Het goede nieuws is dat we het Paradijs hebben gevonden. Ik kan me overigens uit het Oude Testament niet meer herinneren of er een strand in het Paradijs was, maar zo ja dan moet het Barbuda zijn geweest. Tientallen kilometers van het fijnste wit-roze zand zonder stenen, zeegras of rommel, wuivende palmbomen, een mooie maar niet al te grote branding, helder groen-blauw zeewater vol vissen en schildpadden, en vrijwel geheel verlaten. Een mooier strand heb ik nog nooit gezien en ik ben inmiddels toch voor aardig wat stranden voor anker gegaan.

Het slechte nieuws: er zijn Amerikaanse toeristen in het Paradijs... Zodra we met ons bijbootje waren geland en de kinderen door het witte zand rolden, kwam er een Amerikaan op ons af uit een 100 meter verderop gelegen strandstoel en die vroeg: "Do You Speak English ?" "Yes, how are you?" (vaak genoeg in de US geweest om te weten dat je toch geen antwoord krijgt). "I know you have the legal right to be on this beach, but do you know how much we paid for our hotel room over there and would you please respect our privacy and go somewhere else?" "Eeeeeh, No.......". "All right then, if you insist you can exercise your legal right to be here. Isn't it wonderful how the children can enjoy themselves in a place like this?"

Ik wou nog vragen of hij zich wel realiseerde dat wij de halve wereld rond zijn gezeild op zoek naar het perfecte strand. En als we het dan eindelijk hebben gevonden, hoe teleurstellend het dan is om daar een Amerikaanse toerist te moeten tegenkomen. Maar hij was alweer weg. Maar goed dat hij ook wist dat stranden hier nooit eigendom kunnen zijn en iedereen dus op elk strand mag komen, anders had hij ons gegarandeerd een rechtszaak aan de broek gehangen. En wij in Nederland maar klagen over onze oosterburen die kuilen graven op het strand en hun vlag planten op de berg ernaast....