Anker op en naar Lamin, dit was de plek waar we moesten zijn. Met een twintigtal schepen was het al gauw in beeld. De diepte op de kaarten was niet zeer nauwkeurig maar met het ty mee hadden we al gauw bij de ingang een plek gevonden. En werden we verwelkomd door Gboy onze persoonlijke hulp voor de komende dagen.

Aan de wal een houten constructie dat later een bar/restaurant bleek te zijn. Het geheel was opgebouwd door een Duitser die hier zo'n 30 jaar geleden neerstreek en zo zijn paradijsje had gecreerd. Het raakt in verval net als de eigenaar die al flink op leeftijd is.

Er is een business van oesters uit de mangrove halen bij laag water, de kook eroverheen om gemakkelijk de oesters te verwijderen. Vervolgens wordt de oester op een brandstapel gebrand en het witte kalk komt vrij. Dit wordt voor witte verf of cement gebruikt. Alles wordt geprobeerd te verkopen.

Even een simkaart halen en we hebben weer contact met de buitenwereld. We worden gevraagd mee te gaan naar een reggae avond aan de beach, de broer van Gboy gaat ook mee. Reggae is niet direct onze stijl maar met elkaar maken we er wat van, later komt ook de zus van Gboy naar het feest en genieten tot in de late uurtjes.

De crew heeft bedacht om een paar nachten naar het wild reservaat te gaan om Hippo's, apen etc te gaan bekijken, dit is een beter alternatief dan helemaal de rivier op te varen. De schipper bezoekt de dierentuin en verdiept zich wat meer in de locale relaties. Na een week gaan we anker op, langs Banjul om uit te klaren en toevallig komen we de zus van Gboy tegen, ze wil meevaren en was daar voor een paspoort.

s'Avonds vertrekken we nog naar de Casamance rivier. Met een slap windje en motoren komen we rond de middag bij Edline aan. We worden al gevraagd en de ankerplek wordt al aangewezen, blijken de crew leden elkaar te kennen dus dat wordt weer gezellig. Aan de wal een constructie vergelijkbaar met Lamin maar nu een ondernemende Senegalees met zijn gezin. S'avonds lekker gezamelijk rond de rijstschotel met gebakken karper heerlijk en later rond het kampvuur met muziek en weer alle talen door elkaar heen.

Volgende dag komt de uitbreiding van de crew en gaan we eerst even inkopen doen, geen supermercado te vinden en scharrelen alles bij elkaar. Pindakaas uit het vat, vers vlees zo over de toonbank, groente was zeer beperkt en vis vers van de vissers.

De laatste dag moeten we ons afmelden bij de immigratie- politie, voor dag en dauw wij naar Ziguinchor. Op het vliegveld weet de dienstdoende ambtenaar te melden dat de locale politie het moet regelen. In Edline geen bureau te bekennen en in een achterafje 2 politiemannen in burger, 70 euries en dan krijg je een stempel. Na de ervaringen in Banjul wisten we hoe we het moesten aanpakken, ze wilden niet toegeven maar na een telefoontje met de immigratie dienst moesten ze met tegenzin bakzeil halen en kregen we allen een niets zeggende stempel.