Voyage of Fruit de Mer

Vessel Name: Fruit de Mer
Vessel Make/Model: 13,5 mtr. aluminium midzwaard
Hailing Port: Netherlands
Crew: Gerrit and Anne-Mieke Weijers
About:
Gerrit and Anne-Mieke will be making a world cruise from July 2009 until .....? Making plans as we go along. We left the Netherlands in the summer of 2009. We sailed the Carieb, Bahamas and US in 2010. Crossed the Atlantic once more in 2011 to the Carieb. [...]
Extra: Copyright © 2009-2019 Gerrit Weijers Alle rechten voorbehouden - All rights reserved.
28 August 2019 | Schokkerhaven
23 July 2019 | Salcombe
05 July 2019 | La Coruna
20 June 2019 | Praia do vittoria, Terceira, Azoren
02 June 2019 | Horta, Azoren
15 May 2019 | Bermuda
27 April 2019 | St. Maarten
09 April 2019 | St. Maarten
23 March 2019 | Antigua
06 March 2019 | St. Pierre
07 February 2019 | Prickly Bay, Grenada
17 January 2019 | Chaguaramas, Trinidad
25 November 2018 | Chaguaramas, Trinidad
12 November 2018 | chaguaramas, Trinidad
25 October 2018 | Domburg, suriname
14 October 2018 | Bovensuriname rivier
30 September 2018 | Domburg
18 September 2018 | Kourou, Frans Guyana
07 September 2018 | Kourou, Frans Guyana
Recent Blog Posts
28 August 2019 | Schokkerhaven

Mooi einde van een prachtige reis!

In Zuid Engeland realiseren we ons dat we het wereldomzeilersleven definitief achter ons gelaten hebben. We zijn hier in ons werkzame leven vaak met vakanties naar toe gezeild. Het is nog steeds een populaire bestemming voor Nederlandse zeilers die er op vakantie zijn. Als ze ons vragen "hoe lang zijn [...]

23 July 2019 | Salcombe

Rondje Biscaje

Lang niet gezien: mist! Op weg van La Coruna naar Bilbao zien we niet veel van de kust. In Frankrijk is de warmste dag ooit maar hier wordt het niet warmer dan 23 graden door de wind van zee die ook oorzaak is van deze mist. Lekker koel s’nachts om te slapen. In Bilbao zien we natuurlijk het Guggenheim museum. Wat een bijzonder gebouw, zelfs de brug ernaast is tot een kunstwerk gemaakt. Eerlijk gezegd spreekt het gebouw ons meer aan dan de tentoongestelde moderne kunst binnen. We hebben ons in Bilbao een beetje in een hoekje geverfd met vaak noordelijke wind in de baai van Biscaje. Als we de weerkaartjes nog eens goed bestuderen zien we een soort geitenpaadje van draaiende winden die we kunnen benutten om ons met een bezeilde zig zag koers naar La Rochelle in Zuid Bretagne te brengen. Verbazend hoe de wind haast op het voorspelde uur in de juiste richting draait. Deze keer... het gaat niet altijd zo. La Rochelle is een mooi oud vestingstadje waar we genieten van alle culinaire Franse heerlijkheden. Dat hebben we gemist, echt lekker uit eten gaan! Vlak achter ons in de haven liggen de 50 – 60 jaar oude raceboten van Eric Tabarly, allemaal met de naam Pen Duick. In die tijd kon je geen zeilblad opslaan of er stond wel iets in over deze beroemde zeiler die veel races heeft gewonnen. Vreemde ontwerpen met een heel smal achtereind voor een gunstige rating met de meetformules van toen. Mooi dat deze historische boten goed onderhouden worden en bewaard zijn gebleven in de Eric Taberly stichting. Iedere dag zien we ze uitvaren met betalende gasten aan boord die van deze bijzondere boten genieten. In Bretagne hebben we weer te maken met getijdeverschillen van 4 meter of meer waardoor we maar 2x per dag de haven in of uit kunnen. Een ander fenomeen is landwind die s’nachts opsteekt en nog een groot deel van de ochtend doorwaait, s’middags is het meestal motoren. Dus vaak vroeg opstaan. Dat heeft wel ook wel weer iets, de zon op zien komen terwijl de boot rustig op één oor ligt met een mooi landwindje en de stroom mee. We ankeren bij eilandjes tussen veel Franse boten, in de stadjes zijn drommen toeristen, het is top vakantieseizoen hier. Daar moeten we ook weer aan wennen, we vonden het in de Carieb al druk maar dat is niet te vergelijken met de bijenkorf hier. Om de kaap bij Brest te ronden moeten we 2 x door een smalle ondiepe doorgang tussen eilandjes en riffen waar het hard kan stromen met vreemde brekende golven. We kennen het fenomeen van de kanaaleilanden en kapen in Zuid Engeland maar in de eerste passage, de Raz de Seine, gaat het wel erg tekeer! Om koers te houden liggen we bijna dwars in de geul met steile brekende klotsgolven. We raken bijna de oriëntatie kwijt want het is nog mistig ook, goed om plotter en radar te hebben! We komen er heelhuids doorheen. In de tweede passage, Chenal du Four, is het gelukkig veel rustiger. Nog een nachtje ons een weg banen door de drukke scheepvaart in Het Kanaal en we zijn in Salcombe, Zuid Engeland. Onze één na laatste plas overgestoken, Nederland komt dichtbij!

05 July 2019 | La Coruna

Annerieke en Job mee op oversteek

Ons weatherwindow is niet ideaal, we vertrekken met 25 knopen wind (windkracht 6), als we langer wachten zouden we in nog heftiger weer terechtkomen. Zo is het al stoer genoeg, in de loop van de dag trekt de wind aan tot 35 knopen (windkracht 8) in vlagen. Job en Annerieke moeten nog wat inslingeren, dit zijn andere golven dan op het Ijsselmeer! "Verbazend hoe rustig het is binnen in de boot" vindt Job. Maar toch zitten ze liever buiten, kijken naar de oneindigheid van de oceaan en de horizon om de zeeziekte in toom te houden. Dag 2 neemt de wind wat af tot 25 knopen, dag 3 is het mooi zeilen, de wind draait langzaam achter ons langs en zakt geleidelijk in tot 12 knopen. Het houdt ons lekker bezig met zeilen wisselen en trimmen. Job vangt een mooie blackfin tonijn, deze soort hebben we nog niet eerder binnen gehaald. Hij smaakt heerlijk, zowel de sushi ervan als gebakken. Zo één willen we nog wel aan de haak maar dat lukt niet natuurlijk. Wel zien we een walvis, wens van Annerieke, alleen had hij hoog moeten opspringen uit het water om haar droom helemaal te verwezenlijken maar daar moet ze dan maar een keer voor terugkomen in haar eigen boot. Job en Annerieke vinden het oceaanleven leuk. Zij doen de wachten van 19.00 tot 01.00 uur, bij (elektrisch) kaarslicht en romantische muziek terwijl ze genieten van vogels, Portugese oorlogsschepen en de sterrenlucht. Lekker relaxed voor ons, hoeven wij ieder nog maar één wachtje te doen. De tijd vliegt, reuze leuk om samen met je kinderen deze oversteek te doen, alle tijd om gezellig bij te praten. De laatste dag komt een grote groep dolfijnen ons welkom heten voor de Spaanse kust, mooi fotomomentje met onze dochter tegen een achtergrond van speelse dieren in het heldere water. Aan het eind van de middag leggen we aan in de marina bij het centrum van La Coruna. Mooi op tijd om wat te gaan drinken in een van de vele tapasbarretjes, ruim op tijd voor het eten in een restaurant want die gaan pas om acht of negen uur open. Culinair genieten hier, vraag je in de Carieb om knabbels bij je bier dan hebben ze daar nog nooit van gehoord, hier brengen ze ongevraagd nootjes, olijven of stokbroodjes met lekkere Spaanse ham. We gaan naar een octopus restaurant, ham restaurant en uiteraard eentje met fruits de mer, smullen! We rijden naar kaap Finisterre, we verbazen ons over de kledingstukken en schoenen die daar liggen. Dat blijkt traditie te zijn van wandelaars die de pelgrimstocht naar Santiago de Compostello dwars door Spanje hebben gelopen. Als laatste etappe lopen ze daarna nog naar kaap Finisterre waar ze dan wandelkleding en schoenen verbranden. Uiteraard gaan we ook naar Santiago de Compostella. Helaas staat de kathedraal van binnen vol met steigers voor een uitgebreide restauratie waardoor die minder tot zijn recht komt. Het hele complex er omheen en het middeleeuws aandoende stadje maken het toch de moeite waard. Hier vandaan vliegen Annerieke en Job naar huis, einde van een geweldig bezoek! Wij gaan terug naar Fruit de Mer. Weer een stukje verder varen, de baai van Biscaje verkennen.

20 June 2019 | Praia do vittoria, Terceira, Azoren

Azoren

Horta is wereldberoemd in het zeilerswereldje, strategisch gelegen in het midden van de Atlantische Oceaan stopt iedereen hier die oversteekt van West naar Oost. Het is druk, de marina is vol, we liggen vier dik aangemeerd langs de kade langszij de Nederlandse boot Full Circle. Leuk en een beetje symbolisch dat we Paul en Monique nu hier zien. We hebben hen leren kennen in Portugal toen we net op weg waren, af en toe zijn we elkaar onderweg tegengekomen, nu allebei bezig aan het laatste stukje van onze wereldreis. We gaan gezellig samen naar Cafe Sport, ook al wereldberoemd bij zeilers. Het cafe hangt vol met vlaggen en vaantjes, zondermeer een gezellig zeilersssfeertje. Als we zijn bijgekomen van de reis ga ik allereerst de stuurautomaat repareren wat zonder problemen lukt. Ons volgende project is een muurschildering, ook al een must hier, als je het niet doet brengt dat ongeluk. Dat willen we niet natuurlijk, het is nog best leuk om te doen ook. We breken ons een beetje het hoofd hoe we het Neptunus mannetje in het logo van onze Fruit de Mer geschilderd krijgen. We zien met verbazing andere bemanningen bezig die zo uit de hand sierlijke figuren op de muur penselen. Dat talent hebben wij allebei niet weten we wel zeker. In de Chinese winkel vinden we letters die we als mal kunnen gebruiken, een avondje op de computer prutsen resulteert in een mal voor Neptunus. Nu een plekje zien te vinden, kademuren, pieren, zelfs bankjes zijn overal al voorzien van zeilerskunst. We vinden een geschikt kaal stukje op een wall of fame langs de haven, een middag aan de slag en Fruit de Mer is vereeuwigd. Nu hebben we tijd voor leuke dingen. We gaan met Paul en Monique een paar dagen naar het eiland Pico, met de veerboot, de haven daar heeft geen accomodatie voor zeilboten. De eilanden hier zijn vulkanisch, steenachtige vruchtbare grond met een goed klimaat voor de wijnbouw. We verbazen ons over de vele muurtjes van lavastenen waar de druivenstruiken tussen staan. Mooi om te zien maar vast veel handwerk voor de kweker, het eindproduct smaakt goed, vooral de witte wijnen. We gaan nog een dagje toeren op Faial, hier geen wijnbouw maar veehouderij en kaasmakerij. Lekkere kazen, soorten die wel wat weg hebben van Port Salut, Emmenthaler en Cheddar maar er zijn er ook die in de buurt komen van een Maaslander, kortom lekkere kaasplankjes met happy hour. Annerieke en Job gaan gaan mee op onze laatste oceaanoversteek, heel leuk! Ze komen aan boord op het eiland Terceira. We hebben nog net tijd om een middagje rond te rijden. Bijzonder hier is het stierenrennen op straat. Een opgewonden stier wordt losgelaten, een beetje in toom gehouden door vier man aan het eind van een lang touw. Wij staan veilig op een balkon te kijken waar we van harte worden zijn uitgenodigd door lokale bewoners. We hebben bewondering voor de jongeman die uitsluitend door zijn lenigheid het beest te vlug af is. Maar medelijden met de stier die geïrriteerd en gestresst raakt door het gedoe. Het weer blijft wisselvallig. Aanvankelijk hebben we Ierland als doel maar daar zien we al snel weer van af, harde wind tegen, voorlopig wordt het niet beter. Alternatieven zijn Zuid Engeland, Brest of La Coruna in Spanje. De laatste is maar een klein beetje om, heeft de beste wind om er te komen en lijkt ons hoe langer hoe aantrekkelijker hoe meer we er over nadenken. Via de Franse kust langs de baai van Biscaje kunnen we dan terug scharrelen naar het Kanaal en naar Nederland. Daar gaan we voor! Vrijdag vertrekken we van het eiland Terceira, we denken er een week over te doen.

02 June 2019 | Horta, Azoren

Laatste grote oversteek, eindexamen

Chris Parker is een professionele weerman die via zijn dagelijkse korte golf radionetje en email abonnementen zeilers informeert en adviseert bij hun tochten. Volgens hem is het weer helemaal van slag. Het gebruikelijke patroon is dat depressies met een horizontale ellipsvorm tussen de 35e en 40e breedtegraad de oceaan over trekken naar Europa. Nu staan de depressies meer verticaal en reiken tot de 30e breedtegraad. Een ideaal vertrekmoment is er niet, we stellen het een keer uit, dan beginnen we (met een beetje weemoed) aan onze 6e en laatste grote oversteek. We vertrekken met licht weer, hopelijk vinden we net genoeg wind om te zeilen. Dat valt tegen, al snel moet de brommer aan. Langzaam om diesel te sparen, in het laatste deel kunnen we nog in het Azorenhoog zonder wind geraken. De wind die er is proberen we zo goed mogelijk te benutten, hoog aan de wind, plat voor de wind, gennaker erop en weer eraf, opschieten doet het niet. Inmiddels moeten we 280 mijl naar het Zuiden uitwijken voor een gemeen koufront waar wel 50 knopen wind in kan zitten. Dag 5 zegt Anne-Mieke: "In 24 uur 98 mijl gevaren en 8 mijl VERDER van de Azoren geraakt!" Een dag later horen we op het korte golf radionetje dat er een tropische storm bij Bermuda ligt die de naam Andrea heeft gekregen, mogelijk kan die zelfs onze kant op komen. De weergoden maken het wel spannend! Bij de nadering van het koufront neemt de wind toe, we gaan van lichtweerzeilen naar 1e rif, 2e rif, kotterfok. Inmiddels hebben we alle zeilvoeringen van de boot gebruikt. Het lijkt wel of we eindexamen moeten doen op deze laatste oceaanoversteek, laten zien of we het nog wel kunnen. Andrea is inmiddels uitgepieterd, geen gevaar meer voor ons gelukkig. Het sargassumwier is een bezoeking, de zee is er mee bezaaid, soms ploegen we door dikke plakkaten waardoor de boot wel anderhalve knoop langzamer gaat. Op een gegeven moment zit er zoveel rond de schroef dat die hevig trilt, de saildrive maakt een vreemd rammelend geluid, we zullen hem toch niet beschadigd hebben? Halve hartverzakking, geen motor meer midden op de oceaan is niet lekker. Maar het valt mee, als de rotzooi eruit is loopt hij weer soepel. Een paar dagen later varen we in 22 knopen wind in een knobbelige zee, de automaat stuurt niet zo mooi meer als de dag ervoor. Ik stel wat bij in de software... dan hij begeeft het helemaal. Ik kijk binnen, het ding is van zijn ophanging gebroken. Niet te repareren op zee. Weer een halve hartverzakking, ons derde bemanningslid uitgevallen! Gelukkig hebben we een reserve, de windvaan, die stuurt met de kracht van wind en golven door middel van een klein roertje in het water. Door het sargassumwier tot nu toe niet te gebruiken. Geluk bij een ongeluk dat die rommel nu bijna is verdwenen. Een kwartier later staat het ding vrolijk wuivend de boot strak door de golven te sturen. De laatste week is het mooi zeilen, 15-22 knopen bakstagwind, met gemiddeldes van 150 mijl per dag schieten we lekker op richting Azoren. De laatste dag gaat de brommer weer aan. Na 16 dagen en 10 uur leggen we aan in Horta, examen gehaald!

15 May 2019 | Bermuda

Bermuda, de driehoek

Net voor donker laten we de laatste twee eilandjes van Anguilla achter ons. Daarmee ook de Carieb, weer een mooi hoofdstuk afgesloten. We hebben een ideaal windje van 15 knopen dwars op de boot, het gaat mooi, 150 mijl per dag. Na 2 dagen varen we de kreeftskeerkring over (23.26.22 N), ook de tropen liggen achter ons. Iedere dag zakt de temperatuur wel een beetje, bijna een graad per dag! Fleecen, zelfs sokken, worden opgegraven. "Lekker dat het s'avonds weer wat langer schemert" vindt Anne-Mieke. Dat heeft ze gemist in de tropen waar het bijna meteen donker is zodra de zon is ondergegaan. Na 6 dagen komen we aan in Bermuda, de brommer aan, geen wind de laatste dag. Veilig aangekomen en niet verdwenen in de beruchte Bermuda driehoek. Waar we trouwens niet doorheen zijn gevaren maar vlak langs. Bermuda, Miami en Puerto Rico zijn de drie hoeken van de triangel. We zijn nu dus aangekomen in de noordelijke punt van de driehoek, in de lagoon bij St. Georges. Hier zijn tot nu toe geen schepen geheimzinnig verdwenen dus gaan we er met een gerust hart naar binnen. Er is een interessant museum met veel informatie over dit mysterie. Een groot Frans zeilschip in 1840 wordt gevonden met alle zeilen gezet, de vracht intact en de bemanning verdwenen. Een stoomschip verdwijnt terwijl ze rustig pratend contact hebben met de wal tot het gesprek opeens stopt en nooit meer iets van schip of bemanning wordt gezien of gehoord. Een groep van 5 bommenwerpers vertrekt uit Florida, nooit meer iets van gehoord of wrakstukken gevonden. Talloos zijn dit soort verhalen, al eeuwen lang. Het museum heeft er een aantal wetenschappelijke verklaringen voor. In de driehoek zijn vaak dikke depressies met draaiende winden die monstergolven kunnen veroorzaken. Het gebied kent windhozen en orkanen. Er zijn grote magnetische afwijkingen waardoor kompassen niet meer werken. Piraterij. Er komen soms enorme methaan gasbellen naar de oppervlakte. Niet te vergeten grote velden Sargassumwier in de Sargassozee zoals dit deel van de oceaan ook wel wordt genoemd. Wij hebben dat gemerkt, onze boot heeft twee roeren die uit het midden staan, steeds dikke bossen wier er omheen. Wat tot wel een knoop snelheid scheelt, ook een slechtere besturing. Even de motor aan, flink achteruit slaan, dan komt het wier wel weer vrij. Weer eens een andere zeilervaring dan reven of overstag gaan. Maar we zijn er. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit hier. Het doet erg Engels aan met smalle weggetjes, muurtjes en heggen. Niet vreemd want het eiland behoort nog steeds tot het Verenigd Koninkrijk. Bijzonder zijn de daken op de huizen, als we aan komen varen denken we eerst dat er iets is georganiseerd met een groep partytenten op de wal. Maar het blijken gewoon huizen met een wit dak, zoals bijna alle huizen hier. Ik vraag een schilder waarom dat zo is. De daken worden gemaakt van dunne plakken kalksteen van koraal oorsprong die op het dak worden gemetseld. De witte verf beschermt het mestelwerk tegen de felle zon, het ziet er nog leuk uit ook. Intussen komen er steeds meer boten binnen, iedereen gaat oversteken want het orkaanseizoen staat voor de deur. Wij bekijken 2x per dag de weerkaartjes. Het is hier wat lastiger dan zeilen in stabiele oostelijke passaatwinden. We moeten nu de andere kant uit, dat kan door gebruik te maken van de zuidkant van depressies met westelijke winden. Helaas zitten daar ook warm- en koufronten tussen met soms harde wind en regen. Iets te ver naar het noorden en het waait te hard, iets te ver naar het zuiden en je vaart in het azorenhoog zonder wind, een balanceeract. We vertrekken woensdag, 1692 mijl naar de Azoren, 12-14 dagen onderweg.

Mooi einde van een prachtige reis!

28 August 2019 | Schokkerhaven
Anne-Mieke Weijers | Stralend mooi weer!
In Zuid Engeland realiseren we ons dat we het wereldomzeilersleven definitief achter ons gelaten hebben. We zijn hier in ons werkzame leven vaak met vakanties naar toe gezeild. Het is nog steeds een populaire bestemming voor Nederlandse zeilers die er op vakantie zijn. Als ze ons vragen "hoe lang zijn jullie onderweg?" kijken wij wat schaapachtig, als we dan "10 jaar" zeggen komen de vragen en onze verhalen los. Leuk om onze belevenissen met medezeilers te delen. Helemaal leuk als we vrienden Bert en Gerrie van de "Weergaloos" tegenkomen die we 8 jaar geleden voor het laatst gesproken hebben. We praten zo weer verder, er is ook het nodige te vertellen, een hele periode waarin veel is gebeurd natuurlijk. We scharrelen langzaam verder langs de lieflijke Engelse kust met groene rivieroevers en witte krijtrotsen, mooier dan de kust van Bretagne vinden we. Culinair heeft Frankrijk onze voorkeur alhoewel de toetjes in Engeland... trifles zijn mijn favoriet, met als topper "Nickerbocker's Glory dessert". Maar die is niet meer te krijgen, zal wel te stigmatiserend zijn of zo. Wel is er nu een redelijke plaatsvervanger: "Raspberry Eton mess dessert", wellicht goedgekeurd door Boris himself. Bij Dover steken we over naar Duinkerken en dan snel door naar Blankenberge waar Annerieke, Job en Frederiek op ons liggen te wachten met hun boot. Het laatste stuk varen we samen op met hen. Erg gezellig, lekker bijkletsen, bovendien groeien we zo snel in onze opa en oma rol, Frederiek is al snel aan ons gewend. Ze begint al te praten en na tig keren voorzeggen door ons komt er zelfs af en toe een "ooopah" of "oomah" uit. Omdat het hard waait, wat niet leuk is voor Frederiek, gaan we binnendoor langs de staande mast route. We moeten weer erg wennen aan de drukke scheepvaart, de vele sluizen, bruggen en smalle kanaaltjes waar je enorme binnenvaart containerschepen tegenkomt. Je moet continu opletten, heel anders dan op de oceaan waar je om het kwartier om je heen kijkt of je iets aan ziet komen. Vanaf het Nieuwe Meer gaan we met 18 schepen s'nachts in konvooi door Amsterdam, in de stromende regen ook nog. We gaan een marina in, vlakbij een pontje naar het Centraal station. De volgende dag staan vrienden Leen en Corry naast de boot! Ze zagen ons toevallig liggen toen ze langs kwamen varen. Ook weer een heel gezellig weerzien. We gaan naar een museum, park, film en lekker uit eten. Je kunt je hier weken lang vermaken maar wij moeten beginnen aan onze allerlaatste etappe, naar Schokkerhaven! De marina waar we op 6 juli 2009 zijn vertrokken voor ons avontuur. Op 24 augustus 2019 om 1500 uur leggen we aan, onze cirkel is rond! Familie, vrienden en buren staan ons op te wachten, 50 man sterk. Met een mooi lied, getoeter en gejuich, wat een ontvangst! Uiteraard heffen we met zijn allen een glas aankomstbubbels en toosten we op een mooi einde van een prachtige reis!
PS. Leuk artikel in de Stentor, zie foto's

Rondje Biscaje

23 July 2019 | Salcombe
Gerrit | Half bewolkt, 22 graden
Lang niet gezien: mist! Op weg van La Coruna naar Bilbao zien we niet veel van de kust. In Frankrijk is de warmste dag ooit maar hier wordt het niet warmer dan 23 graden door de wind van zee die ook oorzaak is van deze mist. Lekker koel s’nachts om te slapen. In Bilbao zien we natuurlijk het Guggenheim museum. Wat een bijzonder gebouw, zelfs de brug ernaast is tot een kunstwerk gemaakt. Eerlijk gezegd spreekt het gebouw ons meer aan dan de tentoongestelde moderne kunst binnen. We hebben ons in Bilbao een beetje in een hoekje geverfd met vaak noordelijke wind in de baai van Biscaje. Als we de weerkaartjes nog eens goed bestuderen zien we een soort geitenpaadje van draaiende winden die we kunnen benutten om ons met een bezeilde zig zag koers naar La Rochelle in Zuid Bretagne te brengen. Verbazend hoe de wind haast op het voorspelde uur in de juiste richting draait. Deze keer... het gaat niet altijd zo. La Rochelle is een mooi oud vestingstadje waar we genieten van alle culinaire Franse heerlijkheden. Dat hebben we gemist, echt lekker uit eten gaan! Vlak achter ons in de haven liggen de 50 – 60 jaar oude raceboten van Eric Tabarly, allemaal met de naam Pen Duick. In die tijd kon je geen zeilblad opslaan of er stond wel iets in over deze beroemde zeiler die veel races heeft gewonnen. Vreemde ontwerpen met een heel smal achtereind voor een gunstige rating met de meetformules van toen. Mooi dat deze historische boten goed onderhouden worden en bewaard zijn gebleven in de Eric Taberly stichting. Iedere dag zien we ze uitvaren met betalende gasten aan boord die van deze bijzondere boten genieten. In Bretagne hebben we weer te maken met getijdeverschillen van 4 meter of meer waardoor we maar 2x per dag de haven in of uit kunnen. Een ander fenomeen is landwind die s’nachts opsteekt en nog een groot deel van de ochtend doorwaait, s’middags is het meestal motoren. Dus vaak vroeg opstaan. Dat heeft wel ook wel weer iets, de zon op zien komen terwijl de boot rustig op één oor ligt met een mooi landwindje en de stroom mee. We ankeren bij eilandjes tussen veel Franse boten, in de stadjes zijn drommen toeristen, het is top vakantieseizoen hier. Daar moeten we ook weer aan wennen, we vonden het in de Carieb al druk maar dat is niet te vergelijken met de bijenkorf hier. Om de kaap bij Brest te ronden moeten we 2 x door een smalle ondiepe doorgang tussen eilandjes en riffen waar het hard kan stromen met vreemde brekende golven. We kennen het fenomeen van de kanaaleilanden en kapen in Zuid Engeland maar in de eerste passage, de Raz de Seine, gaat het wel erg tekeer! Om koers te houden liggen we bijna dwars in de geul met steile brekende klotsgolven. We raken bijna de oriëntatie kwijt want het is nog mistig ook, goed om plotter en radar te hebben! We komen er heelhuids doorheen. In de tweede passage, Chenal du Four, is het gelukkig veel rustiger. Nog een nachtje ons een weg banen door de drukke scheepvaart in Het Kanaal en we zijn in Salcombe, Zuid Engeland. Onze één na laatste plas overgestoken, Nederland komt dichtbij!

Annerieke en Job mee op oversteek

05 July 2019 | La Coruna
Gerrit | half bewolkt, 22 graden
Ons weatherwindow is niet ideaal, we vertrekken met 25 knopen wind (windkracht 6), als we langer wachten zouden we in nog heftiger weer terechtkomen. Zo is het al stoer genoeg, in de loop van de dag trekt de wind aan tot 35 knopen (windkracht 8) in vlagen. Job en Annerieke moeten nog wat inslingeren, dit zijn andere golven dan op het Ijsselmeer! "Verbazend hoe rustig het is binnen in de boot" vindt Job. Maar toch zitten ze liever buiten, kijken naar de oneindigheid van de oceaan en de horizon om de zeeziekte in toom te houden. Dag 2 neemt de wind wat af tot 25 knopen, dag 3 is het mooi zeilen, de wind draait langzaam achter ons langs en zakt geleidelijk in tot 12 knopen. Het houdt ons lekker bezig met zeilen wisselen en trimmen. Job vangt een mooie blackfin tonijn, deze soort hebben we nog niet eerder binnen gehaald. Hij smaakt heerlijk, zowel de sushi ervan als gebakken. Zo één willen we nog wel aan de haak maar dat lukt niet natuurlijk. Wel zien we een walvis, wens van Annerieke, alleen had hij hoog moeten opspringen uit het water om haar droom helemaal te verwezenlijken maar daar moet ze dan maar een keer voor terugkomen in haar eigen boot. Job en Annerieke vinden het oceaanleven leuk. Zij doen de wachten van 19.00 tot 01.00 uur, bij (elektrisch) kaarslicht en romantische muziek terwijl ze genieten van vogels, Portugese oorlogsschepen en de sterrenlucht. Lekker relaxed voor ons, hoeven wij ieder nog maar één wachtje te doen. De tijd vliegt, reuze leuk om samen met je kinderen deze oversteek te doen, alle tijd om gezellig bij te praten. De laatste dag komt een grote groep dolfijnen ons welkom heten voor de Spaanse kust, mooi fotomomentje met onze dochter tegen een achtergrond van speelse dieren in het heldere water. Aan het eind van de middag leggen we aan in de marina bij het centrum van La Coruna. Mooi op tijd om wat te gaan drinken in een van de vele tapasbarretjes, ruim op tijd voor het eten in een restaurant want die gaan pas om acht of negen uur open. Culinair genieten hier, vraag je in de Carieb om knabbels bij je bier dan hebben ze daar nog nooit van gehoord, hier brengen ze ongevraagd nootjes, olijven of stokbroodjes met lekkere Spaanse ham. We gaan naar een octopus restaurant, ham restaurant en uiteraard eentje met fruits de mer, smullen! We rijden naar kaap Finisterre, we verbazen ons over de kledingstukken en schoenen die daar liggen. Dat blijkt traditie te zijn van wandelaars die de pelgrimstocht naar Santiago de Compostello dwars door Spanje hebben gelopen. Als laatste etappe lopen ze daarna nog naar kaap Finisterre waar ze dan wandelkleding en schoenen verbranden. Uiteraard gaan we ook naar Santiago de Compostella. Helaas staat de kathedraal van binnen vol met steigers voor een uitgebreide restauratie waardoor die minder tot zijn recht komt. Het hele complex er omheen en het middeleeuws aandoende stadje maken het toch de moeite waard. Hier vandaan vliegen Annerieke en Job naar huis, einde van een geweldig bezoek! Wij gaan terug naar Fruit de Mer. Weer een stukje verder varen, de baai van Biscaje verkennen.

Azoren

20 June 2019 | Praia do vittoria, Terceira, Azoren
Gerrit | Half bewolkt, 22 graden
Horta is wereldberoemd in het zeilerswereldje, strategisch gelegen in het midden van de Atlantische Oceaan stopt iedereen hier die oversteekt van West naar Oost. Het is druk, de marina is vol, we liggen vier dik aangemeerd langs de kade langszij de Nederlandse boot Full Circle. Leuk en een beetje symbolisch dat we Paul en Monique nu hier zien. We hebben hen leren kennen in Portugal toen we net op weg waren, af en toe zijn we elkaar onderweg tegengekomen, nu allebei bezig aan het laatste stukje van onze wereldreis. We gaan gezellig samen naar Cafe Sport, ook al wereldberoemd bij zeilers. Het cafe hangt vol met vlaggen en vaantjes, zondermeer een gezellig zeilersssfeertje. Als we zijn bijgekomen van de reis ga ik allereerst de stuurautomaat repareren wat zonder problemen lukt. Ons volgende project is een muurschildering, ook al een must hier, als je het niet doet brengt dat ongeluk. Dat willen we niet natuurlijk, het is nog best leuk om te doen ook. We breken ons een beetje het hoofd hoe we het Neptunus mannetje in het logo van onze Fruit de Mer geschilderd krijgen. We zien met verbazing andere bemanningen bezig die zo uit de hand sierlijke figuren op de muur penselen. Dat talent hebben wij allebei niet weten we wel zeker. In de Chinese winkel vinden we letters die we als mal kunnen gebruiken, een avondje op de computer prutsen resulteert in een mal voor Neptunus. Nu een plekje zien te vinden, kademuren, pieren, zelfs bankjes zijn overal al voorzien van zeilerskunst. We vinden een geschikt kaal stukje op een wall of fame langs de haven, een middag aan de slag en Fruit de Mer is vereeuwigd. Nu hebben we tijd voor leuke dingen. We gaan met Paul en Monique een paar dagen naar het eiland Pico, met de veerboot, de haven daar heeft geen accomodatie voor zeilboten. De eilanden hier zijn vulkanisch, steenachtige vruchtbare grond met een goed klimaat voor de wijnbouw. We verbazen ons over de vele muurtjes van lavastenen waar de druivenstruiken tussen staan. Mooi om te zien maar vast veel handwerk voor de kweker, het eindproduct smaakt goed, vooral de witte wijnen. We gaan nog een dagje toeren op Faial, hier geen wijnbouw maar veehouderij en kaasmakerij. Lekkere kazen, soorten die wel wat weg hebben van Port Salut, Emmenthaler en Cheddar maar er zijn er ook die in de buurt komen van een Maaslander, kortom lekkere kaasplankjes met happy hour. Annerieke en Job gaan gaan mee op onze laatste oceaanoversteek, heel leuk! Ze komen aan boord op het eiland Terceira. We hebben nog net tijd om een middagje rond te rijden. Bijzonder hier is het stierenrennen op straat. Een opgewonden stier wordt losgelaten, een beetje in toom gehouden door vier man aan het eind van een lang touw. Wij staan veilig op een balkon te kijken waar we van harte worden zijn uitgenodigd door lokale bewoners. We hebben bewondering voor de jongeman die uitsluitend door zijn lenigheid het beest te vlug af is. Maar medelijden met de stier die geïrriteerd en gestresst raakt door het gedoe. Het weer blijft wisselvallig. Aanvankelijk hebben we Ierland als doel maar daar zien we al snel weer van af, harde wind tegen, voorlopig wordt het niet beter. Alternatieven zijn Zuid Engeland, Brest of La Coruna in Spanje. De laatste is maar een klein beetje om, heeft de beste wind om er te komen en lijkt ons hoe langer hoe aantrekkelijker hoe meer we er over nadenken. Via de Franse kust langs de baai van Biscaje kunnen we dan terug scharrelen naar het Kanaal en naar Nederland. Daar gaan we voor! Vrijdag vertrekken we van het eiland Terceira, we denken er een week over te doen.

Laatste grote oversteek, eindexamen

02 June 2019 | Horta, Azoren
Gerrit | Half bewolkt, 22 graden
Chris Parker is een professionele weerman die via zijn dagelijkse korte golf radionetje en email abonnementen zeilers informeert en adviseert bij hun tochten. Volgens hem is het weer helemaal van slag. Het gebruikelijke patroon is dat depressies met een horizontale ellipsvorm tussen de 35e en 40e breedtegraad de oceaan over trekken naar Europa. Nu staan de depressies meer verticaal en reiken tot de 30e breedtegraad. Een ideaal vertrekmoment is er niet, we stellen het een keer uit, dan beginnen we (met een beetje weemoed) aan onze 6e en laatste grote oversteek. We vertrekken met licht weer, hopelijk vinden we net genoeg wind om te zeilen. Dat valt tegen, al snel moet de brommer aan. Langzaam om diesel te sparen, in het laatste deel kunnen we nog in het Azorenhoog zonder wind geraken. De wind die er is proberen we zo goed mogelijk te benutten, hoog aan de wind, plat voor de wind, gennaker erop en weer eraf, opschieten doet het niet. Inmiddels moeten we 280 mijl naar het Zuiden uitwijken voor een gemeen koufront waar wel 50 knopen wind in kan zitten. Dag 5 zegt Anne-Mieke: "In 24 uur 98 mijl gevaren en 8 mijl VERDER van de Azoren geraakt!" Een dag later horen we op het korte golf radionetje dat er een tropische storm bij Bermuda ligt die de naam Andrea heeft gekregen, mogelijk kan die zelfs onze kant op komen. De weergoden maken het wel spannend! Bij de nadering van het koufront neemt de wind toe, we gaan van lichtweerzeilen naar 1e rif, 2e rif, kotterfok. Inmiddels hebben we alle zeilvoeringen van de boot gebruikt. Het lijkt wel of we eindexamen moeten doen op deze laatste oceaanoversteek, laten zien of we het nog wel kunnen. Andrea is inmiddels uitgepieterd, geen gevaar meer voor ons gelukkig. Het sargassumwier is een bezoeking, de zee is er mee bezaaid, soms ploegen we door dikke plakkaten waardoor de boot wel anderhalve knoop langzamer gaat. Op een gegeven moment zit er zoveel rond de schroef dat die hevig trilt, de saildrive maakt een vreemd rammelend geluid, we zullen hem toch niet beschadigd hebben? Halve hartverzakking, geen motor meer midden op de oceaan is niet lekker. Maar het valt mee, als de rotzooi eruit is loopt hij weer soepel. Een paar dagen later varen we in 22 knopen wind in een knobbelige zee, de automaat stuurt niet zo mooi meer als de dag ervoor. Ik stel wat bij in de software... dan hij begeeft het helemaal. Ik kijk binnen, het ding is van zijn ophanging gebroken. Niet te repareren op zee. Weer een halve hartverzakking, ons derde bemanningslid uitgevallen! Gelukkig hebben we een reserve, de windvaan, die stuurt met de kracht van wind en golven door middel van een klein roertje in het water. Door het sargassumwier tot nu toe niet te gebruiken. Geluk bij een ongeluk dat die rommel nu bijna is verdwenen. Een kwartier later staat het ding vrolijk wuivend de boot strak door de golven te sturen. De laatste week is het mooi zeilen, 15-22 knopen bakstagwind, met gemiddeldes van 150 mijl per dag schieten we lekker op richting Azoren. De laatste dag gaat de brommer weer aan. Na 16 dagen en 10 uur leggen we aan in Horta, examen gehaald!

Bermuda, de driehoek

15 May 2019 | Bermuda
Gerrit | Zonnig, 22 graden
Net voor donker laten we de laatste twee eilandjes van Anguilla achter ons. Daarmee ook de Carieb, weer een mooi hoofdstuk afgesloten. We hebben een ideaal windje van 15 knopen dwars op de boot, het gaat mooi, 150 mijl per dag. Na 2 dagen varen we de kreeftskeerkring over (23.26.22 N), ook de tropen liggen achter ons. Iedere dag zakt de temperatuur wel een beetje, bijna een graad per dag! Fleecen, zelfs sokken, worden opgegraven. "Lekker dat het s'avonds weer wat langer schemert" vindt Anne-Mieke. Dat heeft ze gemist in de tropen waar het bijna meteen donker is zodra de zon is ondergegaan. Na 6 dagen komen we aan in Bermuda, de brommer aan, geen wind de laatste dag. Veilig aangekomen en niet verdwenen in de beruchte Bermuda driehoek. Waar we trouwens niet doorheen zijn gevaren maar vlak langs. Bermuda, Miami en Puerto Rico zijn de drie hoeken van de triangel. We zijn nu dus aangekomen in de noordelijke punt van de driehoek, in de lagoon bij St. Georges. Hier zijn tot nu toe geen schepen geheimzinnig verdwenen dus gaan we er met een gerust hart naar binnen. Er is een interessant museum met veel informatie over dit mysterie. Een groot Frans zeilschip in 1840 wordt gevonden met alle zeilen gezet, de vracht intact en de bemanning verdwenen. Een stoomschip verdwijnt terwijl ze rustig pratend contact hebben met de wal tot het gesprek opeens stopt en nooit meer iets van schip of bemanning wordt gezien of gehoord. Een groep van 5 bommenwerpers vertrekt uit Florida, nooit meer iets van gehoord of wrakstukken gevonden. Talloos zijn dit soort verhalen, al eeuwen lang. Het museum heeft er een aantal wetenschappelijke verklaringen voor. In de driehoek zijn vaak dikke depressies met draaiende winden die monstergolven kunnen veroorzaken. Het gebied kent windhozen en orkanen. Er zijn grote magnetische afwijkingen waardoor kompassen niet meer werken. Piraterij. Er komen soms enorme methaan gasbellen naar de oppervlakte. Niet te vergeten grote velden Sargassumwier in de Sargassozee zoals dit deel van de oceaan ook wel wordt genoemd. Wij hebben dat gemerkt, onze boot heeft twee roeren die uit het midden staan, steeds dikke bossen wier er omheen. Wat tot wel een knoop snelheid scheelt, ook een slechtere besturing. Even de motor aan, flink achteruit slaan, dan komt het wier wel weer vrij. Weer eens een andere zeilervaring dan reven of overstag gaan. Maar we zijn er. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit hier. Het doet erg Engels aan met smalle weggetjes, muurtjes en heggen. Niet vreemd want het eiland behoort nog steeds tot het Verenigd Koninkrijk. Bijzonder zijn de daken op de huizen, als we aan komen varen denken we eerst dat er iets is georganiseerd met een groep partytenten op de wal. Maar het blijken gewoon huizen met een wit dak, zoals bijna alle huizen hier. Ik vraag een schilder waarom dat zo is. De daken worden gemaakt van dunne plakken kalksteen van koraal oorsprong die op het dak worden gemetseld. De witte verf beschermt het mestelwerk tegen de felle zon, het ziet er nog leuk uit ook. Intussen komen er steeds meer boten binnen, iedereen gaat oversteken want het orkaanseizoen staat voor de deur. Wij bekijken 2x per dag de weerkaartjes. Het is hier wat lastiger dan zeilen in stabiele oostelijke passaatwinden. We moeten nu de andere kant uit, dat kan door gebruik te maken van de zuidkant van depressies met westelijke winden. Helaas zitten daar ook warm- en koufronten tussen met soms harde wind en regen. Iets te ver naar het noorden en het waait te hard, iets te ver naar het zuiden en je vaart in het azorenhoog zonder wind, een balanceeract. We vertrekken woensdag, 1692 mijl naar de Azoren, 12-14 dagen onderweg.
Fruit de Mer's Photos - New York,Long island Sound, Newport
Photos 1 to 29 of 29 | Main
1
 
1

About & Links

Photo Albums
28 August 2019
13 Photos
23 July 2019
12 Photos