In Soper's Hole op Tortola nemen we afscheid van de Xpense. Zij vliegen over twee weken naar huis vanuit Saint Thomas en de boot gaat per vrachtschip terug naar Europa. Ze breken hun reis eerder af omdat Thomas terug moet naar Denemarken voor zijn werk. Het afscheid is moeilijk. In de strandtent drinken we nog een keer samen "Painkillers" (een soort rum-punch) en dansen we nog een keer op Bob Marley's "Every Little Thing's Gone Be All Right". En dan dikke knuffels van en voor Thomas, Karin en Marie met wie we afgelopen maanden talloze ankerbaaitjes, stranden, restaurantjes, verjaardagen, bootborrels en happy hours deelden. Karin weigert ons de laatste foto's te geven die ze deze week heeft gemaakt van Marie met Pippa. Die moeten we maar in Kopenhagen komen halen dit najaar.

De volgende ochtend gaat om 4 uur de wekker. We vertrekken vroeg uit Tortola voor de 80 mijl recht naar het Westen naar San Juan op Puerto Rico, zodat we nog bij daglicht aankomen. De wind is Noord B4-5 met golven van 2-3 meter. De voorspelde regen blijft gelukkig uit. Als om een uur of 8 de meisjes aan dek komen zijn Rikke en Imme aanvankelijk wat katterig. Het is alweer lang geleden dat we in dit soort omstandigheden hebben gezeild, dus ze moeten weer even inslingeren. In de loop van de ochtend is de stemming weer opperbest aan boord. De meisjes gaan Big Brainen op de DS en we luisteren samen naar van alles van Udo Jurgens en 4M4W tot Cold Play en Keane. Als ik in de loop van de middag een tukkie ga doen op de bank buiten, is het snel gedaan met de rust...de vislijn meldt zich met een hoog zoemend geluid. Een prachtig fel groen-blauwe Mahi-Mahi van een paar kilo aan de haak. Maar net als ik hem aan de lijn uit het water til breekt hij los en verdwijnt onder water...Potjepietje! Stom van me, ik had hem nooit zo hoog uit het water moeten tillen. Daar gaat ons paasdiner.

Van amper bevolkte Engelstalige eilanden met heel veel zeilboten, komen we nu in een grote Spaanstalige stad met vrijwel geen zeilboten. In San Juan wonen 35% van de 4 miljoen inwoners van Puerto Rico. Voor het eerst in maanden begeven we ons weer tussen loeiende sirenes, honderden taxi's, gezellige stadsparken en vooral: historie. De oude stad van San Juan staat vol met gebouwen uit de 16e eeuw. Van kloosters voor de Carmelitessen en Dominikanen (lijkt Sittard wel), tot het enorme fort El Morro, onneembaar gebleken voor Sir Francis Drake en vele anderen, maar in 1625 succesvol veroverd door de Nederlanders onder Boudewijn Hendricksz. Hij maakte "handig" gebruik van de uitbraak van dysenterie onder de Spaanse soldaten om door de verdediging heen te breken. Het overwinningsfeest duurde niet lang. Enkele weken later moest Hendricksz zich terugtrekken omdat zijn leger bijna ten onder was gegaan aan.....dysenterie. Sinds 1898 (verdrag van Parijs) hoort Puerto Rico "een beetje" bij de VS, ongeveer zoals Sint Maarten bij Nederland hoort. Bakken met geld stromen hier binnen en alle Puerto Ricanen hebben een Amerikaans paspoort. Maar ze mogen niet stemmen in de presidents verkiezingen en veel Puerto Ricanen vechten nog steeds voor onafhankelijkheid.

Nadat de meisjes de paaseieren hebben gevonden (makkie zonder tuin) wandelen we als "deelnemers op afstand" vandaag minimaal de 10 kilometer van de Sittardse Mini-mars die we gisteren hebben gemist. Van haven naar strand, naar stadspark, naar oude binnenstad, naar kathedraal, naar klooster (nu een prachtig hotel), naar rondleiding door het Fort, naar kerkhof, naar nog een stadspark. We hebben het goed getroffen. Paaszondag gaan de Puerto Ricanen eerst met de hele familie naar de kerk (80% katholiek) en dan naar de stranden en stadsparken waar ze gaan vliegeren, naar straattheater kijken, muziek luisteren en natuurlijk eten en drinken. Wij doen gezellig mee en voelen ons zeer welkom op Amerikaans grondgebied. Als afsluiting van de dag hebben de meisjes een bezoek verdiend aan een ander Amerikaans instituut. Je weet wel, begint met een M.

Foto's van Saint Thomas en San Juan