Na de wedstrijden zoeken we een rustig plekje op voor de nacht. We liggen in een zogenaamd Hurricane Hole, een ankerplaats die zo beschut is dat je er in het orkaanseizoen zou kunnen schuilen als je onverhoopt niet tijdig kunt vluchten. Het is een klein baaitje, amper breed genoeg om de boot in te kunnen draaien, slechts 2 a 3 meter diep en omringd door heuvels met zeer dichte "mangrove" begroeiing. Je komt er alleen in door tussen riffen en landtongen te navigeren. Die bieden in geval van nood de noodzakelijke bescherming voor grote golven. Het is hier zo klein dat je niet zomaar kunt ankeren, want mocht de wind gaan draaien dan lig je opeens met je roer op de kant. Dus leggen we het anker aan de ene kant uit, varen dan achteruit naar de overkant en knopen daar een lange landvast aan een boom. In geval van orkanen worden boten zo met meerdere ankers en landvasten naar alle kanten toe vastgemaakt, als een spin in een web. Het is hier heerlijk rustig, de bebouwing is ver weg. Je hoort alleen vogeltjes, insecten en af en toe het geplons van een springende vis. Hangmatje op het voordek en dan ook nog volle maan. Mooier kan het niet.

De volgende ochtend vertrekken we naar Barbuda, zo'n 30 mijl ten Noorden van Antigua. De kortste weg naar open zee is een andere dan hoe we zijn gekomen. We ervaren nu zelf hoe belangrijk het is om in deze buurt altijd te zorgen dat de zon achter of boven je staat. Dan kun je aan de waterkleur zien waar de ondieptes en riffen zich bevinden. De riffen op de GPS kaarten die ik op de stuurstand voor me heb zitten er minstens 40 meter naast. Als je hier met de zon van voren door zou varen zou je snel schipbreuk lijden op een van de vele koraalriffen, om maar niet te spreken van de onmogelijkheid om hier 's nachts te varen. De Engelsen noemen dit Eyeball Navigation en het is de enige betrouwbare manier om ondieptes to omzeilen. Weg met al die digitale rommel, terug naar de dagen van Columbus, Nelson en De Ruiter!