Geachte Senator Laecanii,

Ongeveer 2100 jaar geleden zat u als senator uit Rome op deze zelfde plek waarschijnlijk ook 's morgens vroeg te genieten van de serene rust en schoonheid van deze baai op Brijuni. De zon kwam op aan de ingang van de baai, net als nu en ze scheen op de eeuwenoude olijfbomen, net als nu.

U dacht wellicht "mooie plek om een luxe villa te bouwen om de hete zomers in Rome te ontvluchten". Begrijpelijk. Maar dan? Hoe kreeg u die honderdduizenden keurig op maat gehakte natuurstenen allemaal zo netjes opgestapeld? Ik snap dat je arbeiders in die tijd gewoon op de markt kon kopen, maar toch. Wie maakt het ontwerp voor zo'n kilometer lang complex, met aanvoer, opslag en verdeling van drinkwater, en de afvoer van riool? En waarom begon u aan iets dat zo omvangrijk was dat u de oplevering ervan onmogelijk zelf zou kunnen meemaken?

Maar uw plan was enkele generaties na u klaar, en het werd één van de drie grootste en meest luxueuze villa's van het Romeinse rijk. Het deed tot ver in de 6e eeuw dienst als 'vakantiehuisje' voor uw stadsgenoten, als productielocatie voor olijfolie en voor de verering van Venus en Neptunus.

U zou zich geen voorstelling kunnen maken over mijn wereld, onze problemen en mijn smartphone met internetverbinding, hoge resolutie camera's, satellietnavigatie en opslagcapaciteit voor een veelvoud van alle Romeinse geschriften.

Er is best wel het een en ander gebeurd sinds u hier zat. 2100 jaar, time flies. 70 generaties na u zit ik hier op dezelfde plek en geniet nog steeds van uw plan. En ik hoop voorzichtig dat wij nog steeds net zo goed zijn in plannen maken voor toekomstige generaties. Maar dan dus juist niet voor vakantiehuisjes.

Van de kust van Istrië varen we naar Trieste waar Rikke's vriendinnetje Matilda woont. Rikke gaat daar een weekje logeren en wij zijn uitgenodigd voor Matilda's 22e verjaardag. Nee, de foto hierboven is niet van haar huis maar van Museo Revoltella 😊.

Bovendien steekt de beruchte Bora wind de kop op waardoor we enkele dagen 'verwaaid' komen te liggen in Marina San Giusto. Er zijn ergere plaatsen. Lamawaje ligt met 9 landvasten in alle richtingen vast en danst vrolijk op de deining die met harde windvlagen de haven in komt. Als we 's morgens effe klaar zijn met dat gehobbel gaan we in een tentje cappucino drinken, in de schaduw met uitzicht op de haven. Verderop doen de Oosterdam van de Holland America lijn, en de Fantasia van MSC alsof er niks aan de hand is. Dwars op windkracht 7 aanleggen om duizenden toeristen een halve dag los te laten in de stad, vuilnis afvoeren in een apart vuilnisschip dat langszij komt, tientallen pallets met nieuwe voorraden aan boord nemen en in het donker weer uitvaren om ruimte te maken voor weer een varende stad. Indrukwekkende organisatie, daar kan Schiphol nog wat van leren.

Prachtige stad dat Trieste met zeer rijke historie, vooral als onderdeel van het Habsburgse rijk. Niet alleen de historie is goed bewaard, maar we hebben zelden een stad gezien met zo veel gezellige en hippe terrasjes. Elke avond zitten er vele duizenden mensen op tientallen pleinen en straten te eten en drinken.

De verjaardag van Matilda vieren we met haar ouders en 'broertje' op een klein terrasje aan zee, 10 kilometer verderop, met de meest heerlijke gerechten en wijnen. Dit is toch echt waarom we zo graag naar Italie komen. Er is geen volk waarvoor eten zo belangrijk is en waarvan de keuken ons zo goed bevalt. Het gaat je in Italie gewoon niet lukken om lukraak een restaurant binnen te stappen en niks lekkers op het menu te vinden.

Voor we zonder Rikke verder varen gaan we vlak bij onze ligplaats inkopen doen bij 'Eataly' wat volgens onze buren de beste supermarkt van Italie is. Drie verdiepingen met het beste wat Italie te bieden heeft, honderden soorten kaas, pasta, ham, wijn, noem maar op. Je raakt niet uitgekeken.

We zeilen rustig met zijn tweetjes naar Piran in Slovenie, een vissersdorp dat ruim 500 jaar bij het Venetiaanse rijk hoorde, en dat zie je. We liggen midden in het dorpje aan de eeuwenoude hardstenen kade. Tijd voor een middagdutje na een vermoeiende dag (not).

Ripje, ons rubber bootje bracht ons altijd trouw van de Lamawaje voor anker, naar de kant. Hij ging mee naar de Carieb, naar Cuba, de Bahama's, de oostkust van de VS van Cape Canaveral in Florida via New York naar Camden in Maine, naar de Azoren, de Balearen, Barcelona, Sardinie, Corsica, Fiumicino, Sicilie, Brindisi, Kotor, Dubrovnik, Split, Zadar, Pula, Rovinj... en toen opeens, op de mooiste zeildag van de vakantie, toen we hem weer achter Lamawaje meesleurden naar een volgende bestemming waar hij ons naar de kant moest brengen, besloot Ripje dat het mooi was geweest. Op onverklaarbare wijze wurmde hij zich uit de 'kikkerknoop' achter op Lamawaje, en dreef hij stiekem en onopgemerkt weg naar die prachtige kust van Istrië waar hij zijn oude dag kan doorbrengen tussen honderden soortgenoten.

Wij waren al in de volgende haven, Umag, toen we merkten dat hij ervan tussen was. We voeren terug met verrekijker langs 30km Istrische kust om hem te zoeken, Dalja, Novigrad, Porec, Skolj, Vrsar tot aan Rovinj waar we die ochtend waren vertrokken. We belden en mailden alle havens en campings, we vroegen havenmeesters in de haven.

Tevergeefs.

O, o, o, even rustig ademhalen,
O, o,o, 't lijkt of het regent als altijd 
Maar het regent en het regent zonnestralen

De dag begon goed, wakker worden na eindelijk weer een rustige en redelijk koele nacht in een azuurblauw baaitje van het eiland Unije.

Dertig rondjes om de boot en dan ontbijtje maken terwijl Mich zwemt en Hannah en Rikke met de ‘sup’ (een soort opblaasbare surfplank) de baai verkennen.

Net als ik twee boterhammen in de pan heb gedaan om te roosteren hoor ik Rikke al van ver aankomen.
- “Papa, kom helpen, we moeten snel een geitje redden!!”
- “Eeeh nee, ik ben ontbijt aan het maken”
- “Ja, maar het geitje zit met zijn poten vast in de rotsen en zit grotendeels onderwater, en hij mekkert heel zielig. Hannah is bij hem gebleven en hij is gewond en heel zwak, kom nu mee!”
Tja…. dus waterschoenen aan, fles water mee voor het geitje en doeken om hem af te koelen en te beschermen tegen de volle zon. Ik ben gisteravond nog zelf langs die plek gepaddeld. Heb ik hem toen gemist? Of zit die pas sinds kort vast?

Hij mekkert heel zachtjes en heel zielig, met zijn kop nog boven water en een voorpoot en achterpoot vast tussen de rotsen. Mager tot op het bot en aan het einde van zijn krachten.
Heel voorzichtig trek ik zijn voorpoot los en met wat manoeuvreren komt ook de achterpoot los, maar die lijkt gebroken. Ik kan hem oppakken en boven water op de rots leggen.

Tja…. en daar sta je dan, in the middle of nowhere, met een halfdode geit , inmiddels door Rikke omgedoopt tot “Sjonnie”. In deze zon houdt Sjonnie het geen dag meer vol. En op een amper bewoond eiland heeft het weinig zin om de dierenambulance te bellen.

Geen keus, we moeten hem hier achterlaten op een comfortabele plek waar hij rustig kan sterven. We zetten Sjonnie op de sup en varen hem in stilte naar zijn laatste rustplaats. Dat kunnen niet veel geiten zeggen.

Dertig meter verder vinden we vlak bij een geitenpaadje een mooie boom die de hele dag schaduw biedt. Ik draag Sjonnie erheen, leg hem voorzichtig neer terwijl Rikke en Hannah hem nog wat proberen te laten drinken, tevergeefs. Sjonnie doet nog één poging om rechtop te komen, mèèèè, maar hij is te zwak. Dan legt hij zijn kop in het gras en sluit heel langzaam zijn ogen…

Terug aan boord heeft Michelle het ontbijtje verder klaar gemaakt. De boterhammen zijn zwart aangebrand…

Mèèèèè!

Na een overnachting in Salzburg rijden Mich en ik naar Ljubljana waar Rikke en haar vriendinnetje Hannah instappen na een Interrail reis langs Berlijn, Praag en Wenen. Imme is aan het backpacken in Thailand en Pippa is vorige week met 30 leerlingen naar Tanzania vertrokken met Global Exploration. Zij komt over 3 weken met oma Ans met de trein naar Venetië om nog twee weekjes mee te zeilen.

Op weg naar de haven moeten we in Otocac nog één keer langs de Tesla Supercharger en daar komen we voor het eerst in 9 jaar en ruim 200.000 km. in een file van Tesla’s terecht. Het was achteraf ook niet zo handig om op vrijdag te vertrekken en dan op zwarte zaterdag één van de bomvolle routes naar de zon te gaan rijden, namelijk van München via Salzburg naar Kroatië. Met enkele uren vertraging komen we aan in Sukosan, net ten zuiden van Zadar, waar Lamawaje op ons ligt te wachten. Zoals gebruikelijk zijn we weer enkele dagen druk met klussen en inkopen doen.

De temperaturen schieten in de haven regelmatig richting de 40°C, vrijwel windstil en ‘s nachts koelt het maar heel langzaam af naar 26°C. Slapen lukt daardoor pas na middernacht en als je nog wat gedaan wil krijgen moet je om 05:00 opstaan. Dan heb je een uur of vier voordat de zon alle activiteit tot 18:00 onmogelijk maakt. We drinken liters water om te compenseren voor het zweten.

Overdag gaan we voor anker in een baaitje voor de haven van Sukosan waar net iets meer wind staat (de föhn een standje harder) en waar je kunt zwemmen om af te koelen in het lauwe water. En als je eenmaal bent afgekoeld is een middagdutje aan dek in de föhn wind, onder het zonnezeiltje de enige manier om verloren nachrrust in te halen.

Zodra de boot klaar is zeilen en varen we de eilanden in waar de temperatuur zeker 5 graden lager ligt, en de wind meer afkoelt. Hannah’s zeilervaring blijkt als ze het roer neemt en Lamawaje snel ‘in the groove’ krijgt als we opkruisen naar Ilovik. Tijdens een onweersbui moeten de zeilen snel eraf en in de regen en harde wind koelen we verder af dan we hadden gehoopt. De zeilkleding komt nog net niet uit de diepe kast, maar veel langer had het niet moeten duren. En dat enkele uren nadat we voor anker lagen bij 30-35°C.

We bezoeken Olive Island, Dogi Otok, Ilovik en Unije voor we morgen naar Pula varen vanwaar Hannah de bus terug neemt.

We slaan om 17:00 het Lamawaje Happy Hour nooit over, met altijd weer “Laat maar waaien” van Pater Moeskroen op de speakers. “Nachtenlang heb ik al liggen draaien”…

Avondeten doen we om en om aan boord, kooktalent zat, en in een lokaal visrestaurantje aan de wal, waar we met ons bijbootje Ripje op zonne-energie geruisloos heen varen.

We zwemmen, eten, zwemmen, lezen, zwemmen, spelletje spelen, zwemmen en dan slapen, liefst buiten op de bank om te beginnen. Voordat de zon opkomt gaan Hannah en Rikke met Ripje naar de kant om te rennen en vers brood te halen, terwijl ik mijn dagelijkse 30 rondjes rond de boot zwem. Het is hier in de eilanden prima vol te houden en Hannah past in het team alsof we een vierde dochter hebben.

All is well aboard the good ship Lamawaje!

Op weg naar Zadar varen we door de eilanden van het Kornati National Park waar we ankeren in een mooi baaitje naast het eiland Otok Lavsa. 's Avonds is het windstil, ideaal om een flink stuk te suppen en midden op het water, liggend op de sup, te genieten van de zonsondergang en de oorverdovende stilte, zo ver van de bewoonde wereld. 's Avonds genieten we zonder ook maar enige lichtvervuiling van een weergaloze sterrenhemel met Jupiter en Saturnus aan de horizon als we gaan slapen.

De volgende etappe voert ons naar alweer een beschermd natuurpark, Telašćica. Waar de Kornati eilanden opvallen door kale witte en grijze rotsen met hier en daar wat groen, is de omgeving van de 15 mijl diepe maar smalle baai van Telašćica helemaal groen begroeid. Alsof je een Noorse fjord in vaart. Op het einde gaan we voor anker achter een klein eilandje. 's Nachts komt er een flink onweer over waardoor we niet veel nachtrust krijgen. Stromende regen, zware bliksem en harde donderslagen. Dat is de eerste keer deze vakantie. Pippa blijkt er de volgende ochtend vrijwel niks van te hebben meegekregen.

Nadat Rikke en Pippa nog een dagje zijn gaan duiken vanuit Sukosan zetten we Rikke in Zadar op de Flixbus naar Trieste waar ze haar huisgenootje gaat opzoeken voordat ze midden augustus gaat starten met een jaar stage bij Philips. Mich, Pippa en ik vertrekken nog een paar daagjes naar het noordoosten om lekker te zeilen en doelloos rond te dobberen in mooie ankerbaaitjes.

In zo'n baaitje speelt tijd geen rol. We worden wakker van de zon. Dat begint met de zacht tikkende geluiden van het dek dat een beetje uitzet door de zonnestralen. En als je daar doorheen slaapt dankzij een paar glazen Poçip de avond ervoor, dan word je wakker van de hitte die enkele uren na zonsopgang de temperatuur binnen richting de 30 graden stuwt.

Dan hoef je alleen maar je onderbroek uit te trappen en met vijf grote passen lig je, plons, in het koele azuurblauwe water. In de meeste baaitjes van Kroatië is het water zo helder dat je de bodem zelfs nog kunt zien bij 10 meter water onder de kiel. De vissen schrikken effe van die plons maar komen al snel nieuwsgierig kijken naar je tenen... Effe duiken om te zien of het anker nog goed ligt, wat rondjes om de boot en dan het water uit, afspoelen met een paar liter zoet water, zwembroek aan (klopt, vreemde volgorde) en klaar voor het ontbijt terwijl je opdroogt in de warme zeewind.

Afwassen, afdrogen en opruimen. En dan? Beetje niks doen, beetje zwemmen, beetje lezen, beetje suppen, beetje zwemmen, beetje appen, beetje poetsen, beetje zwemmen, beetje eten, beetje drinken, beetje zwemmen, beetje hangmatten, beetje slapen, beetje zwemmen, beetje niks doen, beetje muziek luisteren, beetje zwemmen. Als het baaitje goed bevalt blijven we nog een nachtje en als we erop uitgekeken zijn licht Pippa het anker en zeilen we op de bonnefooi naar een ander baaitje op een volgend eilandje.

Gistermiddag kwamen we zo aan op een klein eilandje met de toepasselijke naam "Ist". Hier Soll helemaal niks. Alles Ist. Mooi zo, hier blijven we nog even.

All is well aboard the good ship Lamawaje!