweede keer boven voor een foto of video.

Twee dagen na vertrek uit Pylos lagen we veilig achter de grote kademuur van Zakynthos waar 'havenmeester/fixer' Olex ons hielp met alles wat we nodig hadden. Na een nacht met harde regen en storm wachtten we de eerste opklaringen af om met ons huurautootje een uur door de bergen te rijden naar het iconische strand met het roestende scheepswrak. Sinds daar toeristen om het leven zijn gekomen door naar beneden stortende rotsen, mag je niet meer het strand zelf op. Maar van vele tientallen meters erboven is het zicht misschien nog wel mooier.

De storm die inmiddels ten noorden van Athene zware overstromingen veroorzaakt, gedraagt zich aan deze kant een beetje beter. Maar de picknick die de meisjes hebben voorbereid voor zonsondergang halverwege het eiland waait bijna de mand uit. Regenjas aan en schuilen tegen de wind achter een hutje. Niet minder gezellig. De volgende dag blijft het hard waaien maar aan de beschutte kant van het eiland kunnen we op bezoek op het strand waar schildpadden al 240 miljoen jaar lang elk jaar hun eitjes leggen na hun migratie vanuit het caraibisch gebied. De schildpadden zijn alweer weg, maar de eitjes liggen er nog in tientallen nesten, gemarkeerd met houten tripods. De nesten liggen achter op het strand, zo ver mogelijk weg van de zee, maar nog net in het warme zand. De voorste 30 meter van het strand, aan de zee, is voor toeristen met hun parasols, ligbedden en plastic troep. Gelukkig moeten alle badgasten voor zonsondergang het strand verlaten en maakt een team vrijwilligers elke avond het strand vrij en schoon voor de nachtelijke gang van net uit het ei gekropen schildpadjes naar de zee. Van de 1000 eitjes halen uiteindelijk maar 2 schildpadjes de open zee en dat aantal neemt snel af, door vervuiling en verstoring door de mens. De schildpadden die het overleven kunnen 80 jaar oud worden en ze keren de rest van hun leven elk jaar hier op dit strandje terug om eitjes te leggen. Hoe ze de weg vinden vanuit de Carieb naar dit strand is nog steeds een mysterie.

Maar naast vervuiling en verstoring is er nog een ander probleem. De temperatuur van het zand is cruciaal. In zand van meer dan 29°C worden vrijwel alleen mannetjes schildpadden geboren; daaronder is het eerder 50/50. Dit jaar worden na alle hittegolven op dit strand maar 20% vrouwtjes geboren... Weer een voorbeeld van het verlies aan biodiversiteit door klimaatverandering, terwijl die schildpadden toch echt 'iets' eerder hier waren dan wij.

Net als Odysseus enkele milennia geleden varen we weg uit Ithaka op weg naar nieuwe avonturen, hopelijk zonder ontmoetingen en confrontaties met cyclopen en goden. Na een lange dag zeilen varen we Zante binnen, de haven van het zeer groene eiland Zakynthos. Hier leggen we aan zoals gebruikelijk in Griekenland; een meter of 50 uit de kade laat je het anker zakken waarna je met voldoende snelheid achteruit naar de stadskade vaart. Die snelheid is nodig anders krijgt de wind (altijd van opzij en altijd met extra windvlagen als je gaat aanleggen) grip op de boot waardoor je dwars voor alle andere boten eindigt, met je kiel, roer en ankerketting rond de ankerkettingen van je beoogde buren. Wij doen deze manoeuvre met deze bemanning voor het eerst, met Imme op het voordek aan het anker, en Rikke op het achterdek om zo snel mogelijk de landvasten aan de wal vast te krijgen. Hoewel Rikke, Imme en Pippa inmiddels prima kunnen aanleggen in 'gewone' jachthavens, hou ik hier eerst nog liever zelf het stuurwiel in handen. Ik heb dit wel eerder gedaan in Griekenland, maar niet met deze boot, en inmiddels 20 jaar geleden.

Het gaat alsof we nooit anders hebben gedaan, loodrecht op de kade, met een dikke halve meter tussen ons en beide buren en een ankerketting flink op spanning. Ik had ook geen 5 seconden eerder het commando 'anker omlaag' moeten geven want dan was de ketting op zijn einde gekomen terwijl we nog 5 meter naar achteren moesten. Dan kun je dus opnieuw beginnen en dat is niet handig als je vrij wil blijven van de kettingen van andere boten. Volgende keer toch maar iets later het anker omlaag, anders gaat het geheid een keer fout.

Maar goed, we liggen prima zo, en de kade-meester komt al snel Grieks bureacratische formulieren invullen en vooral liggeld innen. Een paar tientjes, inclusief water en stroom. Heel schappelijk. We eten weer aan boord en lopen de stad in voor Frozen Yoghurt, getapt door de baas zelf ("zeg maar stop", in zeer slecht Engels) met toppings naar eigen keuze, afgerekend per 100 gram...zo werd het toch nog een dure ligplaats...

Van Zakynthos is het een korte oversteek naar Katakolo waar we de volgende ochtend vroeg een autootje huren voor de 60km naar Olympia waar duizend jaar lang vanaf 700vC de originele Olympische Spelen werden gehouden. Hectares vol met ruines van sportstadia, accomodaties, en eretempels voor goden, vooral Zeus. Onbevattelijk wat die Grieken indertijd allemaal hebben bedacht. Een hele rij standbeelden van succesvolle sporters langs het pad naar het stadion (45000 toeschouwers, staanplaatsen of zitten in het gras) was gefinancierd door de boetes die valsspelers moesten betalen. In de sokkel van het standbeeld stond gegraveerd wat een valsspeler had fout gedaan, met naam en toenaam van die loser erbij. Eeuwige schande in een omgeving vol eeuwige roem.

Wij rennen in het stadium ook een sprintje van de hardstenen start tot de hardstenen finish. Geen winnende tijd ben ik bang, maar wij hielden dan ook onze kleren aan, in tegenstelling tot de sporters van toen. Dan ben je natuurlijk gewoon kansloos.

Terug aan boord halen we het anker op in recordtijd en zetten koers naar Pylos. Kortste route is 55 mijl, maar wij maken er wat meer van. Bij de kortste route varen we zo ver de zee op dat we het 5G signaal kwijtraken. En ik heb 's middags een sollicitatiegesprek via Teams. Dus we varen zo dicht mogelijk langs de kust om bereik te houden. Dat werkt. Ik moet de sollicitant wel uitleggen waarom ik in onze hut zo op en neer beweeg. Buiten doet Rikke haar best om de boot bij golven van 1 a 2 meter niet onnodig te laten slingeren. Uren later varen we bij de Blue Super Moon de natuurlijke haven van Navarino bij Pylos binnen waar Imme en ik tot vijf keer opnieuw moeten ankeren voor we voldoende grip hebben. Rikke kookt binnen een diner dat zelfs naar Griekse maatstaven pas laat kan worden geserveerd. Als Lamawaje eindelijk goed achter haar anker ligt is het 23:00. Rond middernacht vallen we in een lange diepe slaap.