Een veel mooier welkom op de Atlantische Oceaan kon de nieuwe bemanning van de Lamawaje zich niet wensen. Bij vertrek uit Terceira is het windstil en de donkerblauwe oceaan is vrijwel vlak, afgezien van een lange lome deining zoals je die alleen op oceanen tegenkomt. We motoren de haven uit en hijsen het grootzeil voor een beetje stabiliteit. Na een paar uurtjes zijn de wolken verdwenen en straalt de zon over de oneindige vlakte. Door het gedreun van de motor vallen alle dames al snel in slaap, maar niet voordat de boot is vol gestrooid met speelgoed, stiften, potloden en Donald Ducks. Ideaal tijdstip voor mij om deeg te maken voor vers brood. Dankzij het thuisfront heb ik weer een functionerend reduceerventiel op het gasfornuis, dus we kunnen weer bakken en koken aan boord.

Een tijdje later zie ik in de verte wit gespetter aan het gladde oppervlak. Ik wijzig koers om er dichterbij te komen. En dan wordt het de hoogste tijd om iedereen wakker te maken. Er zwemmen en springen tientallen grote dolfijnen rond de boot. Ze maken de vreemdste capriolen, schijnbaar om de aandacht te trekken. De een komt op volle snelheid van opzij en duikt 10 cm. voor de "aanvaring" met onze romp omlaag en komt aan de andere kant weer vrolijk boven. "Wie is hier nu eigenlijk de baas ?" Een ander komt ongemerkt van achteren aanzwemmen en springt vlak naast ons uit het water. Er zijn de nodige moeders met jongen die zonder enige moeite volle punten zouden halen voor synchroon zwemmen, alsof ze door dezelfde afstandsbediening worden bestuurd. Het jonkie wijkt geen halve meter van de zijde van de moeder en draait en springt exact gelijk, ten minste voor zover wij dat kunnen waarnemen. "En jullie denken snel te communiceren?" Het is een prachtig spektakel. Ik had de motor even neutraal gezet om rustig te kunnen kijken, maar dat vinden ze maar niks geloof ik. Ze zwemmen weg. Pas als ik weer op Graciosa afkoers komen ze terug om in onze boeggolf te spelen. "Wij bepalen zelf wel wanneer we spelen, waar en met wie"

Zo'n ontmoeting met wilde dolfijnen dwingt respect af en maakt je bewust dat er nog meer is dan alleen de wereld van de mensen. Net zozeer als je iedereen zou gunnen eens een kijkje buiten de landsgrenzen te nemen - het politieke landschap zou er radicaal door veranderen -, zo zou je ook iedereen graag verplicht confronteren met de rauwe natuur, zoals die nog maar op weinig plekken te ervaren is.

All is well aboard the good ship Lamawaje!