Inklaren in Cuba is een verhaal apart. Bij aankomst voor de haven worden we door de havenmeester opgeroepen op de marifoon. In zeer gebrekkig Engels wil hij weten hoeveel mensen we aan boord hebben, waar we vandaan komen en...."what is your hawajedy". "Sorry, can you please repeat the question". "What is your najevidy!". "I am really sorry, I do not understand your question". "WHAT IS YOUR NASALITY!!!!" Ooooh, hij bedoelt Nationality! "We are from Holland sir!". "OK, no problema". Had hij maar gewoon Spaans gesproken dan hadden we minder misverstanden gehad. Maar goed, binnen een minuut komen er twee snelle jetski's op ons afstuiven die ons tussen de ondieptes door de weg wijzen naar de jachthaven. Tweehonderd meter voor de haven blijven ze rondcircelen en druk gebaren naar beneden. De bedoeling is dat we vlak voor de haven het anker uitgooien. Dat doen we dan maar. Een van de twee zegt dat hij eerst de dokter gaat ophalen. Een half uur later komt een jetski weer aanscheuren met achterop een dokter in witte jas met dokterstas. Zie je het voor je ? Hij komt aan boord, een heel vriendelijke man die goed Engels spreekt. Hij moet onze gezondheid controleren en we mogen samen 7 formulieren invullen. Dan mogen we de gele Q vlag neerhalen ten teken dat het veilig is om ons aan de steiger te laten aanleggen.

In de haven liggen nog 4 ander boten, waaronder de Hartbeat, de Jan van Gent en een Duitser. We zijn dit jaar pas de 30e boot die de haven aandoet (en andere havens aan de Noord-Oost kust waar je kunt inklaren zijn er niet). Cubanen zelf hebben geen geld voor boten, Amerikanen mogen hier niet komen (dat zou trouwens wel eens snel kunnen veranderen) en voor de meeste Europeanen is dit de ver van mijn bed show. We hebben amper de boot op haar plek liggen of er komt iemand onze paspoorten ophalen waarmee hij zonder verdere uitleg vertrekt....Dan krijgen we een delegatie van 3 personen aan boord van douane, ministerie van landbouw en marine. Wederom enorm vriendelijk. Ze vullen de meeste formulieren zelf in op basis van onze antwoorden op hun vragen. Dan willen ze onze voorraden zien. De koelkast wordt half leeggehaald, de salami bekeken, de melk uit de Dominikaanse Republiek vinden ze maar verdacht. En ze vullen op de formulieren in hoeveel kip en gehakt we aan boord hebben. Dan mogen we in totaal 8 formulieren ondertekenen. Pippa steelt de show met haar vers inelkaar geknutselde handtekening. Dan zijn we klaar.

Dachten we. Nu komt de narcotica brigade aan boord met twee schattige honden die op commando de hele boot doorsnuffelen. De meisjes vinden het prachtig. Niks gevonden natuurlijk, dus zijn we klaar.

Dachten we. De man komt terug met de paspoorten en meldt dat we nu met alle paspoorten en scheepsdocumenten naar een douane kantoortje moeten. Ik denk bij mezelf "dalijk" en ga eerst even bijkletsen op de Hartbeat. Ik zit amper of een heel vriendelijke douane meneer komt me ophalen. In zijn kantoortje begint het circus weer van voren af aan. Waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, hoe lang blijf je, wat is de volgende haven, wat is je beroep, van wie is de boot, hoeveel GPSén heb je aan boord, hoeveel TV's, hoeveel mobiele telefoons, hoeveel satelliettelefoons, hoeveel motoren, hoeveel magnetrons, hoeveel liter diesel, hoeveel liter benzine, etc. etc. Welgeteld 8 formulieren en een klein uur verder zijn we klaar. Eindelijk!

Of toch niet. Dezelfde douane man komt weer terug aan boord om de mobiele GPS en satelliettelefoon te "sealen" tot aan ons vertrek. Geen idee wat de achterliggende gedachte is. Als ik het vraag kijkt de beste man me aan op een manier van "ik weet het ook niet en waarom zou je het eigenlijk willen weten?". Dit land is zondermeer wereldkampioen bureaucratie. Alle caribische eilanden verslagen met overmacht! Maar ze zijn ook wereldkampioen vriendelijkheid en er is niet de minste hint dat ze iets onder de tafel willen krijgen voor hun dienstverlening.