In het prachtige stadje Camden gaan we even een werf inspecteren waar we over een dikke week onze boot kunnen achterlaten voor de winter. We zijn snel overtuigd; er liggen prachtige klassieke jachten voor onderhoud en dat is meestal de best mogelijke indicatie van perfectionisme. Na een korte rondleiding waarbij we alleen perfect opgeruimde en geordende werkplaatsen en kantoren zien, beslissen we dat we hier terugkomen aan het einde van deze reis.
Net als we willen wegvaren noemt de CEO van de werf nog terloops dat een lokaal hotel op de berg sinds enkele jaren aan Nederlanders toebehoort, ze belt meteen om te zeggen dat er landgenoten "in town" zijn waarop we worden gevraagd om even langs te komen. Een paar uur later bekijken we de gezellige Prinses Juliana Lounge en de Royal Dutch Suite. Hier zijn twee jonge mannen, Raymond en Oscar met zeer veel gevoel voor stijl en gastvrijheid aan de slag gegaan. Het roer om, zo ongeveer. De één was apotheker, de ander werkte in de reisbranche. Ze hebben een ouwbollige herberg omgetoverd in een topklasse hotel met 20 kamers tot ruim 600 dollar per nacht. Wat een geweldig succesverhaal. http://www.camdenharbourinn.com/
Vanuit Camden zeilen we naar Deer Isle waar we in Seal Cove "in ons uppie" voor anker gaan in een verlaten hoekje, en surprise surprise, zeehondjes zien. De volgende dag gaan we op expeditie met "Ripje" ons bijbootje en eindigen op een onbewoond eiland dat we gaan verkennen. Verder als een paar honderd meter komen we niet door de dichte begroeiing. Dat krijg je met onbewoonde eilanden. Maar zwemmen kun je overal en het water is hier iets warmer. Dus Rikke en Pippa lopen als snel in hun nakie rond en gaan zwemmend verder van rots naar rots, eiland naar eiland. Dit is wat we hadden verwacht van Maine en het is mooier dan we hadden kunnen dromen.
Volgende stop is het Acadia National Park op Mount Desert Island ("the first national park east of the Missisipi river") waar we enkele dagen blijven om te hiken in "the highest seaside mountains north of Rio de Janeiro" (zoiets kan ook alleen maar een Amerikaan hebben bedacht). Rikke en Imme vinden het vooruitzicht van een "moderate hike" maar niks, "dat is net zoiets als wandelen en wandelen is saaaaaaaai". Als we op een kwart van de berg zijn draaien ze al snel bij, halverwege beginnen Pip en Imme te klagen, maar eenmaal boven is de overwinningsroes groot genoeg dat de afdaling vanzelf gaat. Aan het einde van de tocht vallen we op een prachtig strand ("the only Sandy beach on Mount Desert Island") in het zand. Rikke en Pip trotseren het ijskoude water en de hoge branding om even af te koelen. Enige teleurstelling is dat we geen zwarte beren hebben gezien, die hier wel zouden moeten zitten volgens de foldertjes, maar ja die foldertjes overdrijven hier nogal eens meer. Tijdens het wandelen worden we wel een keer opgeschrikt door Pippa die zeer waarheidsgetrouw gromt als een beer en vervolgens niet meer bijkomt van het lachen...