Finistère

Sinds half december, dus al weer een week of zeven zeilen we nu rond in de “echte” Carieb, het eilandenrijk met de British Virgins in het Noorden en Grenada als zuidelijkste eiland. Het vertegenwoordigt misschien 5% van het Caribbisch oppervlak maar herbergt 95% van de bootjes en boten.
Tot halverwege de 19e eeuw , totdat de industrie opkwam, was landbouw en de handel+vervoer van de daarbij geproduceerde producten de enige manier om rijk te worden. Piet Hein gedrag en het beroven van de oorspronkelijke bevolkingen van hun goud en zilver – vormde, vooral in de beginperiode (zo tussen 1500 en 1650) een tweede mogelijkheid, maar toen de laatste beelden en juwelen omgesmolten en vervoerd waren naar met name Spanje werd deze bedrijfstak minder interessant en moest er toch vooral gewerkt worden.
Het waren vooral Frankrijk en Engeland die een paar eeuwen op al de eilanden grote t/m immense forten bouwden om deze lucratieve landbouw te beschermen . De sterkte en strategische inzichten van de hoofdrolspelers wisselden per plaats en in de tijd, zodat sommige eilandjes wel 17 keer van nationale eigenaar gewisseld zijn. Nederland speelde een bescheiden rol in dit gekrakeel hoewel er bij tijd en wijle goed verdiend werd aan het (stiekum) verkopen van wapens en het omzeilen van douaneregelingen door op te treden als vrijhaven , zeg maar smokkelhaven, en natuurlijk door het vervoer van goederen , inclusief negers.
Na Napoleon hadden de partijen genoeg van het landjepik, de meeste zeerovers( die niet alleen schepen maar ook hele steden aanvielen) en kapers (is juridisch net iets anders) waren verdwenen en er volgde een betrekkelijk rustige periode. Van korte duur. De suikerbiet en de stoommachine werden uitgevonden , de slavernij afgeschaft, en over was het met het grote economische belang van de eilandjes.
De locals mochten het voortaan zelf uitzoeken en gingen zich bezig houden met vissen en boten bouwen , bananen, specerijen, een beetje tabak en weed voor eigen gebruik telen en in het weekend muziek maken . Totdat wij kwamen.
Door slim gebruik van de stoommachine en zijn opvolgers kregen we laatste kwart vorige eeuw zoveel tijd en geld dat we maar op vakantie moesten om het op te maken. Een en ander is licht uit de hand gelopen sindsdien, zodanig dat de eilandbewoners geen tijd meer hebbeen om boten te bouwen en te gaan vissen.Ze zijn te druk met het repareren van onze boten en met het voor ons bereiden van vissen. En daarna moeten ze ook nog optreden.

Voor ons , zoals voor de gemiddelde pleziervaarder is deze Carieb een prima bestemming. De wind is constant , 4-6 Beaufort, rotsen liggen anders dan zandbanken altijd op dezelfde plek, ze doen hier nauwelijks aan eb en vloed met het bijbehorende gedonder en de zon schijnt keurig op tijd , hoewel niet helemaal want waar in Nederland de dagen merkbaar langer worden in februari lijkt er hier geen verschil te zijn. Even afwachten maar.
We liggen sinds gisteren voor anker in Mustique, onderdeel van het landje “ St. Vincent en de Grenadines. Sinds St Maarten hebben we een stuk of 15 eilanden en 7 nationaliteiten bezocht en het is iedere keer weer anders. Dit eiland springt eruit omdat het een soort privébezit is van een select clubje (Mick Jagger en dat soort types) en ongelooflijk keurig is, net Zwitserland, anderzijds heel ongerept omdat er niets gebouwd of ontwikkeld mag worden. Er is één strandbar , wel een chique dus, waar deze week het 19e Mustique Blues Festival loopt (www.basilsbar.com) . De gemiddelde rijkaard is nogal oud hier , maar ook levenslustig; nog nooit in de Carieb zoveel stramme heupen met elkaar zien dansen, wandelstokken gewoon mee de vloer op.
Ik moet nu ophouden want de eerste band begint .In mijn volgende stukje zal ik nog wat uitweiden over komische en licht dramatische nautische gebeurtenissen aan boord van de Finistere.
n.b.We duimen voor goed ijs met niet te veel sneeuw erop voor al mijn schaatsende vrienden en volgen de 11-stedentochtkoorts nauwlettend.