Vanuit onze ankerplaats is er maar 1 manier om naar het enige dorp op Barbuda te komen : met het bijbootje naar het strand, dan met bijbootje 50 meter klunen naar de "lagoon" en vervolgens 3 kilometer varen in een ondiepe laguna tot we in Codrington zijn. We nemen Thomas, Karen en Marie van de Xpense mee, dan hoeven we met zijn allen maar met 1 bootje te slepen. Acht personen blijkt een beetje veel van het goede, de ene golf na de andere stort naar binnen en we zijn drijfnat als we op het strand aankomen. Gelukkig kunnen we daar drogen voordat we door het "rustige binnenwater" van de lagune verder kunnen. Maar niets is minder waar. Op de lagune staan ook al brekende golven van de windkracht 5-6. Een half uur later zijn we het helemaal beu als we eindelijk in Codrington aankomen. Op het steigertje staan wat schooljongens te giechelen als ook Karen en Michelle wat droogs aantrekken.

Er wonen maar 1200 mensen in Codrington, vrijwel allemaal afstammelingen van slaven. Ze leven van vissen, het fokken van paarden en geiten en de export van zand. Dat laatste houdt natuurlijk een keer op, anders is het hele eiland een keer weg. De naam Codrington komt van de blanke familie Codrington die hier in de 17e eeuw een handeltje had opgezet met het "fokken" van grote sterke slaven, die vervolgens werden verkocht aan de omliggende eilanden. Elke vorm van ontwikkeling van toerisme wordt hier gedwarsboomd door de lokale bevolking die het niet ziet zitten om naar de pijpen van rijke blanken te dansen. Enkele jaren geleden was er een start gemaakt met de bouw van een nieuw hotel aan het strand. Op een nacht verzamelden zich alle inwoners om samen alle bouwketen en graafmachines in de zee te kieperen....De school zit vol met nette kinderen in uniform, maar de lokalen zijn aftands en heet. Rikke en Imme komen al snel tot de conclusie dat ze blij mogen zijn met hun eigen school.

Terug aan de andere kant van de Lagoon, lopen we naar het enige nieuw hotel dat de weerstand wel heeft kunnen overwinnen, het Lighthouse Barbuda. Dit is dan wel weer het andere extreeem. Slechts 9 hotelkamers, tussen de 1000 en 2500 dollar per nacht en als je ze vraagt hoe kun gasten hier komen, antwoorden ze doodleuk "we halen ze op met een helicopter op Antigua"... Gelukkig zijn ze niet te beroerd om een stel Deense en Hollandse zeilers een paar dure hamburgers te verkopen. Nu hebben we nog een uitdaging: met het bijbootje met 8 man terug door de branding naar de boot. De meisjes (groot en klein) hadden tijdens de lunch al stilletjes zitten kijken naar de bulderde golven die het strand overspoelden. "Nou weet je wat, dan kijken we eerst eens even hoe die Amerikanen dat gaan doen". Dat was een slecht idee. De 5 Amerikanen tussen 50 en 70 gingen op een verkeerd moment, renden toen vol in de aanval het water in en kregen het motortje niet gestart. Kwestie van tijd voor de volgende brekende golf eraan kwam surfen en alles ondersteboven weer op het strand deponeerde. Alles spoelde door de branding, schoenen, paddels, benzinetank, plastic zak met camera en de Amerikanen zelf. Een enkeling stond op en liet zich nog twee keer ondersteboven kegelen. Ons aanbod van hulp werd afgeslagen.

"Wij gaan het anders doen: Thomas en ik duwen op het juiste moment het bootje de zee in, starten de motor, varen snel door tot achter de branding en wachten daar tot de meisjes zwemmend door de branding komen". Goed plan, maar Marie en Pippa zagen het niet zitten, dus die toch maar in het bootje gezet. Rikke en Imme vonden het erg spannend. Het plan bleek te werken, hoewel het bijbootje op enig moment toch bijna verticaal tegen een brekende golf moest opklimmen. Eind goed, al goed.

Aansluitend nemen we afscheid van de Xpense. Zij blijven nog een nachtje, wij zeilen vannacht naar Saint Barth.