Vanuit Southport halen we Oma Henny op van het vliegveld van Wilmington. Ze komt een dikke week met ons meevaren over de Intra Coastal Waterways tot aan Norfolk. De meisjes zijn al de hele week druk met het maken van slingers, posters en tekeningen. Het weerzien op het vliegveld wordt alleen een beetje geremd door een stuurse douane-medewerkster die het niet goed vindt dat de meisjes op oma afrennen...Begrijpelijk ook wel. Zit je daar de hele dag de uitgang te bewaken, gebeurt er eindelijk eens wat, dan moet je ook laten zien waarom je strepen op je schouder hebt nietwaar ?

Met Oma gaan we de volgende dag in Wilmington naar de herdenking van Memorial Day, aan boord van het "Battleship North Carolina". Als we aan boord komen krijgen we allemaal een Amerikaans vlaggetje om mee te zwaaien. Temidden van honderden belangstellenden en tientallen veteranen luisteren we naar een "congressman", een predikant en een kolonel die eigenlijk alleen maar iedereen steeds bedanken voor hun aanwezigheid. Tussendoor speelt een militaire kapel bekende marsen en worden we kort opgeschrikt door een "9 gun salute". De kolonel maakt een opsomming van het aantal Amerikaanse soldaten op buitenlandse oorlogskerkhoven en noemt daarbij Nederland, met 8000 gesneuvelden. Goede aanleiding om de meisjes weer te kunnen uitleggen dat wij onze vrijheid mede te danken hebben aan de opoffering van Amerikaansen soldaten. Om ons heen snikt een enkeling om familieleden die niet zijn teruggekomen uit Europa, Korea, Vietnam, Iraq, Afghanistan. Een klein jongetje geeft tekeningen aan veteranen waarop staat: "Thanks for risking your life for my freedom".

De volgende dag verkennen we letterlijk en figuurlijk de grenzen van de IntraCoastal. Dit keer geen bijtvliegen en muggen gelukkig (mijn benen zitten nog vol rode vlekken van vorige week). Ook geen hitte. Wel forse regen, dus voor het eerst deze reis de regenkleding weer eens aan gehad. Dan realiseer je je weer hoe verwend we zijn geraakt met het mooie weer van de Carieb en de Bahama's. Als we een ophaalbrug naderen die alleen op het hele uur open gaat, dreigen we net te laat te komen. Dus roep ik de brugwachter op om te vragen of hij enkele minuten kan wachten. Dat zegt hij toe, dus ik vaar vol gas op de brug af, neem iets te veel de binnenbocht en let even niet op de diepgang. We varen met volle snelheid op een zachte zandbank en dat is ons geluk; we vliegen eroverheen en komen tien meter verder schokkend weer los. Als het rotsbodem was geweest.....

Tien mijl laten naderen we een vaste brug van 65 voet hoog. Wij zijn precies 19,50m hoog (dus 65 voet) en vorige week voeren we al onder een 66 voet brug door met inderdaad een voet over. Ook nu geeft de "hoogtemeter" vlak voor de brug aan dat er ruim 66 voet beschikbaar is, dus geen probleem... Kraaaaak, de antennes knallen tegen de brug en worden hardhandig achterover gebogen. Er komen stukken plastic naar beneden en het metalen platform waar de antennes op staan gemonteerd is verbogen. Blijkbaar zijn de "hoogtemeters" van de bruggen niet nauwkeurig. Mooi is dat. Vanaf nu zullen we bij elke brug ons hart vasthouden. Op de ankerplaats haal ik 's avonds veiligheidshalve de antennes van de mast af, dat scheelt bij alle overige bruggen toch weer een voet of twee.