Vilamoura - Rabat

Met Ruud, Jan, Bart en Peter vlieg ik 29 september terug naar Faro om de boot naar Las Palmas de Gran Canaria te brengen. Meteen na aankomst worden we door mijn franse oom uitgenodigd voor een diner aan de kade van Vilamoura. De Caipirinha, rode wijn en amandellikeur vloeien zeer rijkelijk en het is maar goed dat we niet meteen de volgende dag de zee op gaan. Terwijl we winkelwagens vol met boodschappen aan boord stouwen en de boot verder zeeklaar maken, kijken we naar het weerbericht en zien dat een groot lagedrukgebied boven de Azoren zorgt voor langdurige Zuiden wind tussen Portugal, Madeira en de Canarische eilanden. De keuze is snel gemaakt, dan dus toch via Marokko. Als we dan een lange tocht buiten Europa gaan maken dan is het wel zo leuk om behalve het Amerikaanse continent ook het Afrikaanse continent te bezoeken. Als ik ook nog wat enthousiaste mailtjes krijg van de Elena, Pjotter en Mjolner over hun recente ervaringen in Marokko, is er geen twijfel meer mogelijk. Alleen Ken, de engelse zeilmaker vindt Marokko maar niks. "Apart from the bread and the tea, the rest is shit" ....... Tegen zijn advies in vertrekken we de volgende ochtend voor de 193 mijl naar Rabat.

Al na een uur zien we de eerste dolfijnen langszij. Niet van die speelse die lang bij de boot blijven jammer genoeg, maar grote joekels die ons voorbij zwemmen. Inmiddels staat ook de nieuwe vislijn van oom Francois al uit, maar wegens volle maan hoeven we daar niet veel van te verwachten.

Als we na 4 uur een mijl of 30 uit de kust zijn word ik door Ruud gewekt op verzoek van wachtleider Bart: "we krijgen bezoek..." Wat !? Bart is zich rot geschrokken toen een grote zwarte rubberboot op vol gas binnen een paar minuten uit het niets langszij kwam. Het blijkt de Portugese Maritieme politie. "How many on board?" is het eerste wat ze roepen. Terwijl wij op vol zeil verder varen worden we door twee agenten ge-enterd. Binnen twee seconden is een van de twee naar binnen, terwijl de ander zich netjes voorstelt en vraagt of ze even rond mogen kijken (beetje mosterd na de maaltijd, maar goed). Binnen kijken ze overal en willen ze de papieren van de boot en onze paspoorten zien (de foto's van Sam en Jurre in het paspoort van Jan vinden ze heel interessant). Duidelijk op zoek naar drugs, ook al varen wij daarvoor de verkeerde kant op. Achteraf gezien komt de zwarte rubberboot ons bekend voor: die lag in Vilamoura enkele ligplaatsen verderop. Er waren dus eenvoudiger mogelijkheden geweest voor een controle, maar dan hadden die mannen geen mooi middagje kunnen scheuren in hun boot.

We hebben aanvankelijk geluk, de wind is ruim voldoende om te zeilen, dus de motor kan bijna de hele eerste nacht uitblijven. Midden in de nacht zwakt de wind af en zetten we de gennaker erbij. Daar hebben we maar een paar uur plezier van. 's Morgens is er helemaal geen wind meer en starten we de motor. De scheepvaart is druk van en naar Gibraltar maar we hoeven slechts 1 keer koers te verleggen om uit te wijken.

De nog nieuwe "Imray Pilot to North Africa" meldt dat Rabat een no-go is voor zeiljachten: zandbanken voor de kust, onvoldoende diepgang en geen jachthaven. Dankzij contacten met de andere "vertrekkers" weten wij inmiddels wel beter: de nieuwe jachthaven is net open en de toegang is uitgebaggerd tot 5 meter diep. Ik heb gehoord dat je vooraf de haven moet oproepen op de marifoon, maar op welk kanaal dan ? In de Pilot staat niks. Dus probeer ik alle kanalen tussen 6 en 16, en op kanaal 10 heb ik beet. Binnen een paar minuten ligt er een rubberboot naast ons die ons de haven in loodst. Daar worden we aan een speciaal steiger geplaatst zodat we kunnen beginnen met inklaren. 2,5 uur later hebben we een dokter (met monddoekje), douanier, twee politiemensen en een snuffelhond aan boord gehad en heb ik ieders persoonsgegevens 4 x opgeschreven. Tot de zinloze vragen die ik moet beantwoorden behoren: is iemand tijdens de afgelopen reis overleden ? Zo ja, waaraan ? De bureaucraat die dat bedacht heeft zal ook wel net als in Engeland voorschrijven dat er per bemanningslid een bodybag aan boord is. (waarop Robin Knox Johnston in zijn Column in de Times suggereerde dat ze voor de laatste man aan boord de ritssluiting aan de binnenkant maken......). Maar allemaal even vriendelijk en van de jachthaven daar kunnen ze in Europa nog wat van leren. Perfecte bewaking, mooie bloemperken etc. Het is dan ook geen gewone jachthaven: de eerste steiger is geheel gereserveerd voor de motorjachten van de koninklijke familie van Marokko.