We hadden het kunnen weten, maar we hadden er eerlijk gezegd niet meer op gerekend. Ik had al zo vaak gelezen dat de Middellandse Zee onvoorspelbaar kan zijn, dat het op geen enkele manier onderdoet voor de oceanen en dat je de gevaren niet moet onderschatten. En toch vaar je onbewust "naar binnen" bij Gibraltar en laat je de grote oceaan achter je. Bovendien lieten de weersvoorspellingen een matig windje zien van 4 Beaufort en was de barometer maar een paar millibar gezakt.

We vertrokken uit Gibraltar vroeg in de ochtend na de overwinning van het Nederlands elftal tegen Costa Rica. Effe diesel tanken aangezien de kans groot leek dat we te weinig wind zouden hebben in de tweede helft van onze laatste etappe naar Ibiza. Gennaker klaar op het voordek om meteen te hijsen als we de hoek om zouden gaan naar het oosten. Mooi rustig windje om mee te starten. Maar naarmate we verder van de Straat van Gibraltar verwijderd raakten, nam de wind langzaam maar zeker toe, gelukkig wel recht van achteren. 's Middags hadden we al twee reven in het grootzeil en de genua deels ingerold. De golven bouwden zich achter ons op tot metershoog en ondanks het sterk verkleinde zeiloppervlak surften we nog met 12-15 knopen van de golven af.

Aan boord begon de spanning zich langzaam maar zeker af te tekenen. Sturen was zeer vermoeiend aan het worden en de stuurautomaat had geen schijn van kans meer tegen de golven en windvlagen. Bovendien was het bewolkt, dus we stevenden af op een pikzwarte nacht. De boot rolde hevig op en neer, dus koken was geen pretje. Veiligheidshalve binnen maar de zeilkleding aangehouden. Voor je het weet vliegt het kokend water door de kombuis. Gelukkig had Jamie Oliver het moeilijke werk vooraf gedaan en in een potje gestopt, dus ik hoefde alleen nog gehakt te bakken en pasta te koken. Door het kleine raampje in de kombuis zag ik dat de dolfijnen genoten van de actie. Ze sprongen enthousiast door onze boeggvolven, maakten halve salto's en bleven wel een uur bij ons.

Toen de windmeter af en toe de 40 knopen aantikte en we elk kwartier wel een keer uit het roer liepen hebben we ook het derde rif in het grootzeil gezet en de genua helemaal weggerold. Daarmee hadden we gelukkig de boot weer helemaal onder controle. Het surfen ging nog steeds hard, maar we vlogen niet langer uit de bocht. We moesten onze krachten goed verdelen voor de komende avond en nacht. Met twee stuurmannen per wacht konden we elkaar goed afwisselen. 4 uur op 4 uur af voor de beide wachten. En binnen elke wacht afwisselend een half uur sturen en een half uur uitrusten. Floor zorgde voor de morele ondersteuning. Van slapen kwam weinig terecht, deels door het heftige rollen van de boot en deels door de herrie van brekende golven, krakende mast, klapperende vallen en de op en neer springende inhoud van kastjes. Af en toe "alle hens aan dek" voor een gijp of stormrondje want bij Almeria moet ook vrijwel alle vrachtverkeer de hoek om. In de kuip was alles nat van de overslaande golven en de verdwaalde brekers die zo nodig van achteren onze kuip binnen moesten spoelen. Ondanks twee warme onderlagen en dikke zeilkleding toch nog koud gehad. Welkom in de Middellandse Zee...

Stiekum was iedereen dus blij toen tegen de vroege ochtend de wind zo ver ging liggen dat de motor bij moest. Stuurautomaat weer aan, opruimen, drogen, opwarmen, bijslapen, spek met ei. Inmiddels varen we bij een stralend zonnetje langs Cartagena. ETA Ibiza morgenochtend.

All is well aboard the good ship Lamawaje!