Tosti's eten de locals hier niet geloof ik. Als we rond het middaguur na een lange autorit door de bergen in een klein tentje maar de tosti's bestellen die op een foto op de muur hangen kijkt de man achter de bar meteen bedenkelijk. Hij spreekt geen woord Engels en ons Portugees is amper beter geworden sinds we hier zijn. Hij trekt wat kastjes open en gebaart dan met zijn vinger dat we even moeten wachten. Hij pakt de telefoon en voert een veel te snel en geanimeerd gesprek, met klaarblijkelijk een positieve uitkomst want hij maakt ons duidelijk dat we maar moeten gaan zitten. Wat zou het probleem zijn ? Brood op ? Kaas op ? Vijf minuten later komt iemand met een stoffig tosti-ijzer binnen....

De Azoreanen doen niet onder voor de Amerikanen in omvang. Mensen met een normaal formaat zijn hier de uitzondering. Vandaag hebben we van dichtbij gezien wat ze zoal allemaal naar binnen werken in het weekend. We reden weer de bergen in naar een prachtige krater van een vulkaan. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoeveel tinten groen je onderweg tegenkomt. Ik moet toch eens kijken of ik daar niet een mooie titel voor dit blog uit kan afleiden... Midden in de krater lag een meer met daarnaast enkele actieve gijsers met de bekende geur van rotte eieren. En in die stank zaten tientallen families in groepjes te picknicken... Tijdens onze rondgang langs de gijsers viel al op dat er overal in het zand genummerde dampende heuveltjes waren. En toen zagen we iemand met een schep zo'n kuil uitgraven. Er kwam een enorme kookpan uit te voorschijn zoals die bij ons alleen nog in het ziekenhuis worden gebruikt. Met twee man werd die in een kruiwagen gehesen en weggekruidt naar zo'n picknickplek. Wij erachter aan.

In het zand en tussen de boomstronken, in de schaduw, zat trots in het midden grootmoeder in haar rolstoel (hoe ze die daar hebben gekregen....) tussen kinderen, kleinkinderen en hond. Het openen van de in doeken gewikkelde giga-pan was blijkbaar een hoogtepunt, alsof de zak van Sinterklaas opengaat, en alleen Sinterklaas weet wat er in zit... De hond was de eerste die erachter kwam. Door het geschud in de kruiwagen was de vleessaus overgelopen. De hond mocht de pan alvast aflikken. In de pan waren kippen, hanen, stukken koe, zwarte bloedworsten, aardappelen, vissen, groente en nog veel meer op elkaar gestapeld, genoeg voor een weeshuis. Het was een gezellige boel. Onze broodjes met chocoladerepen staken er een beetje schraal tegen af. Je vraagt je af of je een tosti-ijzer ook zo zou kunnen ingraven....