Op weg naar Zadar varen we door de eilanden van het Kornati National Park waar we ankeren in een mooi baaitje naast het eiland Otok Lavsa. 's Avonds is het windstil, ideaal om een flink stuk te suppen en midden op het water, liggend op de sup, te genieten van de zonsondergang en de oorverdovende stilte, zo ver van de bewoonde wereld. 's Avonds genieten we zonder ook maar enige lichtvervuiling van een weergaloze sterrenhemel met Jupiter en Saturnus aan de horizon als we gaan slapen.

De volgende etappe voert ons naar alweer een beschermd natuurpark, Telašćica. Waar de Kornati eilanden opvallen door kale witte en grijze rotsen met hier en daar wat groen, is de omgeving van de 15 mijl diepe maar smalle baai van Telašćica helemaal groen begroeid. Alsof je een Noorse fjord in vaart. Op het einde gaan we voor anker achter een klein eilandje. 's Nachts komt er een flink onweer over waardoor we niet veel nachtrust krijgen. Stromende regen, zware bliksem en harde donderslagen. Dat is de eerste keer deze vakantie. Pippa blijkt er de volgende ochtend vrijwel niks van te hebben meegekregen.

Nadat Rikke en Pippa nog een dagje zijn gaan duiken vanuit Sukosan zetten we Rikke in Zadar op de Flixbus naar Trieste waar ze haar huisgenootje gaat opzoeken voordat ze midden augustus gaat starten met een jaar stage bij Philips. Mich, Pippa en ik vertrekken nog een paar daagjes naar het noordoosten om lekker te zeilen en doelloos rond te dobberen in mooie ankerbaaitjes.

In zo'n baaitje speelt tijd geen rol. We worden wakker van de zon. Dat begint met de zacht tikkende geluiden van het dek dat een beetje uitzet door de zonnestralen. En als je daar doorheen slaapt dankzij een paar glazen Poçip de avond ervoor, dan word je wakker van de hitte die enkele uren na zonsopgang de temperatuur binnen richting de 30 graden stuwt.

Dan hoef je alleen maar je onderbroek uit te trappen en met vijf grote passen lig je, plons, in het koele azuurblauwe water. In de meeste baaitjes van Kroatië is het water zo helder dat je de bodem zelfs nog kunt zien bij 10 meter water onder de kiel. De vissen schrikken effe van die plons maar komen al snel nieuwsgierig kijken naar je tenen... Effe duiken om te zien of het anker nog goed ligt, wat rondjes om de boot en dan het water uit, afspoelen met een paar liter zoet water, zwembroek aan (klopt, vreemde volgorde) en klaar voor het ontbijt terwijl je opdroogt in de warme zeewind.

Afwassen, afdrogen en opruimen. En dan? Beetje niks doen, beetje zwemmen, beetje lezen, beetje suppen, beetje zwemmen, beetje appen, beetje poetsen, beetje zwemmen, beetje eten, beetje drinken, beetje zwemmen, beetje hangmatten, beetje slapen, beetje zwemmen, beetje niks doen, beetje muziek luisteren, beetje zwemmen. Als het baaitje goed bevalt blijven we nog een nachtje en als we erop uitgekeken zijn licht Pippa het anker en zeilen we op de bonnefooi naar een ander baaitje op een volgend eilandje.

Gistermiddag kwamen we zo aan op een klein eilandje met de toepasselijke naam "Ist". Hier Soll helemaal niks. Alles Ist. Mooi zo, hier blijven we nog even.

All is well aboard the good ship Lamawaje!

Op het eiland Vis waar Vladimir (vriend van Vladimir) indruk kwam maken met zijn drijvend bewijs van belastingontduiking huren we de volgende dag scootertjes om het eiland rond te rijden, in totaal een kilometer of 40. Vorig jaar deden we dat ook al maar nu hebben we ook Oma Ans en Imme bij ons dus die willen we ook de locaties laten zien waar Mamma Mia 2 is opgenomen. Het gaat in de film wel door voor Griekenland maar blijkbaar konden ze in Kroatië een geschikter Grieks eiland vinden?

Ik mag dit keer achterop bij Rikke, je moet in de opvoeding van je kinderen nu eenmaal alles vroeg of laat loslaten, ook de controle over het stuur en de kans op bijbehorende ongelukken. Ik moet zeggen dat ik altijd goed slaap als de meiden alleen op stap zijn. Maar bij één van hen achterop op de scooter is toch wat anders. In plaats van Mamma Mia gaat mij de hele dag de hit van Frozen door het hoofd, Let it goooo! Let it gooooo!

We sluiten de Kut-dag (sorry zo heet dat stadje nu eenmaal) af met een heerlijk diner met verse vis in een prachtige eeuwenoude Italiaanse tuin met palmbomen. Te voet terug naar huis komen we langs de openluchtbioscoop waar toevallig die avond Mamma Mia 2 wordt vertoond. Toevallig? Waarschijnlijk gebeurt dat daar elke avond. Beetje zoals ze in Volendam de hele dag "Tulpen uit Amsterdam" spelen voor de toeristen die zich in klederdracht laten fotograferen.

Van Vis zeilen we naar het eiland Hvar waar we eerst een nachtje ankeren in een rustig baaitje. De volgende ochtend varen we rond 12 uur het pittoreske stadje Stari Grad binnen, één van onze favorieten in deze buurt. De meeste boten die daar hebben overnacht zijn dan al weg om het heetste gedeelte van de dag ergens in een ankerbaaitje door te brengen. En de nieuwe passanten komen pas tegen zonsondergang. Mooi een paar uur rustig de tijd om water te tanken aan de kade en een mooie ligplaats uit te zoeken aan een boeitje vlak voor het centrum van het stadje. Opvallend genoeg is het water daar zo schoon dat je prima rond de boot kunt zwemmen dus zo houden we het hoofd koel tot we 's avonds na zonsondergang het stadje in lopen.

Het wordt tijd om naar Split te varen waar Imme en Oma de bus nemen naar Zagreb om van daaruit met de nachttrein via München naar huis te gaan. Maar eerst hadden Rikke en Imme aan Pippa beloofd dat ze met hun drieën in Split op stap zouden gaan, want in Kroatië is 16 de minimum leeftijd... Met wat zakgeld van papa en mama gingen de dames vrolijk de drukke stad in. De rest van de avond kwam de hit Let It Go uit Frozen nog enkele keren langs in mijn hoofd, maar al rond 1 uur waren ze weer terug aan boord. Ook hier waren de corona restricties nog niet helemaal opgeheven, om middernacht was de horeca dicht gegaan, maar ze hadden zich niettemin een paar uur prima vermaakt.

Zuid Oost Europa wordt geteisterd door een flinke hittegolf met veel bosbranden en ook wij hadden al gemerkt dat je bij 37 graden overdag en 30 graden 's nachts nauwelijks genoeg water kunt drinken om het zweten te compenseren. Vooral de broeierige nachten aan boord zijn vermoeiend. Volgens de weerkaartjes is het richting Zadar enkele graden koeler dus we besluiten vanuit Split weer terug naar het noorden te varen. Als decadente klimaatvluchtelingen varen we langs grote bosbranden bij Trogir, terug naar koelere oorden.

We liggen lekker bij zonsondergang aan een boeitje in een baaitje van het eiland Vis (waar de opnames van Mamma Mia 2 zijn gemaakt) en we hebben net een heerlijke risotto gegeten, als ik in de verte een klein sjtubbig mènke op een soort surfplank zie bewegen alsof hij op een cross-trainer staat. Blijkbaar zit er een schroef onder de plank die hem voortstuwt. Hij komt steeds dichterbij en lijkt zich goed moe te maken op zijn fietsplank. Op een meter of twintig wordt hij gevolgd door een jonge fitte vent op een jetski. Het lijkt wel een instructeur, maar hij bemoeit zich nergens mee. We lachen om dat sjtubbig mènke met zijn onnatuurlijke bewegingen, vooral als hij verderop omdraait en nog een tweede keer langskomt.

Iets verder volgt nog zo'n plank, nu met een flink wat jongere blondine die al heel wat natuurlijker beweegt. Zij wordt gevolgd door een strak vormgegeven donkerblauwe motorboot met de naam T/T Nirvana. T/T betekent Tender To, oftewel dit is de 'bijboot' van de Nirvana. Nu begint er iets te dagen. Om de hoek in de volgende baai zagen we eerder al een groot donkerblauw motorjacht voor anker liggen. Zouden ze daarbij horen?
Google! "Motoryacht Nirvana". En daar verschijnt het donkerblauwe jacht dat we zagen liggen, 88 meter lang en gebouwd in Nederland in 2012 voor € 300 miljoen. Ruimte voor 12 gasten en 27 bemanningsleden. Louis XIV zou jaloers zijn geweest.

Maar wie was dan dat sjtubbig mènke? Google! "Who owns MY Nirvana?". Antwoord: Vladimir P. from Russia. Waaaaaat?? De eigenaar blijkt niet Vladimir Putin te zijn maar één van zijn beste vrienden Vladimir Potanin. Eén van de rijkste oliegargen van Rusland. Vroeger goed bevriend met Boris Jeltsin en toen in diens regering zelfs vice-premier geworden. Hij regelde dat de rijke ondernemers van Rusland leningen verstrekten aan de staat, met aandelen in grote russische staatsbedrijven als onderpand. Rusland kon de leningen niet afbetalen en zo kwamen de staatsbedrijven in handen van een kleine groep miljardairs waaronder Roman Abramovich en Vladimir Potanin zelf.

Diezelfde Vladimir Potanin is dus de eigenaar van dat grote donkerblauwe motorjacht verderop in de baai. Maar hoe ziet die vent er dan uit??
Google! "Images of Vladimir Potanin."
Jaaaaaa! Dat is hem!
Het klein sjtubbig mènke dat hier twee keer voorbij kwam trappelen met zijn bodyguard was miljardair Vladimir Potanin himself. Hij kwam vast kijken naar onze mooie donkerblauwe Lamawaje.
Sorry, not for sale!
Met je nepsurfplank.

Dit jaar mag papa een paar dagen alleen met de drie meiden op vakantie naar Kroatië, want mama moet nog een halve week langer werken, dus die komt na met de nachttrein naar Zagreb, samen met Oma Ans.

In ruim 20 uur inclusief 5x opladen, rijden we met drie chauffeurs comfortabel naar Biograd. Alle QR codes die we konden verzamelen staan in de app, maar we hadden er per persoon maar 1 nodig, bij de grens tussen Slovenië en Kroatie.

Eenmaal aan boord nemen de meiden snel de rol van "Kapitein van Binnen" over van Mich, met lekkere ontbijtjes, salades, wraps en Happy Hours. Zelfs opruimen en stofzuigen doen ze ongevraagd. Het gaat dus toch goedkomen.

Prima teamwork om de boot technisch klaar, schoon en bevoorraad te krijgen. Achter ons anker in een azuurblauw baaitje zetten we samen het grootzeil erop, een klus van een paar uur. Er zijn ergere plekken denkbaar. Als je maar af en toe in het zoute water springt en regelmatig zoet water drinkt is de 30 graden goed vol te houden. Lekkerdere drankjes bewaren we voor bij het traditionele Lamawaje Happy Hour om 17:00 met Pater Moeskroen op de speakers, Laat Maar Waaien!

Onderweg terug naar de haven worden we verrast door een school van zeker 20 grote en kleine dolfijnen. Een dolfijn van zeker 3 meter lang zwemt naast onze boeg op en neer. Zoveel hebben we er in dit gedeelte van de Middellandse Zee niet eerder gezien. Puur natuur. Daar doen we het voor.

's Avonds keurt Pippa de witte wijn. Ze is net 16 en in Kroatie is dat oud genoeg om papa te mogen helpen met deze verantwoordelijke taak.

Vanmiddag voeren we het mooie maar drukke centrum van Zadar in om oma en Michelle op te halen van het busstation. We slingerden tussen veerboten, vissersboten, roeiboten, huurboten en mega-yachts naar een kade die gereserveerd was voor rondvaartboten. "Not here, not here!" riepen druk gebarende mannetjes. Maar het was al te laat. Lamawaje voer langs de kade en terwijl de beide dames met koffer en rugzak aan boord stapten draaide Lamawaje alweer van de kade af. Alsof ze het elke dag doen.

Vanavond eten we weer gezellig met z'n allen in Olive Island en morgen kan de reis door de Kroatische eilanden beginnen. Zo meteen maar eens kijken waar de wind ons morgen gaat brengen.

Prachtige start van de vakantie met de meiden. Wat ben ik blij dat ze nog zo graag meegaan, ook al beginnen ze nu af en toe ook al aan de stoelpoten van de Kapitein van Buiten te zagen.

Het paradijsje dat we hadden gevonden op het eiland Korcula wordt de volgende ochtend ook ontdekt door enkele andere zeilboten dus het wordt tijd om te verkassen. We varen in enkele dag-etappes van 30 mijl naar het stadje Korcula, naar Vrboska op Hvar en naar Sesula op Solta.

Bij Vrboska liggen we op steenworp afstand van een luxe resort waar overdag de kinderen onder toezicht spelen op een grote opgeblazen waterspeeltuin in zee. Dan kunnen de ouders effe rustig doen wat ze zoal willen doen op vakantie als de kinderen er even niet bij zijn. Rikke en Pippa smeden al snode plannen voor als het donker wordt. De eerste expeditie na zonsondergang mislukt, het park wordt nog steeds bewaakt. Maar een dik uur later vertrekken ze met zijn tweetjes sneaky op ons sup-board weer in de richting van de drijvende speeltuin achter de drijvende afzettingen van het resort. Ik hang op het voordek van de Lamawaje in de hangmat en hoor lange tijd niks. Zo lang dat ik me lichtelijk zorgen begin te maken. Door de stikdonkere nacht zie ik ook niks meer. Maar dan opeens een harde plons in de verte. En dan nog een. Dat zal de glijbaan zijn geweest. Een half uur later komen ze met zijn tweetjes triomfantelijk terugpeddelen. "We hebben het hele circuit twee keer gedaan!". Wat een team.

Mijn dag begint steevast met 30 rondjes zwemmen rond de boot en eindigt met zwemmen om af te koelen. Daartussenin? Wat zeilen, wat motoren, wat eten, wat slapen, wat lezen, wat toepen. Het enige vaste punt op de dag is Lamawaje Happy Hour om 17:00, met lekkere hapjes en met elke dag weer "Laat maar waaien" van Pater Moeskroen en "I am sailing" van Rod Stewart op de loudspeaker.

We spreken bij Otok Kakan weer af met onze zeilvrienden Adam, Leonie, Mees en Pieter van de Elena. In 2009/2010 zeilden we samen in Portugal, over de Atlantic, en in de Carieb. Vorig jaar zeilden we voor het eerst sinds 10 jaar weer samen. Dit keer varen ze samen met Wierd en Caroline en hun vier dochters Suze, Tamar, Evy en Imre van de Tangaroa waarmee zij de Pacific overstaken en die ik heb ontmoet in de haven van Essaouira aan de Marokkaanse kust.
Eenmaal in het baaitje van Otok Kokan kwamen slechte herinneringen boven. Hier werden we vorig jaar overvallen door een monsterwolk met zeer harde wind en begaf onze gehuurde "mooring-buoy" het waarna we een dik uur flink hebben moeten knokken om niet zoals andere boten op de rotsen te eindigen. We gaan veiligheidshalve niet aan een boeitje liggen maar achter ons eigen anker met zeer veel ketting, want ook dit keer is er voor de volgende dag harde wind voorspeld. De beste plek om dat te doen is buiten de baai, vlak bij een groot motorjacht "Vibrant Curiosity" van ene Reinhold Wurth. 85 meter lang, 14 gasten, 26 bemanningsleden, vier verdiepingen en een helicopterdeck. Effe googelen en jawel hoor, dit is dezelfde Wurth waarvan wij voor ons bedrijf bevestigingsmaterialen e.d. kopen. Ik zal onze inkopers effe wat foto's sturen voor bij de volgende onderhandelingen.

Die avond wordt het beregezellig in een strandrestaurantje met de crews van de Elena en de Tangaroa. Er zijn prachtige herinneringen over zeilreizen naar Gambia, Suriname, Indonesie, Papua Nieuw Guinea, Nieuw Zeeland, Australie, Bahama's, Maine, Azoren.

Als we terugkomen van het dinertje gaan Pippa en ik bij volle maan nog een rondje zwemmen om af te koelen voordat we naar bed gaan. Zwembroeken en bikini's hebben in het donker geen zin en bovendien moet je die eerst maar eens zien te vinden als je net op een donkere boot bent geklommen.
De Vibrant Curiosity ligt majestueus een meter of 100 verderop met alle verlichting aan en met de bemanningsleden druk in de weer om alles op te ruimen voor de nacht. Toch eens even kijken van dichtbij wat daar nu precies achterin de spiegel van het schip voor een lounge plek is gebouwd. Met Pater Moeskroen in mijn hoofd begin ik te zwemmen. "De nacht is mooi, 't is volle maan, de tijd is rijp, hier kom ik aan!"
Pippa volgt zwemmend, Rikke op de sup. Als we eenmaal vlak bij het schip zijn kunnen we alles van dichtbij bekijken. Hoe de culinaire crew nog druk bezig is in de keuken, hoe de deckhands slepen met kussens.
Ik maan de meisjes om stil te zijn anders zouden ze ons kunnen horen. Op het water draagt geluid altijd veel verder.
"Ja, en wat dan nog?" fluistert Rikke.
- "Nou, dan zetten ze ons in de schijnwerpers in ons nakie en jagen ze ons weg. Zo'n miljardair wil vast geen pottenkijkers".
"Oei, dan gaan we beter nu terug."
- "Nee, kom gewoon heel stil zijn dan zwemmen we een rondje om de boot".
"Hmm, als ik alleen was geweest was ik nu echt wel terug gegaan".
Als we halverwege zijn komt er opeens een man in uniform naar buiten, druk pratend in zijn walky talky. Hij heeft een grote schijnwerper en begint het water af te speuren... Oei, hebben we ons nu toch zelf verraden met ons gefluister of heeft dat schip misschien een infra-rood beveiligingssysteem om indringers te signaleren?
"Kom, snel, we gaan wat verder van de boot af zwemmen", fluister ik.
Maar het is al te laat. Opeens zitten we vol in het licht van de schijnwerper. Pippa en ik worden op zijn minst nog een beetje bedekt door het water, maar Rikke zit vol in nudisten-tenue in het felle licht. Ze lacht en zwaait vriendelijk naar de man met de schijnwerper. De man overlegt druk met zijn walky-talky. Wat zou hij gezegd hebben? "We worden ge-enterd door een naakte man met twee jonge naakte meisjes" ?
We zwemmen snel wat verder van de boot af, maar maken ons rondje af. De mannen aan dek zien er weinig gevaar in en wachten rustig tot we ver genoeg van het jacht zijn. Bij volle maan zwemmen we terug. Lamawaje, lamawaje!

All is well aboard the good ship Lamawaje!

Wat een vreemd idee eigenlijk dat de kerk ons eeuwenlang wijs probeerde te maken dat het paradijs pas in het volgende leven te vinden zou zijn.

Op het eiland Vis zoeken Rikke en Pippa zo veel mogelijk plekken bij elkaar waar opnames zijn gemaakt voor Mamma Mia 2. We liggen aan een boeitje bijna in het centrum van het stadje Vis. Elke keer als we bezweet terugkomen uit het stadje voor boodschappen, verse broodjes of een ijsje, springen we van de boot af het water in zodat we afgekoeld en schoon ons bed in kunnen. Het kleine kerktorentje (Apollonia!) naast ons slaat keurig de uren en elk kwartier. De dag start wel vroeg want de veerboot terug naar het vasteland start elke ochtend om 07:00 de motoren en ook daar liggen we maar 50 meter vanaf.

Op de derde dag huren we scootertjes voor een rondje eiland. Over paradijs gesproken! Het hele eiland ruikt naar rozemarijn (beter dan wierrook). Aan de andere kant vinden we een ander pittoresk stadje, Komiça waar we een dag later met de boot heen terugvaren. We liggen hier met zeker 50 andere boten dicht op elkaar aan boeitjes. Dat gaat goed zolang er genoeg wind is zodat alle boten dezelfde kant op liggen achter het boeitje. Maar als de wind wegvalt wordt de stroming sterker en die is niet overal gelijk. Dus nog voor het slapen gaan drijven we tegen een buurman aan. Gelukkig zo zachtjes dat we op tijd een stootwil ertussen kunnen hangen, maar ik zie mijn nachtrust al sneuvelen. We hangen de boot vol met alle stootwillen die we hebben, maar je weet nooit waar je elkaar gaat raken. Ik ga voor de zekerheid maar buiten op de bank slapen, niet erg aangezien de nachten toch ook knap warm beginnen te worden. Die veerboot in Vis liet ons tenminste nog tot 07:00 uitslapen. Vandaag is het de opkomende zon die mij al een uur eerder de ogen opent.

Mooi geweest. Op naar het volgende eiland. Op weg naar Korçula is Rikke's ervaring in de Malediven merkbaar; ze spot als eerste dolfijnen in de verte. We verleggen koers en varen al snel op met een stuk of tien grote dolfijnen, waarvan één op enkele centimeters wordt gevolgd door een jong.

Een paar uur later vinden we die namiddag een verlaten baaitje dat de strijd met de Bahama's prima aan kan: witte rotsen, azuurblauw kraakhelder water en veel groen op de wal. We ankeren in het witte zand (vandaar die fel azuurblauwe kleur van het water) en zwemmen en suppen met ons viertjes in een verder lege baai tot de zon onder gaat. Mich maakt heerlijke pasta met broccoli, kappertjes en geraspte (aan boord heet dat gerapste) kaas. En wat die kerk dan weer wel goed had gesnapt is dat je zonder een slok goede witte wijn op zijn tijd het paradijs niet gaat vinden.

Paradise Found.

All is well aboard the good ship Lamawaje.