Saidia Morocco - Dellys, Algeria / Saidia, Fas - Dellys, Cezayir

12 November 2011

The westerly gales that had been blowing for some days really slowed down as promised on our fifth night at Marina Saïdia and on 7th of November just before the sunrise we woke the policeman up to stamp our passports and let us go. He looked at us suspiciously saying, 'You don't have Algerian visas.' 'No,' we said, 'but we'll still go.' Passports got stamped, some customs officers came to the boat to do the routine superficial check, more papers were signed, and we left the marina with their wishes of bon voyage. Once out of the harbour, we hoisted the sails and immediately started to move fast leaving good Morocco behind. What was left over from the gales was still strong but the sideways rain had stopped the night before and the red rising sun was brightening up a clear blue sky. We had chosen the right time this time. We put a distance of 10 miles between us and the land and sailed downwind with a good speed due east all day long along the beautiful Algerian coast backed by the mighty Atlas Mountains. The wind didn't slow down at night although it was forecast to do so, but didn't increase either. The waves behind us were large but not huge, and both the wind and waves were manageable this time making it possible for the crew to steer too and the captain to have some rest. We sailed with a reefed genoa and full mainsail all night long. The moon was lighting up our way. The progress we were making was surprising us. Daylight came, the golden sun appeared and we carried on sailing at the same good speed. There were no fishing boats around but big ships one after the other following the Algerian coast some miles away from us. Not much happened except the captain hit a poor turtle hidden between the waves (which then swam away upside down) and two little birds became Jaya's passengers for some time. And the crew saw her first flying fish. When the wind slowed down towards the evening, we opened the genoa to its full size. The night came back quickly again. We had planned to stop at Sidi Ferrouch, the only marina in Algeria which, according to the pilot book, is more used to visitors than other ports. But we were too fast to reach it in daylight - we were off it around midnight. As it would be more convenient to enter in the first port in day time, we decided to carry on. It was another bright night with a big moon and lots of stars. Soon the huge capital Algiers appeared with its beautiful lights. It took some hours to leave it behind. Now the wind was much slower with the waves much smaller and it felt as if we were hardly making progress. But when we checked the speed, it was still 6-7, sometimes 8 knots. Something else was helping us (which we think now can be a surface current). Though we were tired now and had enough of steering. The wind got less and less and then turned to south picking up. Good bye downwind sailing. The sea was quite flat though thanks to the offshore wind but steering became more demanding. Not much later the wind became southeasterly bringing with it waves against the starboard bow and that uncomfortable motion with the boat pitching. The speed dropped down to 3 knots. Now we were close to Dellys, a fishing harbour and port of entry. Daylight was one hour away and it was a good time to head towards the land. We started the engine and dropped the sails as the wind was now on the nose. The sky brightened gradually while we were approaching the town with its little peninsula that hides the harbour behind. The sun showed itself from behind the mountains when we were close to the land. Little fishing boats were laying nets in the small bay and the friendly fishermen, waiving and smiling at us, piloted us through the labyrinth of nets. Soon we saw a RIB with people in uniforms on it approaching us. Was it us they were coming to? Yes, it was us. Let's see what happens now. When they were close, we saw smiles on their face. Welcoming police and soldiers - that's better. They led us to the harbour and, once in, showed where we should tie to: alongside a fishing boat (which was the last one of four fishing boats tied alongside each other). They helped us tie and said welcome with broad smiles. Soon all the other officials arrived: immigration police, customs officer, marine gendarme, coastguard, etc. numbering probably 8-9 people aboard Jaya all filling forms and asking questions. Unlike Moroccan officials, most of them were speaking English. When they found out we had no visa, they said ok, no problem. We filled in the forms altogether in a friendly atmosphere. The captain's answer to the question, 'What do you want to do in Algeria?' - 'Sleep,' made all of them laugh. The crew's nationality pleased them: some of them were dreaming of visiting Istanbul one day. All these formalities took about an hour (not 5-6 hours as written in the pilot book) and in the end most of them left saying welcome leaving the customs officer on the boat who went down into the hulls and just looked around for a few minutes. And that was all. We took a rest for some hours feeling very glad to have stopped after having covered 360 miles in 48 hours. In late afternoon, we got prepared to have a walk into the town wondering if we would be allowed to do so. We jumped from boat to boat, landed on the harbour, and while walking past the military compound within the port we were stopped: 'Forbidden, go back to your boat.' 'Can we see the police?' 'Yes, you can.' We walked further in the port, past the barracks, reached the gate guarded by police and military. They called our friendly immigration policeman when we asked if we could see him (as he had said before that we should find him if we need anything). He came and said to us politely and with good humour that it was quite late now with less security and we should come back next morning. So we went back to the boat.

Next morning we were there again - this time with excuses that we need bread and weather forecast. Our policeman was prepared to take us to the town anyway. After visiting the customs to get a paper as we wanted to change a little money and then a higher-rank policeman to get permission to go to the town without a visa (they were all polite and friendly people by the way), our nice policeman changed to plain clothes and, with another policeman in plain clothes, drove us through the barriers and gates to the town: to the bank, Internet cafe and grocery. Yes, we had to have escorts but not in uniforms nor with machine guns. And we felt guilty to have caused such a hassle. In the end we walked back with the other policeman to the harbour - the only opportunity to take some photos of the nice town.

We understand that Algeria suffered heavily from civil war for a long time and that the government doesn't want any incident involving tourists - especially European ones as the whole world hears about it to their embarrassment. So the government says they don't want any tourists (or need them being a country rich in oil and natural gas). But it is so hard to imagine any terrorist act in this laid-back town! It seems more of an obsession with security than a real need for it. To keep so many security personnel in a small, sleepy town where people mind their own business is exaggeration and waste of resources. Governments...

The town lies on the slopes of green mountains. It has a fortified old town (still in use) built by Turks in the 16th century. The harbour with some old, pretty buildings was built by the French. To the east of the old town extends the new town with concrete buildings. The view from the town is wonderful. Wish we could spend more time there and explore it...

The next day (yesterday) a nice, young student working on his uncle's fishing boat made friends with us. We invited him to the boat but he didn't want to come saying, 'You know, military and police are here, they will think that I want you to take me with you.' He wasn't happy about such a heavy surveillance nor hopeful that this would change one day: 'Maybe in my dreams...' We always talked from boat to boat. Whenever a policeman or a soldier passed by, he disappeared - then appeared again to carry on chatting. He promised us to give some fish the next day and made us promise to wait for him.

All the other fishermen around are good people. Of course they are curious - they don't see different people everyday. But they are careful not to disturb us. Hardworking, clean, intelligent people. While Jaya's mechanic was working on the second outboard, all of them got involved in it trying to find a missing piece in their gadget boxes. Such good-hearted, helpful people are not easy to find. When they would go out to the sea, they take our lines to the next boat, tie us safely, and when they come back, they tie to the next row of boats - now all the other boats are tied alongside each other making it a string of 6 boats. We are feeling guilty again to have stolen their space. We don't pay a penny for mooring by the way - it's free.

Our nice friend brought us the promised catch this morning - not fish, a big saucepan full of red prawns and two squids. In the evening they wanted to give us sardines too - but we didn't accept: even we can't eat that much fish in one day. They say they want to visit Turkey next summer (Turkey is quite popular here because of both history and Turkish TV soaps). We gave them our e-mail address - we'll be happy to have them there. The last time we checked the weather forecast, some less strong westerlies were predicted for the day after tomorrow - we'll beg our policeman to take us to the internet cafe again tomorrow. If they are still forecast, we'll use them to try to reach Tunisia. We wish we could see more of beautiful Algeria but it seems we won't be allowed to go ashore anywhere without a visa and it's painful to have to watch the town from the boat. So it's best to keep this wonderful country for another time with proper visas. Who knows, perhaps one day things change in favour of its beautiful, golden-hearted people as well.
______________________________________________________________________

Dellys, Cezayir

Bir süredir devam eden şiddetli batı fırtınası, Marina Saïdia'daki beşinci gecemizde tahmin edildiği gibi hız kesince, 7 Kasım sabahında güneş doğmadan önce pasaportlarımıza çıkış damgası vurması için polisi uyandırdık. Bize şüpheyle bakıp, 'Cezayir vizeniz yok,' dedi. 'Hayır,' dedik, 'ama yine de gideceğiz.' Pasaportlarımız damgalandı, birkaç gümrük görevlisi tekneye gelip rutin ve yüzeysel kontrollerini yaptılar, birkaç kâğıt daha imzalandı ve 'İyi yolculuklar' dilekleriyle marinadan ayrıldık. Limandan çıktığımızda yelkenleri açtık ve güzel Fas'tan hızla uzaklaşmaya başladık. Fırtına artığı rüzgâr hâlâ güçlüydü ama kaç gündür yanlamasına yağan yağmur gece durmuştu ve kıpkırmızı doğan güneş mavi gökyüzünü aydınlatıyordu yavaş yavaş. Bu kez doğru zamanı seçmiştik seyir için. Kara ile aramızda 10 millik bir mesafe bırakıp, Atlas Dağları'nın yükseldiği güzel Cezayir kıyıları boyunca doğuya doğru pupa yelken hızla yol aldık bütün gün boyunca. Gece olduğunda rüzgâr tahminlerde öngörüldüğü gibi azalmadı ama artmadı da. Arkamızdan iten dalgalar çok büyük değildi ve dümen tutmak da geçen seferki kadar zor olmadığından bu iş bir tek Mark'a kalmadı. Gece boyunca ön yelken küçültülmüş, ana yelken de tam açık şekilde ilerledik. Yarımaydan büyük olan ay yolumuzu aydınlatıyordu. Katettiğimiz mesafe şaşırtıcıydı. Gün ağardı, güneş doğdu ve aynı güzel hızla yol almayı sürdürdük. Etrafta hiç balıkçı teknesi yoktu ama birkaç mil kuzeyimizde büyük gemiler Cezayir kıyıları boyunca birbirini izliyordu. Gün boyunca farklı bir şey olmadı - sadece Mark dalgaların arasında göremediği bir kaplumbağaya çarptı (zavallı hayvancağız tepetaklak şekilde yüzerek uzaklaştı sonra) ve iki minik kuş Jaya'ya misafir oldu bir süre boyunca. Ben de ilk uçan balığımı gördüm bu arada, dalgalara yakın mesafeden uçan kuş sandım ilk. Akşama doğru rüzgâr azalınca ön yelkeni de tam açtık. Karanlık yine çabucak çöktü. İlk başta, Cezayir'deki tek marina olan ve seyir rehberinde yazdığına göre ziyaretçi teknelere daha alışık olan Sidi Ferrouch'da durmayı planlamıştık. Ama beklediğimizden daha hızlı yol alınca gece yarısında o yerin açığına varmıştık bile. Cezayir'deki ilk limana gündüz girmek daha uygun olacağından seyre devam etmeye karar verdik. Ay ışıklı, bol yıldızlı bir geceydi yine. Çok geçmeden Cezayir'in büyük başkenti ışıl ışıl görünmeye başladı. Şehri geçmemiz birkaç saat sürdü. Rüzgâr artık daha da yavaşlamış, dalgalar iyice küçülmüştü. Bize pek ilerlemiyormuşuz gibi gelse de, hızımıza bakınca hâlâ 6-7, hatta bazen 8 knot olduğunu gördük. Başka bir şey bize yardım ediyor olmalıydı (belki de lehimize bir yüzey akıntısıydı bu). Ama artık yorulmuş, dümen tutmaktan da bıkmıştık. Rüzgâr iyice azaldı ve sonra güneye dönüp arttı. Pupa yelken seyre veda... Neyse ki denizde hemen hiç dalga yoktu rüzgâr karadan estiği için, ama dümen biraz zorlaşmıştı. Çok geçmeden rüzgâr daha da artıp sancak baştan esmeye başlayınca dalgalar karşıdan gelir, tekne de rahatsız bir şekilde öne geriye sallanır oldu. Hızımız da iyice azaldı. Haritadan, bir balıkçı barınağı ve giriş limanı olan Dellys'in 10 mil kadar açığında olduğumuzu gördük. Günün ağarmasına bir saat kalmıştı ve karaya yönelmek için uygun bir zamandı. Yelkenleri indirip motoru çalıştırdık. Limanı ardında gizleyen minik yarımadasıyla kasabaya yaklaşırken gün ağardı ve karaya iyice yaklaştığımızda güneş dağların arkasından yükseldi. Küçük balıkçı tekneleri minik koya ağ bırakıyordu ve bizi gördüklerinde gülümseyip el sallayarak bize yol gösterdiler ağ labirentinin arasından. Az sonra içinde polis ve askerler olan büyük bir bot gördük, bize doğru yaklaşıyordu. Ne olacak acaba şimdi diye merak ettik. Yakınımıza geldiklerinde gülümsediklerini gördük, içimiz rahatladı. Önümüze geçtiler, biz de onları izleyerek limana girdik. Yan yana birbirine bağlanmış dört balıkçı teknesinin en dışta olanına bağlanmamızı işaret ettiler ve yanaştığımızda halatları alıp yardım ettiler, güleryüzle hoşgeldin dediler. Çok geçmeden bütün görevliler teknemizdeydi: pasaport polisi, gümrük görevlisi, deniz jandarması, sahil koruma vs. derken toplam 8-9 kişi kadar vardılar ve hepsi de sorular sorup ayrı ayrı formlar dolduruyorlardı. Fas'takinden farklı olarak buradaki görevliler İngilizce biliyordu neyse ki. Vizemizin olmadığını öğrendiklerinde 'Olsun, sorun yok,' dediler. Formları neşeli bir atmosfer içinde hep beraber doldurduk. 'Cezayir'de ne yapmak istiyorsunuz?' sorusuna Mark'ın verdiği 'Uyumak,' cevabı herkesi güldürdü. Benim Türkiyeli olmam hoşlarına gitti - bazıları İstanbul'u görmeyi hayal ettiklerini söylediler. Bütün formaliteler 1 saat kadar sürdü (seyir rehberinde yazdığı gibi 5-6 saat değil) ve hoşgeldiniz diyerek tekneden ayrıldılar. Sadece gümrük görevlisi kaldı, o da içeriye girip ortalığa şöyle bir baktıktan sonra gitti. Hepsi bu kadar. 48 saatte 360 mil katettikten sonra durmuş olmaktan memnun şekilde birkaç saat dinlendik. Öğleden sonra hazırlanıp kasabaya gitmeyi bir deneyelim, bakalım izin verecekler mi dedik. Tekneden tekneye atlayıp limana çıktık ve liman içindeki tellerle çevrili askeri bölgenin yanından geçerken durdurulduk, 'Yasak, teknenize geri dönün.' 'Polisi görebilir miyiz?' 'Tamam.' Biraz daha yürüyüp liman içindeki kışlayı da geçtikten sonra bir yanında polis, diğer yanında da askerlerin beklediği liman kapısına vardık. Pasaport polisi bize daha önce, ihtiyacımız olduğunda onu bulmamızı söylediğinden, onu çağırttık. Geldiğinde kibarca ve esprili bir dille vaktin artık geç olduğunu, güvenliğin de az olduğunu, ertesi sabah gelmemizi söyledi. Biz de tekneye geri döndük.

Ertesi sabah tekrar kapıya gittik, bu sefer ekmek almak ve internetten hava durumunu öğrenmek gibi bahanelerle. Polisimiz bizi kasabaya götürmeye hazırdı zaten. Önce Cezayir dinarı almak için resmi belge almak üzere gümrük polisine gittik, sonra vizesiz kasabaya gitme izni almak için polis amirine gittik (güleryüzlü insanlardı hepsi de), sonra da iyi polisimiz sivil kıyafetlerini giyip yanına sivil kıyafetli bir başka polisi de alarak arabasıyla bizi kasabaya götürdü. Bayağı bir bariyer ve nöbetçi geçip sakin kasabanın yoluna çıktıktan sonra, bankaya, internet kafeye ve bakkala gittik. Evet, denildiği gibi polis eşliğinde alışveriş yapabilmiştik ama en azından üniformalı ve makineli tüfekli değillerdi rehber kitapta yazdığı gibi. Kendimizi suçlu hissettik, onları bu kadar meşgul ettiğimiz için. Sonunda diğer polisle yürüyerek limana döndük - bu vesileyle şirin kasabanın birkaç fotoğrafını çekebildik.

Cezayir'in uzun süre iç savaş yaşadığını biliyoruz ve hükümetin turistlerin başına birşey gelmesini istemediğini anlıyoruz (özellikle de Avrupalıların, çünkü o zaman bütün dünyada büyük haber olup Cezayirlileri utandırıyor), bu yüzden turist istenmediğini, ülkenin petrol, doğal gaz gibi doğal kaynakları zengin olduğu için turistlere ihtiyacı olmadığını da. Ama bu sakin kasabada bir terör olayı olabileceğini hayal etmek bile öyle zor ki... Güvenliğe ihtiyaç duymaktan çok, güvenliğe kafayı takmış olmak bu - ya da gücün kimde olduğunu göstermek. İnsanlarının kendi geçimlerinin derdinde olduğu bu küçük, uykulu kasabada bu kadar çok sayıda güvenlik personeli bulundurmak ve barındırmak abartı ve kaynak israfı. Ah şu hükümetler...

Kasaba yemyeşil tepelerin yamaçlarına yayılmış. Surla çevrili tarihi kasabası Osmanlı döneminde yapılmış ve hâlâ kullanılıyor. Harabeye dönmüş haldelerse de hâlâ güzel olan binalarıyla limanı ise Fransızlar yapmış. Tarihi kasabanın doğusunda bizim usul beton binalarıyla yeni şehir uzanıyor. Harika bir manzarası var kasabanın. Surların üstündeki gölgeli çay bahçesi içimde kaldı, oturup bir çay içip, insanları ve manzarayı seyretmek vardı ya olmadı...

Ertesi gün (dün) hoş görünümlü genç bir üniversite öğrencisi bizimle tanıştı. Amcasının balıkçı teknesinde çalışıyormuş arada. Teknemize davet ettik, gelmek istemedi: 'Görüyorsunuz, asker polis kaynıyor burası, teknenize gelirsem beni götürmenizi istediğimi düşünürler.' Bunca yoğun gözetimden pek memnun değildi, durumun birgün değişebileceğine dair pek bir umudu da yoktu: 'Belki rüyamda...' Hep tekneden tekneye sohbet ettik. Ne zaman yandan üniformalı biri geçse, gözden kayboluyor, sonra tekrar ortaya çıkıp muhabbete devam ediyordu. Bize ertesi gün balık vereceğini, kendisini mutlaka beklememizi söyledi.

Çevredeki teknelerde çalışan bütün balıkçılar ne iyi insanlar... Doğal olarak bizi merak ediyorlar - sonuçta her gün farklı insan görmüyorlar. Ama rahatsız etmemeye özen gösteriyorlar. Çalışkan, temiz, görgülü, bilgili insanlar. Mark diğer motorla uğraşırken çevrede ne kadar insan varsa hepsi yardım etmek için parçalandılar, eksik bir parçayı kendi alet kutularından bulmaya çalıştılar, yetmedi, biri arabayla kasabaya gitti bulmak için... Böyle iyi kalpli insanlar başka nerede vardır, bilmiyorum. Denize çıkacakları zaman hiç surat asmıyorlar yanlarında onlara bağlıyız, onları engelliyoruz diye. Aksine, halatlarımızı alıp bir yandaki tekneye bağlıyorlar güzelce. Geri döndüklerindeyse bizi hiç rahatsız etmeyip, önümüzdeki teknelere bağlanıyorlar. Öyle ki, diğer sırada birbirine bağlı 6 tekne oldu sonunda, bizim yanımızdaysa sadece bir tekne kaldı, o da kullanılmıyor. Onları yerlerinden ettiğimiz için suçluluk duyuyoruz yine. Bu arada, burada kaldığımız için hiçbir para da istenmedi, sorduk, 'yok, olur mu öyle şey,' dendi.

Bugün arkadaşımız sözünü tutup, yakaladıklarından bize de getirdi sabah erkenden: balık değil, koca bir tencere dolusu iri kırmızı karides ve iki kalamar. Akşama sardalye de vermek istediler ama kabul etmedik, nasıl yiyelim o kadar balığı aynı gün... Birkaç arkadaşıyla birlikte gelecek yaz Türkiye'yi görmeye gelmek istediğini söylüyor (Türkiye burada bayağı seviliyor, hem tarihi yakınlık, hem de Türk TV dizileri sayesinde) - keşke gelseler, onları ağırlamak ne güzel olur... Hava durumuna son baktığımızda yarından sonra çok şiddetli olmayan batı rüzgârı bekleniyordu. Yarın polisimize gidip yalvaracağız yine bizi kasabaya götürmesi için. Tahmin aynıysa, Tunus'a ulaşmaya çalışacağız. Keşke güzel Cezayir'de daha çok yerde durabilseydik... Ama görünen o ki, hiçbir yerde vizesiz karaya çıkmamıza izin verilmeyecek ve kasabayı tekneden seyretmek zorunda olmak insanın içini acıtıyor. En iyisi, bu harika ülkeye bir başka zaman bir daha gelmek, vizeli olarak. Kim bilir, belki de bir gün birşeyler değişir bu altın kalpli, güzel insanların hayrına olacak şekilde.