Double Dutch

Sao Miguel
23 juni – 5 juli

De overtocht naar Ponta Delgada, de hoofdstad, is niet bij daglicht te doen; het is daarvoor te ver. We vertrekken rond het middaguur en hopen de volgende dag in de loop van de ochtend aan te komen. De Morning Glory vertrekt tegelijk met ons. De weersverwachting is goed; een beetje weinig wind maar ach…het weer is nooit volmaakt. Maar….we gaan sneller dan verwacht en zijn ’s ochtends al rond 7.00 uur in Ponta Delgada. We hebben een prima plekje in de haven en toosten met Jet en Saskia op onze goede overtocht. Daarna formaliteiten regelen en even een klein dutje doen om de slaap in te halen. Ook hier willen we het een en ander van het eiland bekijken en huren samen met Jet en Saskia een auto. Een prachtige rit door het binnenland en langs de kusten. Ook hier is alles groen en de planten bloeien uitbundig. We zijn te laat voor een bezoek aan de enige thee plantage van Europa maar hebben wel een prachtig zicht op de theevelden. We maken een mooie wandeling langs het meer bij Vale das Furnas. Hier zijn veel heet waterbronnen. De warme aarde wordt gebruikt om stoofschotels in te bereiden. Een kuil in de grond wordt gevuld met potten met eten. Zand erover en na 6 uur is de maaltijd klaar. We hebben deze stoofschotel gegeten. Verschillende soorten vlees en worst, wat groenten en aardappel. Het heeft een beetje een rokerige smaak.
Ponta Delgada is een echte stad met en paar prachtige parken die door de groot grondbezitters rondom hun “woning” aangelegd werden. Hoe meer exotische planten je had hoe hoger je in aanzien stond. Dat waren nog eens tijden…. We bezoeken er een paar. Soms valt het tegen en soms is het bijzonder mooi.
Ook hier bezoeken we natuurlijk een feest: het grote feest in Ribeira Grande, aan de noordkant van het eiland. We gaan er met de bus naar toe en stappen uit in een voorstadje. Hier start het feest. Een feest geweid aan St. Petrus. Het verhaal gaat dat de kerk, als enige in de omgeving, een vulkaanuitbarsting overleefd heeft. Uit dankbaarheid zijn de edelen per paard naar de kerk gegaan om hun dankwoord uit te brengen. Dit is de aanleiding voor het jaarlijkse feest. We komen mooi op tijd aan en kunnen nog net het einde van de mis meemaken. De kerk is prachtig versierd met bloemen en een soort krans van fruit en groente en ruikt heerlijk naar wierook. De moeten symboliseren het nieuwe leven na de vulkaan uitbarsting. Je ziet deze kransen ook veel aan de gevels van huizen hangen. Daarna komt het beeld van Petrus naar buiten en blijft in de deuropening staan. Vervolgens komen honderden paarden met prachtig versierde ruiters naar het kerkplein. De “koning” nadert met zijn metgezellen het beeld en zij spreken hun dankbaarheid uit aan Petrus en vragen ook om bescherming. Dit duurt zo’n 10 minuten. Daarna zet de stoet zich in beweging en maakt zes rondjes rond de kerk. Een giga spektakel want het zijn verschrikkelijk veel paarden en zij zijn niet allemaal even goed gehumeurd. Dus af en toe veel duw en trekwerk van de berijder c.q. begeleider. We vinden het prachtig! We zien er blijkbaar uit als echte toeristen en worden benaderd voor een interview voor een ploeg die reportages maakt over festiviteiten op de Azoren. Het is op Facebook te zien….
Na de zes rondjes, die wij niet afgewacht hebben, gaat het paardengezelschap naar een paar omliggende dorpjes en eindigt de toer bij het stadhuis in Ribeira Grande. Wij lopen daar naar toe en eten en drinken onderweg nog even wat totdat het hoevengeluid mij in ieder geval uitnodigt om ook nog even naar het stadhuis te gaan. Hier vindt het zelfde spektakel plaats: koning die vraagt om bescherming etc. Het is wat druilerig weer en we hebben wel genoeg gezien. Dus snel naar de bushalte en terug nar ons bootje.
We maken nog een prachtige wandeling langs de Caldeira des Sete Cidades. Hier zijn drie kratermeren waarvan er twee met elkaar verbonden zijn. Ze zijn ontstaan dankzij een reeks van inzakkingen en hebben verschillende kleuren (blauw en groen). Je kunt bovenlangs de kratermerenwandelen. Maar….het startpunt is niet bereikbaar met openbaar vervoer dus we nemen een taxi er naar toe. Wat volgt is een indrukwekkende wandeling met wisselende uitzichten op de meren en soms ook op de oceaan. We lopen in eerste instantie op een geasfalteerd weggetje wat langs een oud aquaduct loopt, daarna een stukje langs en bosrand, vervolgens een onverhard pad dat steil omhoog nar het hoogste punt van de Caldeira rand voert, op zo’n 00 m. Zacht stijgend en dalend lopen we langs de kraterrand. Het laatste stukje is een steile afdaling, met veel los zand, keien etc. naar Sete Cidades. In dit plaatsje bezoeken we de kerk en eten en drinken wat. Vervolgens gaan we met de bus weer terug naar Ponta Delgada.
Daarna maken we de logeerhut gereed voor Robert. Onze vriend vindt het leuk om een oceaan oversteek mee te maken. Normaal is dit hutje een beetje een opslagplaats voor alle buitenkussens.
Martien haalt Robert op van het vliegveld. Het is leuk om elkaar weer te zien en te spreken en we halen veel jeugdherinneringen op (we kennen elkaar al zo’n 40 jaar). Meestal zie je elkaar op feestjes en partijen en komt het niet altijd tot een wat langer gesprek. Dat kan nu natuurlijk wel. Ik vind dat een waardevolle toevoeging aan onze vriendschap.
Met Robert maken we een prachtige wandeling en een gebied met veel heet waterbronnen. Borden langs de weg waarschuwen ons dat we er niet te lang mogen stilstaan i.v.m. het hoge CO gehalte. We volgen in feite een rivier die ”voeding” geeft aan een soort waterkrachtcentrale. Het pad voert ons door een erg groen gebied. Een verhoogd “wandelpad” van hekwerk voert je dicht langs de begroeide rotsen. Op die manier sta je letterlijk erg dicht bij de natuur. We houden onze voeten niet droog want we moeten het riviertje over steken.
Daarna maken we ons op voor de oversteek naar Spanje. Dat betekent boodschappen doen, eten vooruit koken, bijbootje leeg laten lopen en in zeilberging opbergen, anker weghalen en bij mast vastleggen, oliepeil motor controleren etc.