Story: Biscay Crossing / 03 - 07.10.2015
05 September 2016
Rio Minho, Portugal - Audierne, France: Biscay Crossing / Minho Nehri, Portekiz - Audierne, Fransa: Biskay Körfezi Geçişi
03 - 07.10.2015
We spent 4 days in the beautiful estuary of Rio Minho, during which we rowed ashore on the Portuguese side several times to explore its pine forests and wide golden beaches and to walk to the nice town of Caminha for shopping and wifi. Watching patches of golden sandbanks drying out in the middle of the river at low water gave us the idea of beaching the boat there to scrape the hulls for faster sailing across Biscay. And so did we on one those warm sunny days.
The weather forecast was for gale along the Galician coast but it was predicted to be from the right direction. We decided, with heavy hearts, to take it, as in this time of the year, southerly winds were bound to be in gale force, no matter how long we waited for. Better to get over with it as soon as possible. We would get another forecast when we reached the Finisterre and stop somewhere if the winds later to come would be too terrible.
We started early in the morning with the outgoing tide with a very light southerly wind. We exited the river following our inbound track and sailed with the duvet sail up along the Galician coast watching the lovely rias and wishing that we had arrived earlier in the season to visit some of them. A big bonito was caught by our fishing line for a nice lunch. Later on, when the wind slowly picked up, we replaced the duvet sail with goosewing and started to move fast with the hulls clean and smooth. When the night fell, we were approaching Finisterre and the wind was now strong. There was an impressive phosphorescent light behind and underneath Jaya. While we were watching it, a large school of dolphins appeared. They were luminous, too. They accompanied us for about an hour apparently enjoying racing the fast moving boat and playing in the bright phosphorescent light, squeaking and splashing with tails, rocketing all around and following us in small groups.
The wind was still increasing. The genoa got rolled in, followed by the first reef on the main sail, and then the second reef. We were hand-steering as Bernard the wind vane couldn't cope with the waves. Midnight brought near gale winds, with slight change of direction to the southeast. We had just passed the Finisterre and caught telephone signal to get a new forecast, which showed strong westerlies 2 days later. We were intending to stop somewhere on the northern coast of Galicia but it was impossible to head towards east - what we could only do was to go downwind. So be it, we had to start the Biscay crossing. The shipping lane off the northwestern corner of Spain was needed to be watched as well, amongst all the winds and waves. Mark had been on the helm now for quite some hours as I couldn't handle steering. Then he said it was becoming silly, too tiring. We dropped the main sail and started to move under bare poles, still doing 6-7 knots. Then it started to rain. Nevertheless, it had become possible for me to steer.
With the day break, the gale reached its full force. Crashing waves were like hills - with their tops being blown and flown by the howling and whistling wind. It was raining a lot from time to time. A cruise ship which suddenly appeared (more correctly: which was spotted by me much later than it should have been) through the curtain of rain and hills of waves passed quite close by. We were still under bare poles, but our speed was at least 8 knots, reaching high numbers like 12 knots or more while surfing. Once we got completely buried under a giant wave when our speed hit a record 20.5 kn! It wasn't something to boast though, as it was quite an unpleasant experience. Mark steered most of the time, and when he had to take a break, I had my go - though for much shorter periods. By the nightfall, the sky had cleared up and wind had slowed down a bit, and as it was no more in gale force, we hoisted the reefed mainsail up. Bernard the wind vane took over, with the tiller tied to the middle aft deck with bungee cords to slow down the excessive movement of the tiller. Bernard could manage a steady northerly course, letting the exhausted captain rest a bit. There was a nice lack of ships since the cruise ship, which was one less thing to worry about.
Just before the day break, the steering system failed as the tube connected to the tiller was jammed. Mark detached the steering system from the tiller temporarily and let Bernard rule. In the morning, he dismantled the wheel, tubes and cables while the wind was f. 5, and he could manage to make it work. Soon the wind started to pick up again but this time it didn't bring any rain. We put the third reef on the mainsail. Those crashing big waves appeared again, and we had to be back to hand-steering. In the night time the wind became southwesterly and stronger, and we dropped all the sails to carry on moving under bare poles again. Bernard the windvane was working, but we took turns to help him move the tiller smoothly.
In the morning, the second gale came from the west as the forecast had predicted, and it didn't take long for the steering wheel to fail once again. Mark tried to hand-steer by holding the tiller although he was so tired. It wasn't safe at all; I didn't let him do it. We let Bernard do the steering job. We were under bare poles and heading east - we'd rather go downwind than being bashed by the waves. So we just watched in shifts. Fortunately it was a dry gale; giant clouds were following one another on a straight line in an azure sky, and the sun was appearing between the clouds every now and then displaying the deep blue of the mighty waves with their tops in cyan. The wind started to decrease after midnight but it was still very strong and waves very big. We started to see occasional fishing boats here and there, all in the distance.
In the morning the wind was no more in gale force but had slowed down to f. 5. It was a sunny day with no clouds in the sky. As we didn't want to drift eastwards anymore, we put up all the sails and took a northerly course, sailing quite close to the wind and being bashed by the waves, with Bernard in charge again. Eventually we approached Pointe du Raz, the southern cape of Brittany, with the wind starting to slow down. We first intended to pass the cape but we were too tired to negotiate the tides to round the headland, it would be dark by the time we reach somewhere to anchor, and besides, the wind was getting less. So we decided to stop in Audierne, which was 2 hours away. We needed to sleep, dry out and eat properly. The wind was already a gentle one while we were entering the bay just before the sunset. We grabbed a mooring and stopped. That was a real reward after four and a half days of heavy weather sailing, which was well worth all the suffering as we had crossed the notorious Biscay (from Portugal to Brittany) quite fast. We soon fell asleep.
_______________________________________
Rio Minho'nun güzel halicinde 4 gün geçirdik; birkaç kez Portekiz tarafında karaya çıkıp çam ormanında ve altın renkli geniş kumsallarda dolaştık, alışveriş ve wifi için Caminha'ya yürüyüp, kasabanın tarihi merkezini gezdik. Gelgitle sular çekildiğinde nehrin ortasında açığa çıkan altın renkli kum adaları, tekneyi karaya oturtup kekamozları kazımak için iyi bir fırsattı; o ılık güneşli günlerden birinde bu fırsatı değerlendirdik, hatta 4 yıl öncesinden, Tunus'tan beri taşıdığımız, tenekesinin dibinde azıcık kalmış olan zehirli boyayla su hattının üstünden bile geçtik.
Hava raporu kuzeybatı İspanya açıklarında şiddetli fırtına gösteriyordu, ama yönü işimize yarayacak bir yöndü. İçimiz karararak fırtınadan yararlanmaya karar verdik, çünkü yılın bu mevsiminde, ne kadar beklersek bekleyelim, güneyli rüzgârlar mutlaka fırtına şiddetinde olacaktı. En iyisi, bir an önce başlayıp Biskay körfezini geride bırakmak olacaktı. Hem İber yarımadasının kuzeyindeki en batı nokta olan Finisterre burnuna ulaştığımızda bir hava raporu daha alabilir, daha sonraki fırtına fazla şiddetli olacaksa o civardaki onlarca koydan birine sığınabilirdik.
Bir sonraki gün sabah erkenden, gelgitle suların çekilmeye başlamasıyla birlikte demir alıp, elektronik haritada gelirken bıraktığımız izi takip ederek nehirden çıktık ve çok hafif bir güney rüzgârının önünde, yorgan yüzü yelkenimizle Galicia kıyıları boyunca kuzeye doğru tırmanmaya başladık, ria denilen güzelim koyları seyrederek ve keşke birkaçının keyfini sürebilseydik diye iç geçirerek... Oltaya takılan iri bir palamut güzel bir öğle yemeği oldu. Günün ilerleyen saatlerinde rüzgâr yavaş yavaş arttığında yorgan yüzü yelkeni indirip ayıbacağına geçerek, tertemiz gövdelerimizle hızlı bir şekilde yol almaya başladık. Gece olduğunda Finisterre burnuna yaklaşmaktaydık ve rüzgâr da artık sertleşmişti. Jaya'nın dümensuyu ve altı, hiç görmediğim boyutlardaki bir yakamozla ışıl ışıldı, parlak fosfor içinde hızla kayan gövdeler, okyanusun derinliklerinden dev bir projektör tutulmuşçasına aydınlanmaktaydı. Zifiri karanlık gecede bu sihri izlerken büyük bir yunus sürüsü belirdi çevremizde. Onlar da fosforluydu. Bir saat kadar eşlik ettiler bize, önümüzde yanımızda ardımızda zıplayıp dala çıka, ikişerli üçerli gruplar halinde su roketliği oyunu oynaya oynaya, birbirlerine, belki de bize seslenip durup, kuyruklarını suya çarpa çarpa. Öylesine belliydi ki parlak fosfor içinde oynamaktan, hızla giden Jaya'yla yarışmaktan zevk aldıkları. Bize daha önce sergilenen tüm yunus şovlarını unutturan, hiç unutulmayacak, belki de bir daha rastlanmayacak bir seyirlikti.
Rüzgâr hâlâ artmaktaydı. Cenovayı küçülttük, sonra ana yelkene ilk camadanı bağladık, sonra da ikincisini. Elle dümen tutuyorduk, çünkü rüzgâr dümeni Bernard dalgalarla başa çıkamıyordu. Gece yarısı olduğunda rüzgâr 7 şiddetine çıkmış, yönü de hafif değişip güneydoğulu olmuştu. Finisterre burnunu yeni geçmiş, telefon sinyali yakalayıp son hava raporunu almıştık ve rapor, mevcut fırtınayı iki gün sonra batılı bir fırtınanın izleyeceğini gösteriyordu. Galicia'nın kuzey kıyısında bir koya sığınıp beklemek istediysek de, rüzgâr artık güneydoğulu olduğundan doğuya yönelmemiz imkânsızdı; tek seçeneğimiz rüzgâr ve dev gibi dalgalar peşimizde, pupa seyirdi. Ne yapalım, öyle olsun, Biskay Körfezi geçişimiz başlamak zorundaydı. İspanya'nın kuzeybatı köşesi açığındaki düzenlenmiş gemi trafiği bölgesine de ayrıca dikkat etmek lazımdı onca rüzgâr ve dalga arasında. Ben dümeni artık idare edemediğimden, nice saattir dümeni Mark tutmaktaydı. "Durum giderek saçmalaşıyor, çok yorucu bu," dedi bir süre sonra. Bir şekilde rüzgâra dönüp ana yelkeni indirdik, cenovayı tamamen sardık ve hiç yelkensiz, çıplak direk altında yol almaya koyulduk - hızımız yine de 6-7 mildi. Sonra yağmur yağmaya başladı - yolculuğun başından beri yediğimiz ilk yağmur. Ama en azından dümen tutabilir olmuştum, yelkenleri indirdiğimizden beri.
Şafak söküp ortalık aydınlandığında, fırtına gerçek şiddetine erişmişti artık. Kırılan dalgalar minik tepeler gibiydi, zirveleri ıslık çalan rüzgârla köpük köpük savruluyordu. Zaman zaman şiddetli sağanak yağış da vardı. Yağmur perdesi ardında ve dalga tepeleri arasında birdenbire beliren (daha doğrusu, olması gerekenden çok daha geç fark ettiğim) bir yolcu gemisi bayağı yakınımızdan geçip gitti. Hâlâ yelkensizdik ama hızımız en az 8 knot, sörf yaparken de 12 knot ve üzeri gibi yüksek rakamlardı. Bir kere devasa bir dalga üstümüzü tamamen kapladı, havuzluk tam bir havuz oldu ve şimdiye kadarki en yüksek hız rekorumuzu kırdık: 20.5 knot! Övünülecek bir şey değildi ama ve hiç de hoş olmayan bir deneyimdi. Çoğu zaman Mark dümendeydi; çok yorulduğunda ben aldım dümeni ama çok daha kısa sürelerle. Gece olduğunda bulutlar gitmiş, rüzgâr biraz azalmıştı ve artık fırtına şiddetinde olmadığından ana yelkeni iki camadanlı şekilde açtık. Dümen tutma görevini rüzgâr dümeni Bernard'a yükleyebildik yeniden; yekenin sağa-sola aşırı hareketlerini dizginlemek için yekeyi iki yanından kıç güverte ortasında bir yere bağladık lastik kordonlarla. Bernard gayet istikrarlı şekilde kuzeyli bir rota tutmayı başarabildi ve bitap düşmüş kaptan bu sayede biraz dinlenebildi. Yolcu gemisinden beri hiç gemi görmemiştik - minik güverte kabinimizde oturup gece nöbeti tutarken kaygısızdım.
Gün ağarmadan az bir zaman önce dümen sistemimiz arızalandı: Yekeyle dümen arasındaki boru sıkışmış, dümen yekeyi idare edemiyordu. Mark dümen sistemini geçici olarak yekeden ayırdı ve dümen tutma işini tamamen Bernard'a bıraktı. Sabah olduğunda rüzgâr artık 5 şiddetindeydi ve bu "sakin" havayı fırsat bilip dümeni, boruyu, esnek kabloları komple söküp sorunu giderdi ve sistemi yeniden kurdu. Çok geçmeden de rüzgâr yeniden artmaya başladı ama bu kez yağmur getirmedi. Ana yelkene üçüncü camadanı da bağladık. Kırılan büyük dalgalar yeniden boy göstermeye başlayınca dümen tutma işine dönmek zorunda kaldık. Gece boyunca rüzgâr güneybatıdan gelmeye başlayıp hızı da iyice artınca mendil kadar yelkeni de indirdik. Rüzgâr dümeni Bernard işini görebiliyordu ama gece boyu nöbetleşe dümen başında dikilip dümenin sağa-sola şiddetli hareketlerini frenleyerek yekeye ve dümen sistemine yardımcı olduk.
Sabah olduğunda, hava raporunun söylediği gibi, ikinci fırtına batıdan geldi ve çok geçmeden dümen yine arıza yaptı (bu kez dümen üstündeki pim kırılmış, dümeni etkisiz kılmıştı). Mark kıçta yekenin yanına oturup, olabildiğince kuzeyli bir rotayı yekeyle tutturmaya çalıştı, o kadar yorgun olmasına karşın. Ama tehlikeliydi bu; izin vermedim. Yekeyi Bernard'a bırakıp, sıfır yelkenle doğu yönünde yol alır olduk - dalgalardan dayak yemektense rüzgâr ve dalgaların önüne katılıp sürüklenmek daha güvenliydi. Nöbetleşe oturup etrafı gözetledik sadece. Neyse ki kuru fırtınaydı bu seferki; dev bulutlar düz bir hat boyunca birbirini kovalıyordu koyu mavi gökyüzünde ve güneş bulutlar arasından her belirdiğinde, haşmetli dalgaların lacivertini ve zirvelerinin camgöbeğini gösteriyordu. Gece yarısından sonra rüzgâr hız kesmeye başladıysa da hâlâ çok sertti ve dalgalar da çok büyüktü. Tek tük balıkçı tekneleri görmeye başladık, hepsi de uzaklardaydı.
Sabah olduğunda rüzgâr hız kesmiş, 5 şiddetinde esmekteydi. Gökyüzü bulutsuz, pırıl pırıl güneşli bir gündü. Artık doğuya doğru daha fazla sürüklenmek istemediğimizden, yelkenleri açıp rotayı kuzeye çevirdik ve Bernard'ın yönetiminde, dalgalarca hırpalandığımız dar apaz bir seyirle yola devam ettik. Nihayet Fransa'nın kuzeybatı bölgesi Bröton'un güneydeki burnu olan Pointe du Raz'a yaklaştığımızda rüzgâr da yavaşlamaya başlamıştı. İlkin bu burnu geçmeye niyetlendiysek de, burun civarındaki kötü şöhretli gelgit akıntılarıyla baş etmek için fazla yorgunduk, demir atacak bir yere varana kadar gece olacaktı ve ayrıca rüzgâr da giderek azalıyordu. Böylece 2 saatlik mesafedeki Audierne'de durmaya karar verdik. Uyumak, kurunmak ve doğru düzgün yemek yemek lazımdı. Gün batımından az önce koya girdiğimiz sırada rüzgâr iyiden iyiye hafiflemişti. Tonozlardan birini yakalayıp durduk. Dört buçuk günlük bir kötü hava seyrinin ardından gerçek bir ödüldü bu. Namı kötü Biskay'ı (üstelik Portekiz'den Bröton'a) gayet hızlı bir şekilde aşmış olmak, çektiğimiz bütün sıkıntılara değmişti. Basit bir yemeğin ardından yatağa serilip uyuduk.