Gisteren schreef ik al over de boten die aan hun landvasten trokken als dolle honden aan hun riem. Gisteravond kwam daar een extra portie hondsdolheid bij. De deining die de haven binnen rolde slingerde de boten op en neer alsof het papieren bootjes waren in een wasmachine. Wat we vervolgens ook deden, de golven hadden te veel grip op de boot. Terwijl we lagen afgemeerd tegen een vieze oude stalen zeilschuit van een verwarde franse zeezwerver, moesten onze stootwillen de klappen opvangen tegen zijn zeerailing met naar buiten stekende bouten. Meteen na de eerste nacht hadden we al twee lekke stootwillen waardoor de schade dreigde te escaleren. We leenden een dikke stootwil van een Hollander die rustig met zijn schip op de kant stond.

Maar het werd steeds gekker. Tegen de avond kon je aan boord niet meer staan zonder je goed vast te houden. De boot versnelde op een golf tot ze radicaal tot stilstand kwam aan het einde van haar landvast.15 ton gewicht dat met een klap aan een enkele landvast en kikker werd tegengehouden. De landvasten schuurden, piepten, kraakten en sleten. We hadden onze boot al ver genoeg naar voren gelegd om te voorkomen dat de slingerende masten elkaar zouden raken. Uiteindelijk hebben we aan alle kanten dubbele landvasten gelegd. Als er een het namelijk 's nachts zou begeven zou je binnen korte tijd flinke schade hebben.

We maakten al plannen voor vertrek in geval van nood. Voor als de situatie onhoudbaar zou worden. Of de landvasten van de buurman het zouden begeven. Alle landvasten lossnijden en de zee op. Netjes losgooien zou te lang duren, we hadden er inmiddels 8 in gebruik en de meeste hadden zich zo vast getrokken dat je ze niet makkelijk los zou krijgen. Bovendien was het bloedlink om in je eentje aan zo'n lijn te gaan trekken. De krachten zijn enorm en de bewegingen van de boot onvoorspelbaar. Voor je het weet zit je er met je tengels tussen.

Achteraf kun je vaststellen dat je zo'n haven in die omstandigheden ten koste van alles moet mijden. Maar in praktijk is het niet zo simpel. Ten eerste was het de enige haven na 2000 mijl Atlantische Oceaan en we hadden diesel en eten nodig. Bovendien was de situatie bij aankomst nog niet zo dramatisch. Het werd langzaam erger naarmate we er langer lagen. En als het in het begin goed gaat krijg je er al snel (te veel-) vertrouwen in. Als kreeften in een grote pan water die langzaam aan de kook wordt gebracht.

De schade bleef gelukkige beperkt: twee stootwillen, enkele landvasten en een kleine kras op de pas gelakte boot...Het had veel erger gekund. Vanmorgen zijn we vertrokken. Op naar Horta, 130 mijl verderop. Die haven ligt weliswaar ook vrij op het Oosten, maar is beschermd door twee grote pieren, dus hopelijk is het daar rustiger. Ik ben blij dat we weer op open zee zijn.

All is well aboard the good ship Lamawaje!