We vertrekken 's morgens vroeg uit San Juan voor de tocht van 200 zeemijl naar Samana Bay in de Dominikaanse Republiek. We beginnen met regen en harde windstoten, geen prettige start. Ondanks dat we alleen de fok op hebben staan houden we de snelheid ruim boven de 6 knopen. In de loop van de dag klaart het weer op maar de zeegang blijft rommelig. Je kunt geen seconde ergens staan zonder je vast te houden. Rikke en Imme hebben dit keer nergens last van en amuseren zich met kleuren, DS'Ãf©n en filmpje kijken. Pippa lijkt het verschil niet eens te merken tussen stilliggen en zeilen. Ze houdt zich automatisch overal vast en zet zich schrap. Zeebenen noemen ze dat. Het is een tweede natuur geworden. Mich wordt ook niet zeeziek maar vindt het geschommel maar niks. 's Middags zetten we het grootzeil bij met 2 reven erin. De snelheid loopt op tot 7 a 8 knopen. 's Avonds neemt de wind toe tot 30 knopen en krijgen we een paar flinke golven over dek, waarvan er 1 tot in ons bed komt. Waarschijnlijk is het luik niet helemaal goed dicht geweest. De maan is er nog niet, dus het is pikdonker. Gelukkig zijn er weinig andere schepen in de buurt, dus ik kan zonder problemen aan dek op de bank slaapjes doen van 20 minuten. De kookwekker maakt me steeds wakker om even goed om me heen te kijken voordat ik hem weer op 20 minuten instel.

Eenmaal in Samana Bay kijken we of we walvissen zien. Hier zwemmen elk jaar tussen Januari en April vele honderden bultruggen van Groenland, Ijsland en Nova Scotia naartoe om jonkies te krijgen. We zijn aan de late kant en stellen vast dat ze al vertrokken zijn. In plaats daarvan "amuseren" we ons met de bureaucratie van de Dominikaanse Republiek. In Santa Barbara de Samana moeten we eerst naar het kantoor van "Immigration" waar een aardige juffrouw alle gegevens uit onze paspoorten overschrijft op een notitieblok en ons US$ 93 berekent voor toegang van de boot met 5 bemanningsleden. We hebben alleen twee briefjes van US$ 50. Het wisselgeld haalt ze uit de portemonnee in haar handtas, waar vervolgens de twee briefjes van 50 ook in verdwijnen. Dan steken we de straat over naar de Douane waar een dikke soldaat PC spelletjes zit te spelen terwijl hij een zak nootjes eet. Hij gaat ongestoord verder tot de zak leeg is voordat hij verveeld een verklaring in Word gaat opstellen. Volgens goed juridisch gebruik slaagt hij erin een enkele zin te formuleren waarin alle gegevens van boot, kapitein en bemanning zijn opgenomen. Die verklaring wordt vervolgens geprint en op een stapel gegooid. Niemand hoeft iets te ondertekenen. Dan moeten we naar het havenkantoor. Dat is echter al dicht. Later komen we op de kade alsnog de vrouwelijke havenmeester tegen die begint uit te leggen hoeveel we haar moeten betalen. Maar volgens mij hoeven we niks te betalen want we liggen voor anker. Ik had vooraf al gelezen dat sommige havenmeesters toch proberen om je geld af te troggelen terwijl ze dat volgens de wet alleen mogen als je aan een steiger ligt. Mijn gebrekkige spaans is net voldoende, dus de havenmeesteres staakt de strijd. Tenslotte moet ik een Marine-officier met ons rubberbootje naar onze boot brengen om te controleren dat we geen illegale Puerto Ricanen aan boord hebben (alsof die zouden willen ruilen). Op mijn verzoek trekt hij zijn schoenen uit voordat hij naar binnen gaat. Daar is hij snel klaar. Hij vraagt niks, maar is teleurgesteld dat hij niks krijgt voor zijn "dienstverlening".

De volgende dag moeten we weer terug naar de Douane voor een "Despacho". Ook al is onze volgende haven weer in de Dominikaanse Republiek, we moeten toch echt toestemming krijgen om te vertrekken. Op het kantoor van de Douane moet dezelfde verveelde soldaat weer een vrijwel identieke verklaring opstellen, maar komt niet op het idee om die van gisteren als basis te gebruiken. Een half uur later is de verklaring klaar. Nu moeten er wel handtekeningen op, maar de betreffende bobo's zijn niet aanwezig. Of we later vanmiddag kunnen terugkomen. Na een wandeling door de smerige straten van Santa Barbara komen we terug bij de Douane en daar staat de Marine officier ons weer op te wachten. Hij wil weer met mij in het rubberbootje naar onze boot, dit keer om te controleren of we geen illegale Dominikaanse vluchtelingen aan boord hebben. Dit keer bied ik hem een Colaatje aan voordat hij op mijn verzoek weer met tegenzin zijn schoenen uittrekt. We krijgen eindelijk de "Despacho".

We verlaten Santa Barbara zonder spijt dat we niet langer konden blijven en steken de baai over naar een verlaten ankerplaats midden in het regenwoud "Los Haitises". Daar liggen we helemaal alleen in het pikkedonker tussen rotsen en mangrove-bossen.