Na het duikavontuur van vorige week wordt het hoog tijd om dit oord te verlaten. We hebben alle smaken van de Gelateria van Palau nu wel zo'n beetje gehad. Oma Ans is inmiddels aan boord en die willen we nog wel wat meer van de omgeving laten zien. Dus we varen uit naar Santa Maria in de La Maddallena eilanden waar we prachtig ankeren in een baaitje vol motorboten dat in de loop van de vroege avond leeg loopt omdat alle Italianen 's nachts weer in een haven willen liggen. Wij blijven achter met wat andere zeilboten en een stel krijsende zeemeeuwen. Heerlijk zwemmen in blauw en turquoise water en 's nachts eersterangs zicht vanuit de hangmat op de vele vallende sterren.

De volgende ochtend is het prachtig weer om de oversteek naar Bonifacio te maken. Het ommuurde stadje ligt spectaculair bovenaan de kliffen. In de perfect beschutte baai is het een komen en gaan van zeilboten, motorboten en superjachten van 50 meter en meer. De haven is een van duurste die we ooit tegenkwamen, dus gaan we een paar honderd meter verderop voor anker met de 'kont' naar de rotsen. Daar worden we vriendelijk welkom geheten door een Belg die zegt wel graag zo'n mooie boot naast zich te willen hebben :-). We zitten binnen de kortste tijd bij Adriaan en Esther uit Antwerpen aan de borrel; de kleine Maxim (2) en Arjan (1) spelen met onze meisjes en Adriaan, Teun en Jonathan helpen mij met het beter afstellen van het buitenboordmotortje van ons bijbootje. Na 40 jaar op het water kom je tijdens dit soort toertochten niet zo heel vaak meer mensen tegen waar je binnen de kortste tijd respect voor hebt. Adriaan was werkelijk continu in de weer met helpen van andere boten, ankers opduiken op 12 meter diepte (met alleen een masker) en sleutelen aan motoren. Langzaam maar zeker kwam de aap uit de mouw, deze jongeman is schipper op een peilboot op de Noordzee en deed het onderhoud aan een hele vloot peilboten van zijn werkgever. Gesleuteld aan brommertjes en bootjes vanaf zijn jeugd. Mijn hele buitenboordmotor drie keer uitelkaar en weer inelkaar ("Awel dan moeten we dat subiet nog eens doen he?"). En dat allemaal in de felle zon in mijn bijbootje met een paar cm. zout water erin. Af en toe insmeren, af en toe een pafke, af en toe een Coronaatje en daar ging die weer, op zoek naar de Holy Grail van meer vermogen voor mijn pruttelende Mercury. Ik denk dat er zout water en motorolie door zijn aderen stromen.

We waren tot nu toe niet erg onder de indruk van de vriendelijkheid van de Italianen in Sardinie, maar de enigen waar we iets mee te maken hadden werkten dan ook in de bediening van restaurants, winkels en jachthavens. Juist nu we in het Franse Corsica liggen leren we de echte Italianen kennen. Van onze Italiaanse buurman krijgen we zomaar uit het niets een fles rode wijn ("why ? because we are neighbours!"). De Italiaanse buurman van Adriaan en Esther brengt kleine Maxim elke dag een bordje vers bereide pasta. De beste herinneringen van onze reizen zijn toch vooral van de 'mooie mensen' die we onderweg tegenkomen.

Bonifacio bevalt ons zo goed dat we er uiteindelijk 4 nachten blijven liggen. Je raakt er niet snel op uitgekeken, niet op het oude stadje met haar steile smalle straatjes en prachtig uitzicht, niet op de haven waar het elke dag krioelt van vertrekkende en aankomende kleine en hele grote boten en niet op de tientallen restaurantjes en cafeetjes aan de haven, van eenvoudig tot vrijwel onbetaalbaar. Wat ons toch drijft om te vertrekken is de drang om weer eens vanaf de boot in heerlijk verkoelend schoon water te kunnen springen.

We brengen Oma Ans terug naar het vliegveld en beginnen met ons vijfjes aan de laatste week richting Rome.

All is well aboard the good ship Lamawaje!