Double Dutch

Union Island maakt deel uit van het gebied en we kunnen hier in Clifton inklaren (je kunt niet op alle eilanden inklaren).
De tocht ernaar toe viel (weer) tegen. Alhoewel het maar 1 nacht varen was duurde het voor mij veel te lang. Ik had het koud met wachtlopen, kon niet slapen, de zee was te bonkig enz.... We hadden een prima wind van 15-20 knopen dus daar lag het niet aan. Ook niet aan DD want die liep met dubbel gereefd grootzeil prima. Ook de snelheid was prima dus het lag echt aan mij. Martien haalt mij in de nacht nog uit bed omdat we langs onverlichte eilanden moeten varen en dat willen we niet met donker doen. We moeten dus zeil minderen omdat we te snel gaan. Dus het voorzeil wordt ingerold en alleen op het grootzeil varen we verder. Rond 7.30 gooien we het anker uit in de baai bij Clifton. Wat een boten!!! Je weet wel dat het hier in de Carieb veel drukker is, maar toch. Gelukkig is de baai groot en vinden we een prima plek dicht bij het rif. Dank zij onze ophaalbare kiel ankeren we op 1.20 m diepte. Dat was eigenlijk niet helemaal de bedoeling maar.....het levert geen problemen op. Dat gebeurt wel bij een huur catamaran die denkt dat hij er ook wel langs kan maar......hij steekt dieper dus loopt vast. Binnen de kortste tijd liggen er 6 - 8 bootjes bij hem met boatboys om te helpen trekken. Voor je het weet heeft iedereen een lijn aan jouw boot vastgemaakt en begint het trekken en duwen. De boot komt redelijk snel los en ankert een stukje verderop. Maar de boatboys willen natuurlijk allemaal (veel?) geld zien. Het heeft "even" geduurd voordat ze allemaal vertrokken waren.
Het inklaren gaat snel, geld pinnen ook en een supermarktje hebben we ook gevonden. Alleen....weer even slikken voor de prijzen. Ook kopen we een internetkaartje zodat we makkelijk contact met het thuisfront kunnen onderhouden. Terug op de boot wanen we ons in het paradijs, zulke mooie kleuren blauw, het water wat breekt op het rif, de vissen, zon, prachtige blauwe lucht.
Ons paradijs wordt wreed verstoord door een bericht van het thuisfront. De kanker gooit roet, zwarte roet over het paradijs. We zijn geschokt, verdrietig, gespannen. Vaak heb ik gedacht als ik over kanker hoorde bij andere families: wanneer komt de kanker in mijn familie of vriendenkring. Waarom wel bij een ander en niet bij mij? Nu is hij dus bij ons binnengeslopen en slaat toe als een tijger. De eerste reactie is: naar huis. Het thuisfront steunen, er zijn voor elkaar. Als het moet kunnen we in twee dagen in Martinique zijn en vandaar naar huis vliegen. Maar...er is nog veel onzeker dus we besluiten (veel) sneller dan gepland naar Martinique te hoppen. De lol is er af; het paradijs is weg.