Double Dutch

Maandagmiddag hebben we met weemoed afscheid genomen van Domburg en van Suriname. We hebben hier een prachtige tijd gehad. Wat is het een mooi land en wat kun je er lekker eten en djogo's drinken. De mensen zijn over het algemeen aardig en beleefd. Niet zo uitbundig en expressief als in Afrika.
We gaan met het meegaand tij richting de monding van de Suriname rivier en wat schetst onze verbazing. We hebben regen onderweg! Alhoewel het de korte regentijd is, hebben we de afgelopen weken geen regen gehad. Maar, net als toen we aankwamen (weken geen regen en bij de monding stortbuien), moeten de regenjacks aan. We ankeren bij Braamshoek om dinsdag met meegaand tij de zee op te gaan. We hebben een heerlijk rustige avond en nacht. Geen blaffende en jankende honden, geen brulapen die als idioten tekeer gaan alleen het kabbelen van het water.
Dinsdag rond twee uur in de middag vertrekken we; richting Martinique. De meeste mensen gaan via Trinidad/Tobago naar het noorden. Wij willen eerst "zover mogelijk" naar het noorden en dan afzakken. Voordeel daarvan is dat we betere wind(richting) hebben. Minder aan de wind hoeven te varen. Maar...de plannen kunnen onderweg veranderen en dat doen ze ook. We beginnen met een rustige halve wind van 10-15 knopen. Volgens de voorspelling zal die de komende dagen meer naar het oosten draaien en in sterkte toenemen. We zetten 1 rif in het grootzeil om wat comfortabeler te zeilen. We gaan toch snel genoeg, mede door de stroming die meeloopt. Het is weer even wennen met wachtlopen: we moeten langer dan toen Brendan nog aan boord was. De eerste dag is prima maar dag twee wat minder. Allebei een beetje hangerig, geen trek, Martien beetje misselijk, hoofdpijn...... we nemen maar een zeeziektetabletje en drinken meer (tegen de hoofdpijn). Maar we voelen ons niet echt veel beter. Het wachtlopen gaat wel goed en we slapen 's nachts ook redelijk. De wind is ook prima dus het ligt echt aan ons. Nog niet ingeslingerd, te weinig gegeten, te weinig gedronken? Uiteindelijk besluiten we donderdag om niet naar Martinique te gaan maar naar Tobago. Dat is wat korter varen zodat we er vrijdag al aankomen. Alleen jammer van de extra mijlen die we gevaren hebben (Tobago ligt westelijker dan onze koers). We zijn alle twee tevreden met het besluit. Waarom zullen we moeilijk doen als het makkelijker kan? Tegelijkertijd vragen we ons af of we geen mietjes zijn..... we voelen ons al weer wat beter. Of dat door het besluit komt of omdat we ingeslingerd zijn????
Vrijdag rond half een varen we Man of War Bay binnen. Dat ligt aan de noordwest kant van Tobago. We zien maar vier boten voor anker liggen dus erg druk is het niet. Er zijn wat restricties voor het ankergebied omdat een deel van de baai gebruikt wordt door de plaatselijke vissersboten en die moet je niet in de weg liggen. Dus ankeren op diep water (zo'n 20 meter).