Het paradijsje dat we hadden gevonden op het eiland Korcula wordt de volgende ochtend ook ontdekt door enkele andere zeilboten dus het wordt tijd om te verkassen. We varen in enkele dag-etappes van 30 mijl naar het stadje Korcula, naar Vrboska op Hvar en naar Sesula op Solta.

Bij Vrboska liggen we op steenworp afstand van een luxe resort waar overdag de kinderen onder toezicht spelen op een grote opgeblazen waterspeeltuin in zee. Dan kunnen de ouders effe rustig doen wat ze zoal willen doen op vakantie als de kinderen er even niet bij zijn. Rikke en Pippa smeden al snode plannen voor als het donker wordt. De eerste expeditie na zonsondergang mislukt, het park wordt nog steeds bewaakt. Maar een dik uur later vertrekken ze met zijn tweetjes sneaky op ons sup-board weer in de richting van de drijvende speeltuin achter de drijvende afzettingen van het resort. Ik hang op het voordek van de Lamawaje in de hangmat en hoor lange tijd niks. Zo lang dat ik me lichtelijk zorgen begin te maken. Door de stikdonkere nacht zie ik ook niks meer. Maar dan opeens een harde plons in de verte. En dan nog een. Dat zal de glijbaan zijn geweest. Een half uur later komen ze met zijn tweetjes triomfantelijk terugpeddelen. "We hebben het hele circuit twee keer gedaan!". Wat een team.

Mijn dag begint steevast met 30 rondjes zwemmen rond de boot en eindigt met zwemmen om af te koelen. Daartussenin? Wat zeilen, wat motoren, wat eten, wat slapen, wat lezen, wat toepen. Het enige vaste punt op de dag is Lamawaje Happy Hour om 17:00, met lekkere hapjes en met elke dag weer "Laat maar waaien" van Pater Moeskroen en "I am sailing" van Rod Stewart op de loudspeaker.

We spreken bij Otok Kakan weer af met onze zeilvrienden Adam, Leonie, Mees en Pieter van de Elena. In 2009/2010 zeilden we samen in Portugal, over de Atlantic, en in de Carieb. Vorig jaar zeilden we voor het eerst sinds 10 jaar weer samen. Dit keer varen ze samen met Wierd en Caroline en hun vier dochters Suze, Tamar, Evy en Imre van de Tangaroa waarmee zij de Pacific overstaken en die ik heb ontmoet in de haven van Essaouira aan de Marokkaanse kust.
Eenmaal in het baaitje van Otok Kokan kwamen slechte herinneringen boven. Hier werden we vorig jaar overvallen door een monsterwolk met zeer harde wind en begaf onze gehuurde "mooring-buoy" het waarna we een dik uur flink hebben moeten knokken om niet zoals andere boten op de rotsen te eindigen. We gaan veiligheidshalve niet aan een boeitje liggen maar achter ons eigen anker met zeer veel ketting, want ook dit keer is er voor de volgende dag harde wind voorspeld. De beste plek om dat te doen is buiten de baai, vlak bij een groot motorjacht "Vibrant Curiosity" van ene Reinhold Wurth. 85 meter lang, 14 gasten, 26 bemanningsleden, vier verdiepingen en een helicopterdeck. Effe googelen en jawel hoor, dit is dezelfde Wurth waarvan wij voor ons bedrijf bevestigingsmaterialen e.d. kopen. Ik zal onze inkopers effe wat foto's sturen voor bij de volgende onderhandelingen.

Die avond wordt het beregezellig in een strandrestaurantje met de crews van de Elena en de Tangaroa. Er zijn prachtige herinneringen over zeilreizen naar Gambia, Suriname, Indonesie, Papua Nieuw Guinea, Nieuw Zeeland, Australie, Bahama's, Maine, Azoren.

Als we terugkomen van het dinertje gaan Pippa en ik bij volle maan nog een rondje zwemmen om af te koelen voordat we naar bed gaan. Zwembroeken en bikini's hebben in het donker geen zin en bovendien moet je die eerst maar eens zien te vinden als je net op een donkere boot bent geklommen.
De Vibrant Curiosity ligt majestueus een meter of 100 verderop met alle verlichting aan en met de bemanningsleden druk in de weer om alles op te ruimen voor de nacht. Toch eens even kijken van dichtbij wat daar nu precies achterin de spiegel van het schip voor een lounge plek is gebouwd. Met Pater Moeskroen in mijn hoofd begin ik te zwemmen. "De nacht is mooi, 't is volle maan, de tijd is rijp, hier kom ik aan!"
Pippa volgt zwemmend, Rikke op de sup. Als we eenmaal vlak bij het schip zijn kunnen we alles van dichtbij bekijken. Hoe de culinaire crew nog druk bezig is in de keuken, hoe de deckhands slepen met kussens.
Ik maan de meisjes om stil te zijn anders zouden ze ons kunnen horen. Op het water draagt geluid altijd veel verder.
"Ja, en wat dan nog?" fluistert Rikke.
- "Nou, dan zetten ze ons in de schijnwerpers in ons nakie en jagen ze ons weg. Zo'n miljardair wil vast geen pottenkijkers".
"Oei, dan gaan we beter nu terug."
- "Nee, kom gewoon heel stil zijn dan zwemmen we een rondje om de boot".
"Hmm, als ik alleen was geweest was ik nu echt wel terug gegaan".
Als we halverwege zijn komt er opeens een man in uniform naar buiten, druk pratend in zijn walky talky. Hij heeft een grote schijnwerper en begint het water af te speuren... Oei, hebben we ons nu toch zelf verraden met ons gefluister of heeft dat schip misschien een infra-rood beveiligingssysteem om indringers te signaleren?
"Kom, snel, we gaan wat verder van de boot af zwemmen", fluister ik.
Maar het is al te laat. Opeens zitten we vol in het licht van de schijnwerper. Pippa en ik worden op zijn minst nog een beetje bedekt door het water, maar Rikke zit vol in nudisten-tenue in het felle licht. Ze lacht en zwaait vriendelijk naar de man met de schijnwerper. De man overlegt druk met zijn walky-talky. Wat zou hij gezegd hebben? "We worden ge-enterd door een naakte man met twee jonge naakte meisjes" ?
We zwemmen snel wat verder van de boot af, maar maken ons rondje af. De mannen aan dek zien er weinig gevaar in en wachten rustig tot we ver genoeg van het jacht zijn. Bij volle maan zwemmen we terug. Lamawaje, lamawaje!

All is well aboard the good ship Lamawaje!

Wat een vreemd idee eigenlijk dat de kerk ons eeuwenlang wijs probeerde te maken dat het paradijs pas in het volgende leven te vinden zou zijn.

Op het eiland Vis zoeken Rikke en Pippa zo veel mogelijk plekken bij elkaar waar opnames zijn gemaakt voor Mamma Mia 2. We liggen aan een boeitje bijna in het centrum van het stadje Vis. Elke keer als we bezweet terugkomen uit het stadje voor boodschappen, verse broodjes of een ijsje, springen we van de boot af het water in zodat we afgekoeld en schoon ons bed in kunnen. Het kleine kerktorentje (Apollonia!) naast ons slaat keurig de uren en elk kwartier. De dag start wel vroeg want de veerboot terug naar het vasteland start elke ochtend om 07:00 de motoren en ook daar liggen we maar 50 meter vanaf.

Op de derde dag huren we scootertjes voor een rondje eiland. Over paradijs gesproken! Het hele eiland ruikt naar rozemarijn (beter dan wierrook). Aan de andere kant vinden we een ander pittoresk stadje, Komiça waar we een dag later met de boot heen terugvaren. We liggen hier met zeker 50 andere boten dicht op elkaar aan boeitjes. Dat gaat goed zolang er genoeg wind is zodat alle boten dezelfde kant op liggen achter het boeitje. Maar als de wind wegvalt wordt de stroming sterker en die is niet overal gelijk. Dus nog voor het slapen gaan drijven we tegen een buurman aan. Gelukkig zo zachtjes dat we op tijd een stootwil ertussen kunnen hangen, maar ik zie mijn nachtrust al sneuvelen. We hangen de boot vol met alle stootwillen die we hebben, maar je weet nooit waar je elkaar gaat raken. Ik ga voor de zekerheid maar buiten op de bank slapen, niet erg aangezien de nachten toch ook knap warm beginnen te worden. Die veerboot in Vis liet ons tenminste nog tot 07:00 uitslapen. Vandaag is het de opkomende zon die mij al een uur eerder de ogen opent.

Mooi geweest. Op naar het volgende eiland. Op weg naar Korçula is Rikke's ervaring in de Malediven merkbaar; ze spot als eerste dolfijnen in de verte. We verleggen koers en varen al snel op met een stuk of tien grote dolfijnen, waarvan één op enkele centimeters wordt gevolgd door een jong.

Een paar uur later vinden we die namiddag een verlaten baaitje dat de strijd met de Bahama's prima aan kan: witte rotsen, azuurblauw kraakhelder water en veel groen op de wal. We ankeren in het witte zand (vandaar die fel azuurblauwe kleur van het water) en zwemmen en suppen met ons viertjes in een verder lege baai tot de zon onder gaat. Mich maakt heerlijke pasta met broccoli, kappertjes en geraspte (aan boord heet dat gerapste) kaas. En wat die kerk dan weer wel goed had gesnapt is dat je zonder een slok goede witte wijn op zijn tijd het paradijs niet gaat vinden.

Paradise Found.

All is well aboard the good ship Lamawaje.

We vertrokken uit het mooie baaitje in de Pakleni eilanden en hadden ons bedacht dat dit wel een goed jaar zou zijn om nog een tweede poging te wagen om van het stadje Hvar zelf te gaan genieten. Vorig jaar was dat geen succes omdat het veel te druk was en we lagen er erg onrustig met bezopen Engelsen op de kade. Maar dit jaar is het hier overal best wel rustig door de corona crisis, dus waarom zouden we het niet nog eens proberen. Dus wij varen naar Hvar en zoeken een ligplaats, maar ook nu is het weer een hoop geklots en geschommel in het baaitje waar de oude stad Hvar aan ligt en alle fatsoenlijke ligplaatsen waren al bezet. Ankeren kan hier alleen in 25 meter diepte en dat is met onze 60 meter ankerketting te diep.

Weet je wat, we varen naar de eilandjes hier tegenover en dan gaan we met een taxi bootje terug naar de overkant om Hvar te bezoeken. Goed plan. Op papier. Op de enige geschikte plek in die eilandjes liggen alleen maar grote motorjachten voor anker met hele lange lijnen naar de kant. Dat kunnen wij ook… Maar effe wachten tot die andere zeilboot, toevallig ook een Nederlander, zijn plek heeft gevonden. Die geeft het al snel op. “Te veel stroming hier!!” roept hij van grote afstand. Hmm. kwestie van goed anticiperen. Dacht ik. We gooien 50 meter stroomopwaarts het anker uit en laten zoals gebruikelijk Rikke en Pippa met het bijbootje naar de kant peddelen met ketting en een lange lijn die we met opzet nog niet aan de Lamawaje vastmaken. Als ze eenmaal de ketting over een geschikte rots hebben hangen, kunnen ze de lange lijn eraan vastmaken en dan rustig terug peddelen naar ons. Wij kunnen dat alles rustig afwachten van achter ons anker en als puntje bij bootje komt trekken we onszelf rustig aan de lange lijn naar de kant, dwars op de stroming. Dacht ik. Waar ik niet op had gerekend was dat peddelen dwars op de stroom niet meevalt. Rikke en Pippa zitten met een hele lange lijn aan de kant vast en proberen het andere uiteinde tot bij ons te krijgen, maar de stroming maakt dat vrijwel onmogelijk. Elke keer als Rikke stopt met peddelen gaan ze net zo ver achteruit als dat ze vooruit waren gekomen. De buren op andere boten beginnen hen van grote afstand aan te moedigen. Ik probeer op de motor zo dicht mogelijk bij ze te komen maar met je boeg vast aan het anker en enkele knopen stroming van opzij valt dat niet mee. Pippa neemt de peddel over van Rikke. Het zweet breekt haar uit als ze steeds dichter bij ons komt. Ons wekelijks potje worstelen betaalt zich uit. Pippa heeft serieuze spieren in haar armen. Als ze nog 4 meter te gaan heeft dreigt ze te moeten opgeven. Ik kan nog net op tijd een lijn naar haar gooien waarmee ze zich eindelijk naar de Lamawaje kan trekken. Gejuich klinkt vanaf de andere boten in de baai.
Pffff, eindelijk kan ik beginnen met het naar binnen lieren van een meter of 50 aan lijn zodat we netjes met de achterkant van de boot richting de rotskant komen te liggen, in plaats van midden in de baai op de stroom. Dacht ik. En dan… kedeng! Opeens springt op de kant de ketting van de rots af en zijn we weer los. Neee!!, roepen Rikke en Pippa. Alle moeite voor niks… We gaan het niet nog een keer proberen. Te veel stroming hier! Dus toch…

Met de lijn en ketting weer aan boord varen we weg van Hvar. Het is mooi geweest. Dan maar meteen door naar het eiland Vis, 15 mijl verderop, waar we toch uiteindelijk ook naartoe wilden. De zee is rustig en de wind valt mee. Dus dat wordt een rustige overtocht. Dacht ik. Naarmate we verder op open zee komen trekt de wind aan en bouwen de golven zich op tot een meter of 3. Das weer effe wennen. Maar drie keer is scheepsrecht en aan het einde van de middag varen we de baai van Vis binnen en roep ik bloedserieus tegen de meisjes “Dat is Kut!” Ze kijken verbaasd op. Wat?? “Daar dat stadje dat is Kut”. We gaan voor anker voor Kut. Of voor Kut voor anker, wat dan ook. We zijn normaal streng thuis en aan boord met scheldwoorden en geslachtsdelen, maar zo lang we op Vis zijn zetten we Kut (met hoofdletter) en Kutvis op de lijst met uitzonderingen.

In de maanden voorafgaand aan onze vakantie naar Kroatie was het nog wel spannend of we zouden kunnen gaan. Niet dat Kroatie zelf veel corona risico leek te herbergen, het was vooral de vraag of wij als Nederlanders daar zouden worden toegelaten. Immers het aantal besmettingen lag in de eerste helft van het jaar in Nederland 10x zo hoog en het aantal sterfgevallen zelfs 50x zo hoog (bij een 4x zo grote bevolking). Nederland stond (en staat nog steeds) in de top 10% landen wereldwijd met het hoogste aantal sterfgevallen per miljoen inwoners (Belgie staat bovenaan).

Maar gelukkig was de situatie in de loop van Juni weer zo ver genormaliseerd dat de grenzen open gingen. Vanwege het klimaat gaan we toch al altijd met de auto, dus geen onnodige risico's met vliegvelden en vliegtuigen.

Sinds we hier zijn worden we op terrasjes en in winkels consequent bediend door personeel met mondkapjes en zelf mogen we de winkels ook niet meer in zonder. Om een vinger aan de pols te houden kijken we elke dag even naar het aantal besmettingen binnen Kroatie, op de website koronavirus.hr waar de data keurig voor elk van de 21 regio's worden gespecificeerd. Waar wij zeilen is niks aan de hand, net als op de Waddeneilanden en in Friesland. In Split lijkt de situatie qua aantallen een beetje op die van een gemiddelde stad in Nederland, dus daar waren we net als thuis extra voorzichtig.

En toen opeens werden we overspoeld met berichten uit Nederland dat héél Kroatie door het ministerie van buitenlandse zaken op Code Oranje was gezet. Huh? In Spanje en Portugal hadden ze toch al gekozen voor de veel betere methode om alleen de betreffende stad of regio op oranje te zetten? Waarom dan nu opeens heel Kroatië? Wat blijkt? Er gaat iets fout in de informatievoorziening, aldus het RIVM.

https://nos.nl/l/2341501

Door lokale 'brandhaarden' in de grote steden en aan de grens met Servie was de toename voor heel Kroatie groter dan 20 nieuwe gevallen per miljoen inwoners, en dan ga je op oranje. En om één of andere vage reden komen de gegevens per regio van Kroatie (koronavirus.hr) niet binnen bij het ECDC (European Centre Disease Prevention and Control) en daardoor ook niet bij het RIVM. Maar wel op de Lamawaje :-).

Als je net als bij Spanje of Portugal per regio zou kijken dan moesten er 1 of 2 op rood (Zagreb en de grensregio met Servie) en de rest zou gewoon geel blijven. Dus die duizenden toeristen die nu halsoverkop zijn vertrokken uit Istrië hebben voor niks hun vakantie afgebroken.

Geen code oranje dus voor de Lamawaje.

Hoewel.... Er is ook nog die andere Code Oranje, die van het KNMI. Nu bemoeit het KNMI zich niet met het weer van Kroatie. Maar toen ik gistermiddag op de satellietbeelden keek zag ik boven Italie een vaag bekend patroon. Onweersbuien op weg naar Kroatie. Vorig jaar bouwden die zich boven de toen zéér warme Adriatische Zee op tot iets waar de meisjes nu nog nachtmerries van krijgen...

https://www.sailblogs.com/member/lamawaje/467027

Vorig jaar had ik me voorgenomen om een volgende keer te zorgen dat ik achter mijn eigen anker zou liggen in plaats van achter een 'mooring buoy' aan een betonblok van onbekende sterkte... Maar tegen de tijd dat we de ideale baai gevonden hadden om een potentiele storm uit te zitten, lag ook die bomvol met boeitjes. Andere baaitjes waren veel te diep om te ankeren, of lagen onvoldoende beschut voor de wind, die in geval van onweer uit bijna alle hoeken zal komen.

Toch maar een boeitje dan, meteen duiken (brr, fris dit jaar...) en controleren en anders alsnog op zoek naar wat anders. Maar deze zag er wel heel stevig uit. Het onweer zou nog wel een halve dag onderweg zijn zo te zien, dus tijd zat om de boot stormklaar te maken, wat te zwemmen (brr, fris dus) en een vroeg hapje eten in een strandtentje. Bij het voorgerecht verschenen de eerste donkere wolken. Bij het hoofdgerecht waren de windvlagen al zo hard dat ik de groente in mijn pasta niet meer kon onderscheiden van de blaadjes uit de bomen. Nog vóór het nagerecht zaten we alweer in ons bijbootje om Lamawaje goed de avond in te loodsen. Aan boord waren we getuige van een paar flinke windstoten, maar niks spectaculairs (dankzij de koude Adriatische Zee) en een afkoelend regenbuitje, gevolgd door een sensationele zonsondergang die de avond in prachtig felle kleuren zette.
Code Oranje, vals alarm.

All is well aboard the good ship Lamawaje!

De koppijn, spierpijn en rugpijn liggen alweer een week achter ons. Het terrasje in Preko luidde de vakantie in, ook al is die zoals gebruikelijk doorweven met grotere en kleinere klusjes aan de boot. Maar als dat eenmaal in je eigen tempo gaat is het probleem opgelost. Dan wordt het juist een soort therapie om al het andere te vergeten.

Wat zo mooi is aan dit soort zeilreizen is hoe je nieuwe vrienden maakt. Zeezeilers in dezelfde haven in het buitenland hebben veel gemeen en meestal tijd zat. Dus wat vaak begint met "waar komen jullie vandaan" of "wat zijn de plannen", eindigt maar al te vaak met koffie, borrels en gezamenlijke dinertjes. We hebben in de loop der jaren al vriendschappen opgebouwd met Zweden, Denen, Engelsen, Amerikanen en vooral veel landgenoten. Zo zaten we deze week bij Harro, Charlotte, Tim en Loes van de Sojourner. Onze reisplannen overlappen net genoeg voor een paar gezellige dinertjes in Ugljan en enkele dagen later in het duizenden jaren oude Trogir. Zo makkelijk als we elkaar vinden, zo snel moet ook weer ieder zijns weegs, tot verdriet van de 7 jarige Loes die het nooit heeft over Lamawaje, of de boot van de familie Geelen, maar alleen over 'de boot van Pippa'. Zwembad in, zwembad uit. Samen zingen, samen spelen, samen filmpjes kijken. Totdat de Lamawaje door gaat naar het zuiden en de Sojourner haar reis vervolgt naar het noorden.

Van Trogir varen we in de stromende regen naar Split waar Rikke en Imme weer willen gaan stappen, net als 2 jaar geleden. Toen was het de eerste keer met zijn tweetjes in een vreemde stad. Split blijft één van onze favoriete steden met haar contrast tussen de lange brede witmarmeren boulevard met palmbomen, hippe tentjes en kleurrijke types, en vlak daarachter de oude stad met smalle steegjes en gezellige pleintjes. Op het pleintje naast de 1700 jaar oude kathedraal binnen het paleis van Diocletianus oefent een opera gezelschap aan Verdi's Nabucco. Wij kijken en luisteren vanaf een veilige afstand want dichtbij het orkest is de 1,5 meter niet meer mogelijk.

En dan komt de dag die je wist dat ging komen . Immeke gaat vanuit Split naar huis voor vakantie met haar vriendinnetjes en daarna met Ramon. Ongeveer dezelfde terugreis heeft ze vorig jaar ook al gemaakt, maar toen nog met Ramon en Oma erbij. Dit jaar gaat ze voor het eerst alleen op reis. Met de Flixbus 5 uur naar Zagreb. Ze heeft twee stoelen geboekt om zeker te weten dat ze in de bus afstand kan houden. Dan heeft ze in Zagreb een middag de tijd om de stad te leren kennen en dan met de NightJet van de OBS via Oostenrijk naar München. Een eigen slaapcabine was maar enkele tientjes duurder, dus dat is wel zo prettig in deze omstandigheden.

Eenmaal terug aan boord zeilen Mich, Rikke, Pippa en ik in ideale omstandigheden naar het prachtige eiland Hvar waar we in de uiterste noordwest hoek voor anker gaan in een prachtige baai. Als we het anker willen gaan uitgooien worden we door een particulier bewaker gemaand om verderop te gaan ankeren. Het blijkt dat we bij Vila Floriana zijn aangeland, het 500 hectare grote landgoed van ene Ricardo Mazzuchelli. Laat dat nu de man zijn waar Ivana Trump in de jaren 90 haar man Donald voor in de steek heeft gelaten. Haar kinderen Ivanka, Donald en Eric hebben hier in dit aardse paradijs veel tijd doorgebracht toen moeder Ivana ze hier mee naar toenam als ze niet bij vader in de Trump Tower in New York waren. Sterker nog, vier jaar geleden was dochter Ivanka hier weer, met haar echtgenoot Jared Kushner voor geheim overleg met een Russische miljardair. (bron: het rapport van Robert Mueller naar de Russische inmenging in de verkiezingsoverwinning van Trump in 2016)...

We laten op 'aanraden' van de bewaker ons anker iets verderop zakken (meter of 20). Al zwemmend, snorkelend, zonnend, etend en kaartend houden we die middag en avond een schuin oogje op de schimmige figuren die zich rond Vila Floriana ophouden. Je weet maar nooit, in de VS komen de verkiezingen er weer aan...

Ik had het kunnen weten. Sterker nog, ik wist het. Je moet voor de echte vakantie begint effe rustig een dag of 3 a 4 de tijd pakken om de boot klaar te maken en eraan te wennen dat een boot geen bedrijf is waar de (meeste) zaken volgens planning gaan.

Maar ik was weer zo optimistisch dat het ook wel in 2 dagen zou kunnen, dan hebben we nog een paar mooie zeildagen en ankernachten voor we naar Split varen om Imme weer op de trein naar huis te zetten.

Dus dinsdagavond na twee dagen ploeteren in de volle zon aan zeilen, onderwaterschip en teak dek, hoofdpijn, spierpijn en pijn in de rug. En een ‘saggerijnige kop’ volgens de meisjes. Om de volgende ochtend op tijd te kunnen vertrekken moest ik ‘s avonds nog naar het stadje Preko rijden om aan de lokale ambtenaar 679 lokale roebels te betalen om weer een jaar door Kroatie te mogen zeilen. Half uur later: kantoor gesloten wegens corona. Aangepaste openingstijden, komt u morgen maar terug.

Dus, woensdagochtend vroeg op, weer naar Preko. En dan gaan sommige dingen toch opeens anders. Vriendelijke dame helpt me van mijn roebels af en op weg terug naar de auto valt het kwartje (kunaatje): een terrasje met locals drinkt koffie in het ochtendzonnetje aan het pittoreske haventje. That’s it. In de vele haventjes waar we met Lamawaje zijn geweest heb ik altijd geprobeerd om ‘s morgens vroeg het cafeetje met locals op te zoeken voor een kopje koffie en een lokale krant. De meisjes mogen vandaag wat langer uitslapen en vanmiddag wat korter zwemmen. Vandaag begint de vakantie. Maar dan echt.