Na het definitieve afscheid van de Hartbeat zijn we vandaag begonnen aan de tocht door de Intra Coastal Waterways (ICW) richting Chesapeake Bay. De ICW bestaan uit een combinatie van rivieren, kanalen, meren en sloten die vlak achter de Amerikaanse oostkust van Noord naar Zuid lopen, van Norkfolk tot Miami. Ze bieden kleine vrachtvaarders en plezierboten beschutting voor de golven en wind van de Atlantische Oceaan. Grotendeels puur natuur en waar nodig aangevuld door kanalen, aangelegd door de US Army Corps of Engineers. Alles bij elkaar ruim 1000 mijl lang, met 70 bruggen. Wij hebben de zuidelijke helft, door Florida en Georgia, overgeslagen en beginnen pas in South Carolina aan de laatste 460 mijl.

Onze boot is er nog net "klein" genoeg voor. De diepgang in de ICW is officieel 8 voet (2,40m) en wij zijn 1,90m diep. Maar onderhoud was de laatste jaren gebrekkig, dus op enkele plaatsen is de diepgang bij gemiddeld laag water slechts 6 voet (1.80m)... De vaste bruggen zijn gebouwd op 65 voet boven gemiddeld hoog water. Onze mast steekt 19,5 meter boven water, dat is.....precies 65 voet. We moeten dus goed het getij in de gaten houden. Laten we nou vandaag net beginnen met springtij. Dan is hoog water hoger dan gemiddeld en laag water lager dan gemiddeld. De eerste brug is het meteen spannend. Langzamer dan een slak schuiven we onder de eerste brug door. Het ken net (wel dus). Verderop slingeren we achter een motorjacht aan op zoek weg naar de diepste plek om maar niet aan de grond te lopen.

Om het allemaal spannend te houden worden we vervolgens "overvallen" door een Coastguard boot met blauwe zwaailichten : "do you have any weapons on board?" schreeuwen ze van afstand. Dan komen er drie gewapende mannen aan boord die onze papieren willen zien en de zwemvesten voor de hele bemanning. De naam van de boot wordt doorgegeven aan een of andere centrale voor controle. Uiteindelijk wordt het wel gezellig en maken we een praatje over de omgeving en onze reis. Een van hen wou eigenlijk wel aan boord blijven voor de rest van de reis. Een kwartiertje later geven ze netjes een hand en vertrekken weer. Zware baan.

Wat irritant is aan de ICW zijn de beestjes! Overdag zit de boot vol bijtvliegen, van die vieze grote, die de luwte en schaduw opzoeken van de wind- en zonneschermen van onze kuip. Mich doet nog moeite om ze met een vliegenmepper te verjagen, maar dat is vechten tegen de bierkaai. Ze prikken pijnlijk en zuigen meer bloed naar buiten dan ze kunnen opdrinken, dus soms zitten er opeens druppeltjes bloed op je been en op de vloer. Als we eenmaal alle zonne- en windschermen hebben neergeklapt kunnen we het merendeel verjagen. Nu zijn het er nog maar enkele, in plaats van tientallen :-). In ruil voor dat "succes" staan we nu met onze kop in de bakkende zon. 's Avonds gaan we vroeg naar binnen want dan worden de vliegen afgelost door muggen. We zorgen dat we alle muggennetten voor de luiken hebben en beginnen de jacht op vliegen en muggen die overdag naar binnen zijn gevlogen. Als we die eenmaal vermoord hebben, denken we rust te krijgen. Maar binnen een uur zit de boot weer vol met muggen. We vinden een gaatje in een muggennet met aan de andere kant honderden muggen in de rij om naar binnen te vliegen. Snel een tweede muggennet ervoor en de jacht begint opnieuw.

Het goede nieuws van vandaag is dat we versterking aan boord krijgen. Oma Henny komt zondag aan in Wilmington en vaart een dikke week met ons mee tot Norfolk. Opa blijft thuis. Jammer, want die is erg goed in muggen vangen (met een hele speciale techniek...)