We blijven we nog een paar dagen in Seward om de motor een servicebeurt te geven en de ketting te merken omdat de kettingteller niet meer werkt.
Het is 60 NM naar de Prince William Sound ( PWS ). De grote sound met veel eilanden en kleine inhammen is mooi beschut. We liggen in rustige baaien met vaak een rivier of waterval.
We varen alles op de motor want er is geen wind of we moeten er tegen in. Er zijn hier veel professionele zalmvissers actief en ook enkele sportvissers. Meestal liggen we alleen in de baai. In Ottercove liggen we voor anker met mooi uitzicht op de riviermonding waar de zalmen proberen stroomopwaarts te zwemmen. Wij zijn niet de enige met interesse want we zien verschillende zwarte beren. 's ochtends vroeg gaan we in de dinghy om dichterbij te komen. We blijven bij de rivier monding drijven. Plots komt er een beer onze kant op, klimt over een paar rotsen en staat 5m van ons af. Oeps we voelen ons hart kloppen, dit is wel heel dichtbij. De beer kijkt even rond en kijkt ons recht in de ogen en lijkt ongeïnteresseerd, dan kuiert hij weer terug om met een zalm in de bosjes te verdwijnen. Even later zitten we aan de koffie aan boord met uitzicht over dit spektakel op de wal, zo vlak bij onze boot. Deze momenten zijn zo dierbaar, die maken alle soms vervelende momenten tijdens onze reis ( vaak tijdens slecht weer ) weer goed. In de baai van Nellie's rest gaan we met de dinghy er op uit naar de gletsjer. Hiervoor moeten we eerst een snelstromende rivier opvaren voordat we in een soort lagune komen die naar de gletsjer voert. We moeten tussen de ijsschotsen doorvaren. We zien veel zeehonden en otters en het is hier bitter koud, dichter bij de gletsjer wordt het nog kouder en guurder, ook het ijs wordt dichter. Het is onverantwoord om verder te varen. We gaan terug. Inmiddels is het vloed geworden. De vloed komt met kracht door de riviermonding de lagune in stromen. We moeten vol gas er tegen in, planerend, we komen maar langzaam vooruit. Je moet er niet aan denken dat je een rots of boomstam tegenkomt. Eenmaal buiten varen we naar een motorjachtje met een familie om hallo te zeggen. Ze blijken bij ons in de baai te zijn gaan liggen. Ze zijn heel enthousiast en we maken op de wal foto's van elkaar terwijl we op een ijsschots zitten. De volgende dag als we verderop in Mink cove liggen komen ze nog een keer langs en brengen een emmer vol met gevangen garnalen en een flesje wijn! Zomaar.
Het weer slaat om. Zo'n baai met wind en regen is dan opeens niet leuk meer. Bovendien hebben we een "water-in-fuel "alarm. We gaan naar Whittier, een plaats in het NW van de PWS. Whittier is een haven met kleinere zalmvissers (waarvan sommige rondvaren met Trump vlaggen). Naast de haven is een hotel met leuke pub met uitzicht over de fjord en op onze boot. Gelukkig maar want we zitten voor 10 dagen vast in Whittier, wachtend op onderdelen voor de motor en vanwege slecht weer met veel regen. Whittier is een uitgestorven vissersplaats met een historie van een oude, nu verlaten legerbasis . De Amerikanen hadden Whittier uitgekozen als basis omdat het er altijd regent en bedekt is door wolken zodat de Japanners geen luchtaanvallen zouden kunnen uitvoeren. We begrijpen waarom. Na een week regen en troosteloosheid valt het niet mee om ons moraal hoog te houden. Wat doen we hier en willen we nog wel verder, vragen we ons af. 's Avonds als we uit de pub komen zien we een grote zwarte hond lopen op het parkeer terrein. Nee, het is een beer! We volgen de beer en zijn hem al snel kwijt , totdat hij opeens van het terras van de pub achter een auto vandaan komt. Hij schrikt net zo als wij en loopt voor ons uit doodleuk via de valreep onze steiger op . Daar zien we hem op verschillende boten klimmen totdat hij een emmer met visvoer vindt en deze op de steiger opent en op z'n gemak gaat zitten eten. Wij kijken toe van veilige afstand. Voortaan doen wij onze deur goed dicht!
Na eindeloos telefoneren ontdekken we dat UPS maar 1 x per week in Whittier levert. Nog langer wachten op onze onderdelen dus. Bij opklaringen maken we een mooi en zware hike de bergen in, en ook onze shrimppot zetten we nog een keer uit, met sober succes ; 4 garnalen . Eindelijk ontvangen we nieuwe sensoren voor de brandstof filters..... de verkeerde. We zijn er klaar mee . Het weer wordt beter . De week erna maken we nog een mooie tocht naar Harriman fjord glaciers en Colombia glacier. De Colombia glacier was ooit de grootste glacier hier in de PWS, er is helaas niet veel meer van over en worden er wat depressief van. In Granite bay (!) zit ons anker vast onder een rots. Het is 20m diep en zit muurvast. Na veel heen en weer varen en in alle richtingen trekken komt het anker met een schok los. Het komt boven, maar het 20mm roestvrijstaal is helemaal verbogen.. We denken dat we het nog wel kunnen repareren m.b.v. een hydraulische pers. Gelukkig hebben we een reserve anker. Het is inmiddels eind juli, de tijd dringt want we willen begin sept. in Campbell River op Vancouver island zijn. Het is 415 NM buitenom naar het begin van de innerpassage bij Glacierbay. We doen er 4 nachten en 3 dagen over. Onderweg verandert het weer razendsnel en krijgen we toch weer 32kts wind op de neus, met 1.5kts stroom tegen. Na een dag neemt de wind af en varen we met een mooie avondzon de Crosssound tegemoet. De spectaculaire bergen die direct vanaf zee 4600m omhoog gaan worden door de avondzon beschenen. Met zo'n binnenkomst vergeet je direct de lastige overtocht. In Juneau komen we onze oude vrienden Machiel en Liselotte van de Pitou weer tegen. Zij zijn vanaf Hawaii naar Sitka bij Glacierbay gevaren. Het is heel fijn om weer in de bewoonde wereld te zijn en oude vrienden te zien. Hier zien we ook meer cruising yachts . Na 2 dagen feesten gaan we verder naar het zuiden. De Pitou blijft in Sitka .
De innerpassage is ca 850NM en loopt van Glacierbay tot aan de zuidpunt van Vancouver island.
Heerlijk beschut en met veel mooi weer varen we, alweer, op de motor . We genieten van wat we om ons heen zien, vooral veel bergen begroeit met sparren en watervallen waarvan soms met een beer.. De oevers zijn bezaait met boomstammen. Bij het varen moeten we altijd goed opletten omdat er ook boomstammen drijven. Als we meeuwen op het water zien staan zijn we gewaarschuwd. In Wrangell laten we ons anker recht drukken. In Ketchikan ontmoeten we leuke buren , Amerikanen op weg naar Seattle. Gordon vaart single handed op de Corazon, en Chris en Christine zijn van de Scintilla. We varen met z'n drieën, soms in potdichte mist, naar het zuiden. 's Avonds liggen we aan èèn anker gezellig aan elkaar en eten gezamenlijk. Na het eten pakt Gordon z'n gitaar en zingt prachtige blues songs. Eind Augustus moeten we afscheid nemen. Het is nog even spannend om de Seymour Narrows door te varen. Deze nauwe doorgang aan het begin van de Johnstone strait heeft een max. stroomsnelheid van 16 knopen en kan alleen gepasseerd worden bij doodtij. Op 30 Aug. meren af in Discovery marina in Campbell River op Vancouver island. Jeanette vliegt naar Nieuwzeeland om onze 2 weken oude kleinzoon te zien , en Jeroen vliegt naar NL. o.a. om onze dochters te zien in Amsterdam. Half oktober komen we terug en blijven de winter in Campbell river.

Kodiak is ongeveer net zo groot als Nederland, er wonen 10.000 mensen en 3500 beren. Het grootste deel is onbegaanbare rimboe waar geen wegen zijn. Kodiak doet erg jaren 70 aan en de mensen ook. Alles is gericht op wildlife. Hier geen moderne shopjes met leuke zomerjurkjes, maar stoere buitensport winkels met hoodies en overbroeken, laarzen met dikke rubberen zolen en alles voor visserij en jacht . Inclusief een uitgebreid assortiment wapens variërend van pistolen tot semi- automatische machinegeweren. Terwijl wij in dikke truien met mutsen en handschoenen aan rondlopen zie je hier toch een enkeling in korte broek en T-shirt lopen brrr. Ondanks de zomer is het hier niet warmer dan 10 gr C. De volgende 2 dagen regent het. Het is zo zwaarbewolkt dat de mooi besneeuwde bergen niet meer zichtbaar zijn. De visboten zijn op zalmvangst en de haven ziet er inmiddels verlaten uit. We ruimen de boot op en gaan met 2 zware trolleys naar de wasserette. We gaan uit eten bij Henry's, een leuke tent met veel gebleekt oud hout en alleen jaren 70 muziek. Heerlijke vis en chips gegeten. Daarna drinken we een biertje in de lokale brouwerij. Ook hier jaren 70 muziek en veel oud hout. Niemand van de vrouwen draagt make up of bekommert zich om het uiterlijk. Overal hangt een heerlijke ontspannen sfeer en we genieten van de vriendelijkheid van deze mensen. Hoe anders dan in de Caribbean.
Woensdag komt Paula, de vrouw van Dirk en samen gaan we de Kenai fjorden verkennen. We huren we een auto en gaan op berenjacht. We parkeren de auto bij een baai en ja hoor, we spotten onze eerste beer met 3 cubs. Ze zijn wel erg ver weg, maar dat maakt niet uit het telt toch. 's Avonds krijgen we van onze buurman die net binnen gekomen is, een Black Seabass waar Jeroen een heerlijke ceviche van maakt. Vrijdag slaan we groots in bij de Safewaysupermarkt. We zullen de komende 3 weken niet in de bewoonde wereld zijn.
De volgende ochtend starten we om 5 uur de motor Het is een koude en grijze tocht en de wind laat het ook nog eens afweten en we doen alles op de motor. Bij de baai moeten we door een smalle ingang en ook de ankerplaats moeten we goed uitzoeken want we hebben hier 5m verval! Maar goed dat we een dieptemeter en een kettingteller hebben want dat is hier echt nodig. Het anker valt in een keer goed en terwijl ik wat te eten maakt gooit Jeroen de hengel uit in de hoop zijn eerste Heilbot te vangen. Ook de Shrimppot wordt uitgezet, want ondanks de kleibodem hopen we garnalen te vangen. We gaan die avond vroeg naar bed en zijn daardoor de volgende dag al vroeg weer op. Eerst maar eens de vis ophalen en ja hoor er hangt een prachtige heilbot aan de haak. Groot genoeg voor ons vieren. Het is een regendag maar we gaan er toch met de dinghy op uit. Met laag water zien we een bruine beer met 3 cubs en op een ander stuk nog een met 2 cubs. Verderop loopt nog een grote solitaire beer. ongetwijfeld een mannetje want als hij dichterbij komt gaan de vrouwtjes er met hun jongen vandoor. We durven niet te dichtbij te komen zelfs niet met ons vieren in de dinghy . Later komt er een andere dinghy die 3 mannen op de kant dropt. Ze blijven in een groepje op het strand staan, en het duurt niet lang of de beren kuieren gewoon langs hen heen. Wat zijn wij toch een bangeriken.
De volgende dag is het stralend weer. Helaas voelt Dirk zich niet zo goed. We blijven 3 dagen hier liggen. Doen rustig aan zodat Dirk een beetje kan uitzieken. Het weer is fantastisch, strak blauwe lucht en in het zonnetje is het heerlijk warm. We durven geen wandeling te maken, ondanks de berenspray en - bellen zijn we toch een beetje bang. We moeten gewoon even wennen aan het feit dat we in berenland zijn. Dan verder naar Aguchik Island, hier overnachten we alleen maar. We staan de volgende morgen om 5 uur op en maken de oversteek naar de Kenai Fjorden. Dirk is nog steeds niet helemaal oké en mist een waanzinnige mooie zonsopkomst. Het licht is zo mooi en de rust zo overweldigend, we zijn er allemaal stil van. De overtocht is 135 mijl. We beginnen op de motor, later hebben we een lekker windje en kunnen we zeilen, maar al snel is het bewolkt en erg koud en laat de wind het weer afweten. Onderweg zien we een paar keer de fonteinen van de walvissen, helaas nog erg ver weg maar het beloofd wat. Bij aankomst kunnen we, door de mist, niet naar binnen. Na een paar uur dobberen trekt de mist op en varen we de baai in.
De Kenai Fjorden overtreffen al onze verwachtingen. De ene Gletsjer is nog mooier dan de andere. De oerkracht die van dit natuurschoon uit gaat is overweldigend. De gletsjermuur van ijs waar we naar toe varen wordt met iedere mijl die we afleggen groter, het lawaai dat gepaard gaat met het afbreken van het ijs is al mijlen ver te horen. Eenmaal voor de gletsjer zien we een groot veld met ijsschotsen waar honderden zeehonden op liggen, en dit alles in een strak blauwe lucht met een zonnetje die de ergste kou verdrijft. We voelen ons klein voor deze enorme muur van ijs en het is met geen pen te beschrijven wat dit met ons doet, we kijken elkaar alleen maar aan om te weten dat we allemaal hetzelfde ervaren.
Iedere avond liggen we in een baai met ruige besneeuwde bergen soms met een beer maar meestal zijn we alleen. Een keer ligt er een lokale sportvissersboot. We maken een praatje en worden uitgenodigd om aan boord een biertje te drinken. Na een uurtje gaan we van boord met een lekker maaltje heilbot en veel vistips rijker. Ik besluit als bedankje een cake te bakken. Na het eten en wat biertjes gaan Jeroen en ik de cake brengen en varen met de dinghy naar de buren. We hebben niet door dat er iets veranderd is en bieden de man die naar buiten komt de cake aan. We bedanken nogmaals voor de vis, en dan vertelt de man dat zij een andere boot zijn, dat de vorige vertrokken is toen zij aankwamen. Hilariteit alom. We bieden ze toch maar de helft van de cake aan en gaan met de andere helft weer terug aan boord. We genieten van de koffie met cake en hebben een goed verhaal voor de vele borrels die nog komen. De volgende dag zien we de orka's. Het is een grote groep onder leiding van wat wij denken een mannetje is. Hij heeft een rugvin die wel hoger is dan een meter. Ze zwemmen een kleine baai in en wij kunnen redelijk dichtbij komen. Het is lastig om ze vast te leggen omdat ze maar zo kort boven water zijn. We zijn zwaar onder de indruk van de kracht die van deze beesten uitgaat. We overnachten in dezelfde baai als de avond hiervoor. De volgende dag komen we dezelfde groep orka's tegen, dit keer komen ze heel dicht bij en duiken zelfs onder de boot door. De adrenaline giert door onze lijven. De kracht van deze dieren is voelbaar. En weer zijn we stil van verwondering. Het weer is nog steeds fantastisch, strak blauwe lucht met een heerlijk warm zonnetje en dan, als de orka's nog maar net verdwenen zijn, zien we de bultruggen. Ik tel er wel tien. Ze zwemmen in een groep met honderden meeuwen om hen heen. Ineens zijn ze verdwenen. We voelen dat er iets gaat gebeuren en wachten af. Na zo'n 5 min. vliegen de meeuwen op en krijsend verplaatsen ze zich naar waar de walvissen tegelijk met open bek naar boven komen. Dit gebeurt niet een keer maar het gaat de hele middag door. We genieten, maken foto's en kunnen ons geluk niet op. Dit overtreft al onze verwachtingen. Dit is waar we deze reis voor hebben gemaakt. Dit is wat we van Alaska verwachtte. De volgende dag is het bewolkt en zijn we aan het einde van de Fjorden. We hebben nog 4 dagen voordat Paula en Dirk van boord gaan. We hebben problemen met de dieptemeter en ook de ankerkettingteller doet het niet meer. Dat is een probleem in deze diepe wateren. We besluiten 1 dag eerder naar Seeward te gaan. Even een paar dagen rust. We gaan lekker uit eten in de Breeze, de lokale kroeg/restaurant. We genieten van het vuurwerk op 3 juli en vieren natuurlijk de 4th of July, wat erg veel lijkt op onze Koningsdag. 's Avonds nemen we afscheid van Paula en Dirk. Dirk heel veel dank voor je hulp tijdens de overtocht. We hebben het zwaar gehad en waren heel erg blij dat je erbij was. Paula wat maak je toch een prachtige foto's heel veel dank daarvoor. We hebben genoten van jullie gezelligheid en jullie humor.

27.5 om 9.30 gaat het anker op, we worden door de zelfde groep dolfijnen uitgezwaaid die ons ook welkom heette en uitgelaten verlaten we de baai. Ik heb genoten van Hawaii. We hebben een lekker windje en we gaan met gemiddeld 7 knopen Noord. Bruce the weatherman laat ons weten dat de 1ste week rustig zal verlopen , wel geeft hij een waypoint wat oostelijk.De wind is veranderlijk en houdt ons wel bezig. De nacht is onrustig, we moeten wennen aan het wachtlopen en kunnen nog niet op "commando" slapen. 28.5 In de vroege ochtend komt er een front over, we hebben flink wat regen en de wind blaast dan weer 19 tot 22 knopen of valt helemaal weg en komt weer van alle kanten. We zijn er wel even druk mee. Later is het weer weer stabiel, helaas met weinig wind maar we kunnen zeilen.We gooien een hengel uit. We sukkelen met 4 tot 5 knopen verder en vangen natuurlijk niets. Overdag proberen we wat bij te slapen en klokslag 5 uur houden we borreluur. Met Heineken 0.0%. 's nacht valt de wind helemaal weg en starten we de motor.
29.5 Nog steeds geen wind. Pas in de middag komt er een beetje wind niet veel maar genoeg om te zeilen. Het gaat niet hard maar de motor kan weer een poosje uit. We doen een nieuwe lure aan de hengel en gooien hem uit. Hopelijk helpt want het wordt echt tijd voor een visje. We hebben leuke gesprekken met ons 3en en de mannen halen veel oude herinneringen op. Met borreluur spelen we Mexican train. Helaas moet aan het eind van de middag de motor weer aan ,en weer geen vis. 30.5 Het mooie van ons wachtsysteem is dat je om de beurt een vroege- een nacht- of een laatste wacht hebt. Vandaag heb ik de wacht van 3 tot 6 uur. Dit is mijn favoriete wacht. Om 4 uur begint het alweer licht te worden. Ik ga met een koffie in de kuip zitten en geniet van het moment. Langzaamaan zie ik het donker verdwijnen en komt de horizon te voorschijn waar de zon langzaam omhoog klimt. Jeroen is ook vroeg wakker en ik maak een 2de koffie. Samen genieten we hiervan. 31.5 Vandaag weer onverwacht een lekkere zeildag. Niet heel veel wind maar genoeg om de diesel te sparen. We lezen wat en genieten van een heerlijk zonnetje in de kuip. Iedere dag denken we dat het de laatste warme dag zal zijn, maar voorlopig is het hier nog heerlijk. 01.6 vandaag weer geen wind. We varen op de motor en genieten van een prachtige paars blauwe zee met een lange hoge deining. Ideaal weer om wat te klussen. De bijboot hangt teveel te schommelen en wordt opnieuw vastgesjord , de hengel gaat uit. Er zijn wat naden losgeraakt van de UV bescherming van de genua. Na al die klusjes zitten we net lekker aan de koffie als de molen van de hengel begint te lopen. We schieten in onze reddingsvesten en halen een mooie Mahi Mahi binnen. Jeroen maakt er een heerlijke Balinese visschotel van. De dagen gaan vanzelf in elkaar over en langzaam begin ik te geloven dat ook bij deze tocht de weergoden met ons zijn. Overdag is het nog heerlijk warm, maar 's avonds wordt het koeler. 04.6 De dag begon goed, lekker fris windje. Heerlijk zeilweer. We zijn gewaarschuwd door Bruce, er komt een koufront aan waar veel wind in zit. Helaas wind uit het Noorden, en daar moeten we nu net naar toe. 's Middags hebben we de wind mooi in de zeilen en schieten we vooruit. De truien, broeken en laarzen komen tevoorschijn want de temperatuur zakt snel. 's Avonds trekt de wind aan tot wel 25 knopen, maar doordat de zee zich nog niet opgebouwd heeft is het nog comfortabel. Na de frontpassage met veel buien ruimt de wind en begint nu goed door te waaien naar 28 tot 32 knopen . De zee is onstuimig en we krijgen veel water over ons heen. Wat een geluk dat we de kuip kunnen afsluiten. De zee heeft zich opgebouwd en is nu erg ongemakkelijk soms denderen we met groot geweld van een golftop en komen we met een harde dreun weer in het water. De hele boot trilt en het is een hels kabaal. Nog niet eerder hebben we dit weer gehad. Ik hou mijn hart vast voor de nacht, en dan vooral voor mijn wacht. We hebben tot 32 knopen wind op de teller en hoewel het erg stressvol is gaat alles goed. Onze dekluiken blijken niet bestand tegen de enorme hoeveelheden water dat over ons heen komen en hebben wateroverlast. Het bed van Dirk is zo nat dat hij in de hondenkooi zijn intrek neemt, hij ligt daar ook veel minder te stuiteren. Pas na 2 nachten en 1 dag gaat de wind liggen en stopt helemaal. We motoren weer. Bruce doet erg zijn best om ons door deze depressies te leiden maar het weer verandert steeds zo snel daar kan niemand iets aan veranderen. 08.6 Na 2 dagen windstilte komt de volgende depressie. Een depressie ten zuidwesten van ons voegt zich binnen een halfuur met een depressie die ten oosten van ons ligt. We krijgen de wind nu weer recht op de neus en neemt snel in kracht toe. De boot gaat zo te keer dat we allemaal bang zijn de boel niet heel houden. We kruisen nu naar het noorden, dat gaat langzaam . Vanwege de hoge golven kunnen we niet hoog aan de wind sturen. De sfeer aan boord is een beetje bedrukt, we hebben het zwaar doordat we niet genoeg slaap kunnen pakken en het is ook heel erg koud geworden. We zitten allemaal in thermo ondergoed en dan nog 3 0f 4 laagjes over elkaar en hebben extra dekens en slaapzakken .We besluiten naar het westen te vluchten. Daar is minder wind en kunnen we wachten tot de wind krimpt naar het Noordwesten zodat we overstag kunnen en op Kodiak kunnen aansturen. In geval van nood kunnen we uitwijken naar Dutch Harbor, wat dichterbij verder naar het westen ligt. Deze koers is veel beter de boot ligt nu rustiger in het water. Na de windshift kunnen we overstag richting Kodiak 10.6 We zijn nu 2 weken op zee en moeten nog zo'n 350 mijl. Het weerbericht ziet er goed uit! Met een beetje geluk krijgen we geen depressies meer en kunnen we in een keer op kodiak aansturen.Voorlopig hebben we een mooie halve wind van 12 tot 15 knopen en we schieten vooruit. ETA zondag avond/nacht of anders maandagochtend heel vroeg. We zijn een beetje in feeststemming. 11.6 Nog een kleine 200 mijl en we zeilen nog steeds! Volgens Bruce zijn we er doorheen. We krijgen geen rottigheid meer en kunnen recht op Kodiak af. Later op de dag neemt de wind af en gaan we op de motor verder. Wat ben ik blij dat we zo'n grote tank hebben. Ik moet er niet aan denken dat je op zo'n oversteek zonder diesel komt te zitten. 12.6 De laatste dag. We hebben een heerlijk windje en kunnen de hele dag zeilen. We hebben contact met de haven en hebben een ligplaats gekregen. We komen wel laat aan maar dat maakt niet uit. Het zal nog licht zijn. Bij een ondergaande zon varen we de baai naar Kodiak in , het uitzicht is spectaculair. Een warm rozig licht verlicht de met sneeuw bedekte bergen achter een ruige kustlijn. Zeehonden steken nieuwsgierig hun kopjes boven water. Visarenden vliegen om de boot en de haven die we naderen is een echte vissershaven. Het is ondanks het tijdstip (11 uur) nog licht en erg druk in de haven. We worden vriendelijk ontvangen door de havenmeester die een lijntje aanneemt. We hebben al snel contact met de vissers , morgen begint het zalmseizoen en nu worden de boten klaar gemaakt . 's Avonds varen de eerste boten al uit en wij kruipen lekker de kajuit in. De kachel werkt !t en met een extra deken om de benen vieren we onze aankomst. Nu niet met bubbels maar met rum en whisky. Om een uur of 1 , bij het donker worden gaan we moe maar intens tevreden en waanzinnig trots op onszelf te kooi.