Vanmorgen vroeg op, doodse stilte rondom de Inn, in tegenstelling tot gisteravond! Ik loop de pub binnen maar er is alleen een man aan het dweilen, “breakfast”, no! That starts at 8:30”. Grappig, men geniet hier kennelijk graag van de avond en niet de ochtend. Zonde want prachtige sfeer op het riviertje: mistig, zon, stilte.
Met de auto naar Totnes, daar wat te eten gehaald bij een benzinestation, daarna naar de werf. De wegen hier zijn echt verschrikkelijk: aan beide zijden hoge wallen van grond of dichte hagen, je ziet geen zak van de omgeving en de weg is zo smal dat je bij iedere vrachtwagen uit tegengestelde richting zowat de haag/wal inrijd. Het wordt nog erger als je van de “main road” gaat, richting de werf (Blackness Marine). Dan kom je op ellelange NOG smallere weggetjes: passeren is onmogelijk, wanneer er een tegenligger komt moet één vd auto’s achteruit, terug naar een bredere stukje. En het gaat heuvel op en heuvel af. Ik kan er niets aan doen maar ik moet steeds aan Pieter Post denken als ik hier rijd (Postman Pat). Vanmorgen kwam ik een megatractor tegen, eerst 50m achteruit (dat is ook al niks als je rechtsrijden gewend bent), dan met 20cm tussen spiegel en tractor er langs! Alles omgeven door wallen of hoge hagen!
Na enige tijd eindelijk de werf teruggevonden. En daar is het piece de resistance, het corpus delictum, mijn droom(pje). Ik beklim de ladder en stap op het dek, groen en vies!! Ik open het luik en ga naar binnen: dit klinkt comfortabel maar is het niet, het enige nadeel van een Contessa 26 is dat het geen schuifluik heeft in de ‘companionway’, je moet jezelf naarbinnen wringen door een soort groot sleutelgat. Binnen kun je net niet staan, dat valt me ook direct weer op, ze is klein. Maar dat wist ik al, en als Nick Jaffe het kan volhouden in een Contessa 26 helemaal naar Australie, dan is het ook goed genoeg voor mij (zie http://www.nickjaffe.com.au/).
Eerste alle onderdelen en apparaten, gereedschap en klusspullen naar boven gedragen via de ladder. Ik had thuis een prioriteitenlijst gemaakt: eerst de autopiloot installeren, zonder een werkende autopiloot kan ik niet vertrekken. Ik pak het apparaat en ga er mee naar de helmstok, en wat blijkt: er is al eens een autopiloot geinstalleerd geweest!! Binnen 20 min heb ik de autopiloot geinstalleerd, behoudens de elektriciteit. Dit is een enorme meevaller, ik zag op tegen deze klus. Met weinig moeite breng ik ook een waterdicht stopcontact aan en klaar is de autopiloot!
Volgende klus is de AIS (automatic identification system), deze ontvangt de positie/snelheid/richting/naam/etc van andere schepen en zend deze informatie van mijn boot ook uit, een soort radar systeem. Staat 2e op mijn lijst ivm veiligeheids aspect: zien en gezien worden. Het elektrische systeem van de boot is hard toe aan een totale revisie, ik vervang een paar schakels en draden, maar het blijft een spaghetti. Ook dit gaat soepel en snel: het werkt!! Ook de marifoon weer teruggeplaatst (is opgestuurd geweest naar de fabrikant ivm herprogrammeren met mijn Nederlandse registratie).
Volgende: schuren onderwaterschip. Dit is echt SHIT werk, je wordt helemaal rood, tot in je gehoorgang. Daarna antifouling aangebracht, nu ziet het onderwaterschip er weer mooi egaal uit. (Antifouling heeft geen cosmetisch doel: de werf bevat giftige stoffen waardoor er geen aangroei kan plaatsvinden, aangroei wil je niet, het remt enomr!).
Lekker dom: ik heb nauwelijks eten en drinken bij me, terwijl deze werf zo 20 min rijden is van de bewoonde wereld. Gelukkig heb ik een prima buurman: Ian. Zijn boot staat direct naast de mijne en allebei willen we 20 klussen afmaken en wel zo snel mogelijk. Hij biedt me een kop thee aan en ik accepteer deze graag.
Ik heb nog tijd en energie, dus ik begin ook aan de walstroom installatie: dit is in wezen een acculader, maar wel één die zo sterk kan opladen dat je niet meer beperkt wordt door de accu wanneer je deze stroom (220v) aansluit. Ik vind dit ook belangrijk omdat ik dan iphone, macbook, etc kan opladen, bovendien heeft de boot maar 2 kleine accu’s, in totaal goed voor slechts 150Ah. De accu’s zijn van groot belang om ook varend de navigatieapparatuur te kunnen voorzien van stroom.
Om 19:30u ben ik helemaal gaar en hongerig, het is tijd om te stoppen. Bovendien kan ik de gedachte aan een heerlijk koud bier niet meer loslaten. Het was een geweldig mooie dag met prachtig weer en ik ben enorm opgeschoten met de klussen die ik wilde doen. Terug in de Inn een pizza gegeten en 3 pints, nu val ik bijna in slaap, morgen weer een dag.