Voor het eerst sinds maanden dus weer ’s nachts gevaren, met nieuwe maan, dus twee nachten pikkedonker - wel was daar weer het zuiderkruis, een geruststellende gedachte, maar toch. We voeren voor de zekerheid, vanwege de kans op piraterij ’s nachts zonder navigatieverlichting en zonder AIS - wij konden wel AIS zien, maar wijzelf waren niet zichtbaar.
Dat was geen goed idee. Het is theoretisch geen goed zeemanschap - who cares? - maar praktisch dus ook niet. Wij zien hen wel: een groepje van vier schepen (vissers waarschijnlijk, met een speed van 0.5 kn) dicht bij ons in de buurt. Tot ineens, niet op AIS, een vreemd verlicht schip opduikt, schijnbaar uit het niets: veel licht, veel wit, ook een rood licht, maar ook een blauw knipperlicht. Schip, contouren half zichtbaar met verrekijker steeds dichterbij, tot 100 meter? - onmogelijk in te schatten. Snel motoren gestart en 90 graden stuurboorduit, genua ingedraaid en 180 graden. Schip bleef vooralsnog in de buurt. WTF? Een chirurg is nooit bang - maar altijd bezorgd, vertelde ik mijn assistenten altijd. Datzelfde geldt voor een zeeman. Maar nu was ik toch wat meer dan bezorgd, ook natuurlijk door al die enge verhalen die we nauwkeurig bijhielden. Zeilen naar Venezuela, ook naar de eilanden, werd afgeraden op de Piracy & Security pagina van Noonsite (http://www.noonsite.com/General/Piracy).
Maar waarschijnlijk waren het slechts nieuwsgierige vissers met feestverlichting - en geen submarine die om een pilot vroeg, wat alle lichten met dat blauwe licht zou kunnen betekenen…
Bij daglicht Los Roques bereikt, een Spaanse verademing na alle Caribische drukte. Prachtige archipel, met zeer vriendelijke bevolking. Veel formaliteiten, vijf instanties en alleen de MP was nors en vroeg bovendien om drinkgeld… Park fees van 100 US moesten worden betaald in locale Bolivars (koers officieel uit de ATM 1:10, maar bij de lokale pharmacy 1:4000; twee volle boodschappentassen…). Het gaat dus niet goed in Venezuela. maar voor ons geen security issues at all.
Paar dagen daar gebleven. Heel mooi. Konden niet overal heen vanwege olievervuiling vanuit Trinidad. Hm.

Daarna door in dagtochten.
Geankerd midden in Aves de Barlovento, een eilandengroep 40 mijl westwaards. Een kleine onbewoonde groep eilanden, een soort atol. Onbewoond klinkt idyllisch, maar die eilanden zijn niet voor niets onbewoond. Er is niks, geen shelter, geen goede anchorage, geen mooi strand, alleen veel gevaarlijke riffen. Ook de (elektronische) kaarten laten het afweten, dus Mk-1 eyeball navigation…

Snel door naar Bonaire. Aves de Sotavento, wel bewoond door Coast Guard, riep ons nog per VHF op om ons te identificeren en of we daar niet wilden ankeren - de allereerste keer dat we werden opgeroepen overigens. Thank you; but no, thank you.

Na een nacht aan een mooring in Bonaire zijn we doorgevaren naar Curacao, nog steeds pal voor de vrij harde wind . Nog steeds te veel wind voor de Parasailor :-( maar wel relaxed met alleen de genakker of genua.