We vertrekken 14 augustus uit Figueira da Foz bij prachtig weer, maar we worden overvallen door potdichte mist. De rest van de tocht varen we op radar met soms minder dan 50 meter zicht. We horen een misthoorn en naderen blijkbaar een boot. Het is een beetje spannend, maar op de radar kunnen we de boten wel zien. De stuurboord pier van de haven van Nazare zien we pas als we er al bijna bovenop zitten. We worden opgevangen door een Britse havenmeester "Captain Hadley" die met een Parkinson stem instructies schreeuwt vanaf een steiger. Uiteindelijk regelt hij een efficiënte inklaring bij de douane en registratie in de haven. Zijn vrouw (ex-Royal Navy) doet de administratie met ijzeren discipline en nauwkeurigheid. In de haven ligt ook de "Expense", de Denen zijn vanwege de mist niet verder gevaren. Ze gaan samen met ons die avond vis eten in het dorp, 20 minuten wandelen vanaf de haven, waar geen mist te bekennen is. Hun driejarige dochtertje Marie kan haar lol niet op met 6 grotere "zusjes" die haar als pop vertroetelen. Als we tegen elf uur afrekenen (120 Euro voor 6 volwassenen en 7 kinderen...) valt ze pas in slaap in de kinderwagen.

De volgende dag is het nog steeds mistig en Captain Hadley waarschuwt dat het buiten potdicht is en onverantwoord om te vertrekken. Bovendien zou de volgende haven, Peniche, tjokvol zijn wegens de mist. We verdenken hem van "klantenbinding" en vertrekken nadat we van de reeds eerder vertrokken "Expense" horen dat het buiten zeer meevalt met een halve mijl zicht. De wind is ideaal voor de gennaker en we varen lekker snel naar Peniche. Daar aangekomen meren we af naast de "Elena", een Nederlandse boot met twee jongetjes, Mees en Pieter van 3 en 1,5 jaar oud aan boord. Ze zijn afgelopen juni vertrokken voor een reis van 3 jaar rond de wereld. Samen met hun vaart ook de 18-jarige Rosa mee. Ze heeft als 8-jarig meisje met haar ouders een rondje Atlantic gevaren en wil dat graag nog eens meemaken. Ze heeft een advertentie geplaatst na haar eindexamen en vaart nu met de Elena naar het Caribisch Gebied. Van daaruit zoekt ze wel weer een boot om mee terug te varen. Een ondernemende tante dus! De Bon Vivant ligt naast de kleine Pjotter, ook een Nederlands gezin met kleine kinderen op wereldreis.

Die nacht doen we geen oog dicht omdat er op een paar honderd meter van de haven een groot Dance festival is georganiseerd, van 23.00 - 07.00....... Bovendien trekt de wind aan waardoor de herrie van het festival fijn wordt afgewisseld met klapperende stagen en klotsend water.

Voor de kust bij Peniche ligt Isla Berlenga, een onbewoond rotseiland / natuurreservaat waar in de zomer veel toeristen heen trekken voor een primitieve overnachting in een oud klooster of in tenten. We leggen de boten aan een meerboei en varen met het bijbootje van de Bon Vivant naar het fort. We klimmen honderden treden omhoog langs de kust naar een natuurreservaat waar honderden vogels broeden en waar we prachtig uitzicht hebben. We zijn na zonsondergang weer terug in de haven van Peniche.

Maandag vertrekken we op tijd naar Cascais. De tocht begint rustig met weinig wind. Halverwege krijgen we bezoek van een school van zeker 30 dolfijnen die steeds gekkere capriolen uithalen naarmate de meisjes op het voordek harder schreeuwen en klappen. Ze blijven zeker een half uur bij ons. We krijgen er geen genoeg van. Als we Cabo Roca naderen neemt de wind langzaam toe totdat we uiteindelijk zelfs 50 knopen op de teller hebben (dikke windkracht 9). Inmiddels hebben we twee reven in het zeil en we zijn blij als blijkt dat achter de volgende Kaap de wind vrijwel wegvalt. Ik roep op de marifoon de "Elena" en "Pjotter" op om ze te waarschuwen, ze liggen nog ten noorden van de Cabo Roca en hebben de spinnaker nog op staan..... We gaan in Cascais in de chique en peperdure Marina liggen. Roel in ik bedenken dat de stroom er wel gratis is, dus de dames moeten verplicht maar de hele middag de haren föhnen. Anuschka en Michelle doen de was, de meisjes zwemmen in de haven en Roel laat zich met moeite overtuigen dat de mosselen die hij overal van de steigers afplukt toch niet zo goed eetbaar zijn ("voor die prijs moet toch zeker ook het avondeten inbegrepen zijn ?"). Ik poets het dek totdat de wind zo hard is aangetrokken dat alle zeepsop overboord waait. Twee uur na zonsondergang is de wind grotendeels weg en we kruipen, fris gewassen, in onze schone bedden.

Cascais blijkt een heel leuk stadje. We gaan met Pippa op zoek naar een dokter om de steeds verder uitbreidende vlekken en wondjes op haar huid te laten bekijken. Die dokter vinden we in het lokale ziekenhuis en ze concludeert dat het een bacteriële huidinfectie is, dus een 10 daagse penicilline kuur. Na de middag leggen we de boot voor anker in de baai en gaan we met Roel, Anuschka en de kinderen met de trein naar Lissabon. Prachtige stad. Na een flinke wandeling vallen we in een Moorse buurt binnen in een klein restaurantje waar een oude Oma de kinderen vertroetelt met kleurpotloden en papier, en ons met pure Portugese gerechten en rosé. Een vlees spies op een koriander tak gegrild waardoor het vlees heerlijk gekruid wordt. Met een oude tram scheuren we de berg terug af naar het station voor de reis terug naar Cascais. Daar hebben we midden in de nacht nog 3 kwartier nodig om het motortje van Roel's bijboot gestart te krijgen, dus we liggen met z'n alles pas tegen 1 uur in bed.

Op Woensdag hebben we in Cascais afgesproken met de juf van Imme, Viviane die met haar vriend Jeroen en hond Bo op vakantie is bij haar tante. Met Viviane, Jeroen, tante, neef, nicht en hond Bo varen we uit voor een dagtochtje. In een uurtje of 2 varen we naar het centrum van Lissabon waar we illegaal kort stoppen in de Marinehaven om Bo te laten plassen. De aanstormende bewaking vond het maar niks dat kun streng bewaakte terrein werd geïnfiltreerd door een Nederlandse boot met als enige doel om de hond erop te laten pissen. Op de terugreis naar Cascais zeilen we op alleen de fok als ik een ankerend vissersbootje veel te laat pas zie liggen. Als ik probeer uit te wijken is het te laat. De railing van het vissersbootje duwt een poortje van onze railing krom. Verder gelukkig geen schade. Iedereen geschrokken. Als het hierbij blijft deze reis hebben we niks te klagen. 's Avonds gaan Pippa en Imme spelen bij de 4 jarige Sofia op de boot die iets verderop geankerd ligt, de Mjolner, eveneens onderweg voor een rondje van een jaar over de Atlantische Oceaan. Later komen Sofia en ouders Jeroen en Louise bij ons aan boord voor een borreltje. Dat wordt erg gezellig. Pas na het eten bij ons aan boord zoekt ieder zijn eigen boot weer op. Na de Deense Marie van vorige week nu weer een vriendinnetje voor Pippa. We zullen ze komend jaar zeker nog vaker tegenkomen.

Donderdag vertrekken we bij strakblauwe lucht uit Cascais voor de 50 mijl naar Sines, de geboortestad van Vasco da Gama. Binnen een uur zitten we in de potdichte mist. Dankzij onze actieve radarreflector (die stuurt ontvangen radar golven versterkt terug waardoor het lijkt alsof we heel groot zijn) zien we regelmatig vissersbootjes van ons wegvluchten, bang als ze zijn om door een vrachtschip te worden overvaren. Zodra ze zich realiseren dat het maar een zeiljacht is, komen ze snel weer terug op hun plek. In de middag wordt het prachtig zeilweer, 4 a 5 Beaufort, recht van achteren. Met uitgeboomde fok en vol grootzeil loopt het heerlijk, we zitten in zwembroek en bikini in het zonnetje. In Sines gaan we voor anker. De Atlantische oceaan is erg koud, maar Rikke en ik duiken er in en gaan zwemmend op bezoek bij de Bon Vivant. Later borrelen we daar aan boord, samen met Jan Bart en Monique van de Victory. Zij hebben zich 15 jaar lang voorgenomen om te gaan zeilen als de kinderen het huis uit zijn. Nu is het eindelijk zover. Hun self-service wasserettes in Utrecht en Hilversum draaien goed genoeg onder begeleiding van de oudste zoon. Er begint zich langzaamaan een patroon af te tekenen: na een dagje zeilen zoeken de Nederlandse lange-afstandzeilers elkaar op voor een borrel. We moeten dus wat meer wijn gaan inslaan. 's Avonds liggen we flink te rollen achter het anker door eb en vloedstromen en voorbijvarende vissers. Onze ondiepe vleugelkiel geeft weinig aanvangsstabiliteit dus we schommelen zeker twee keer zo hard als andere boten. Dat dreigt een onrustig nachtje te worden. Voor het eerst hang ik mijn nieuwe zee-anker aan de giek. Probleem opgelost! We rollen nu zelfs veel minder dan jachten met een diepe kiel die eigenlijk een hogere stabiliteit moeten hebben. Das weer een zorg minder, vooral voor de Carieb waar we vrijwel elke nacht zullen ankeren en regelmatig in onrustig water.

Na nog een heerlijk dagje aan het strand wordt het tijd om de BBQ eens uit te gaan halen voor een lekker avondje op het stand. Daarna vertrekken we na middernacht voor de 56 mijl tot Cabo San Vincente, de zuid-westelijkste hoek van Europa. We willen graag 's morgens aan komen om de voorspelde harde middagwind bij die kaap te vermijden. Dus we gaan ons voorbereiden voor een nachtje zeilen.