Nadat alle bureacratie is afgesloten eten we samen met de Hartbeat in het restaurantje van de jachthaven. Speciaal voor ons missen de kok en obers de regeringsbus die hen om 5 uur terug naar huis zou brengen. Nu moeten ze te voet naar de grote weg en dan liftend naar huis....

De volgende morgen worden we uitgenodigd door Tina, de PR dame van de haven. Eerst krijgen we van haar een bosje rozen voor aan boord.....Dan krijgen een uur lang uitleg over alle service die ze ons kunnen bieden, over de geschiedenis van het land, de aanbevolen plaatsen om te bezoeken etc. etc. GASTVRIJHEID schrijven ze hier echt met hoofdletters. Dat had Peter, de Nederlandse schipper van de "Jan van Gent" ook al uitgevonden. Als top-manager van Vendex besloot hij 20 jaar geleden dat er meer is in het leven dan werken, dus nam hij ontslag en kocht een boot. Sindsdien zeilt hij op en neer tussen Nederland, de Carieb en Canada. Hij is hier 6 weken geleden aan komen zeilen en zegt dat het hem nergens zo goed bevalt als hier. Overdag gaat hij vissen, 's middags helpt hij de kok in de keuken. Zijn lijfspreuk is inmiddels "doe niet vandaag wat je ook tot morgen kunt uitstellen, en dat is bijna alles".

Tina regelt voor ons een Peugeot 206, en ook een voor de Hartbeat bemanning, en we vertrekken 's middags samen richting Havana, een tocht van 750 kilometer, 10 uur rijden. De wegen zijn vrijwel leeg. Er zijn hier nog steeds meer karren met paard dan auto's. De paar auto's die je ziet zijn ofwel Peugeotjes (verhuurd aan toeristen), 60 jaar oude Chevvy's, Dodges en Cadillacs, of Lada's en andere relikwieen uit het Soviet tijdperk. Af en toe een oude Nederlandse gele regiobus ertussendoor ("Groepsvervoer" 0900-9292). Hier en daar steekt een koe of geit de weg over, en je ziet regelmatig prachtige cow-boys op paard die hun kuddes langs de weg leiden. Overal staan mensen te liften en sommigen steken daarbij een geldbiljet omhoog. Vrachtwagens laden mensen achter in de bak waar ze tegen betaling een staanplaats krijgen.

In Camaguey gaan we op zoek naar een Casa Particular (kamer met ontbijt) om te overnachten. We zijn amper in de stad of een fietser biedt aan om ons de weg te wijzen. Binnen een paar minuten staan we voor "Casa Yaneva" waar de eigenaar meteen gaat rondbellen op zoek naar nog een paar Casa's. Wij zijn in totaal immers met 11 personen, en elke Casa Particular mag volgens de wet maximaal 2 kamers hebben. Het is binnen de kortste tijd geregeld. Onze kamer is niet luxe maar schoon en zeer comfortabel, met airco en eigen badkamer. De vloeren blinken, en in de keuken staan de potjes met kruiden netjes op grootte gesorteerd.

Eigenaars Jose en Eva vragen of we allemaal bij hem willen blijven eten, en we krijgen de keus uit kip, varkensvlees, biefstuk, visfilet, garnalen of kreeft! We geven de bestelling door en binnen 10 minuten melden zich 3 mensen aan de voordeur die zich omkleden tot kok en ober en ze gaan aan de slag terwijl wij genieten van een biertje en wat fris uit de goed gevulde koelkast op onze kamer. Om half elf gaan we aan tafel en genieten van een heerlijk diner met lekkere wijn, een zelfgemaakt toetje en een glaasje Ananaslikeur.

Jose en Eva blijken beide opgeleid tot advocaat en Eva was lange tijd directeur van het grootste hotel van Camaguey met 150 kamers. In die hoedanigheid bezocht ze ook hotels in Spanje en Italie en daar heeft ze het vak geleerd, een grote uitzondering voor Cubanen die normaalgesproken het land niet uit mogen. Nu runnen ze hun eigen hotelletje van twee hotelkamers en de kwaliteit is super. Fidel heeft zijn best gedaan om te zorgen dat iedereen gelijk is, en daarmee het land straatarm gehouden, maar hij heeft niet kunnen voorkomen dat de ondernemingsgeest van de beste Cubanen op kleine schaal de kop opsteekt en GASTVRIJHEID biedt zoals je die nergens anders in de wereld tegenkomt.