Erg ontspannen varen is het niet op die Intra Coastal Waterways. Ten eerste moet je continu opletten dat je geen graadje uit de koers raakt want je ligt meteen aan de grond. Wij varen ons in totaal drie keer hard vast, maar wrikken ons er met de boegschroef gelukkig weer vanaf. Bovendien blijven de bruggen een uitdaging. Verder naar het zuiden hadden we steeds de optie om te wachten op laag water als het krap dreigde te worden. Dan zorgde het laag water voor enkele tientallen centimeters meer ruimte tussen mast en brug, dus hooguit wat vertraging. Maar nu we in North Carolina varen is er vrijwel geen getij meer, dus het water staat vrijwel altijd op hetzelfde niveau. Bovendien hebben de ontwerpers zich bij 1 brug (de Wilkerson Highway Bridge) vergist in de hoogte, die is slechts 64 voet hoog in plaats van de 65 voet van alle andere (meer dan 100) bruggen over de ICW. De avond voordat we daar onderdoor moeten zie ik het donker in. We hadden tot nu toe de 65 voet steeds hard nodig. Als we niet passen dan moeten we twee dagen terugvaren naar Beaufort en dan buitenom alsnog naar de Chesapeake...Er zit maar een ding op, Mich hijst me weer naar het topje van de mast en ik demonteer alles wat demonteerbaar is, inclusief toplicht, ankerlicht, windmeters, radar reflector etc. Nog een voet gewonnen. De volgende ochtend varen we in slakkegang naar de brug en halen het....net! Pffffff.

Met Oma gaat alles goed aan boord, het is reuze gezellig. Als Oma na het zoveelste potje kwartet eens een keer geen zin meer heeft zegt Pippa: "Kom Oma, je bent toch niet voor niks hierheen gekomen?"... Het tuffen door mooie landschappen en kleine stadjes lijkt in veel opzichten wel op de vakanties van Opa en Oma zelf. Het weer speelt mooi mee, hoewel het de laatste dagen voor Norfolk wel erg heet wordt. 34 graden en alleen een hete fohn wind, dus geen verkoeling. 's Nachts koelt het amper af dus we baden 's nachts in het zweet.

In Norfolk komen we tot de conclusie dat het voorste van de twee toiletten niet goed functioneert. Er moet ergens iets verstopt zitten in de afvoerslangen.. Nadat ik vorige week al het achterste toilet succesvol heb ontstopt, begin ik optimistisch aan deze klus. Klein probleem is dat er maar 1 methode is om bij de verstopping te komen: voor in de ankerkist de aansluiting van de vuilwatertank losdraaien, waardoor 40 liter shit de boot in zal lopen. Geen aantrekkelijk vooruitzicht, maar het zou moeten meevallen; de boot is zodanig ontworpen dat alles meteen naar het diepste punt stroomt waar het automatisch naar buiten wordt gepompt. De praktijk blijkt weerbarstiger. Door een blokkage zoekt de stinkende smurrie een andere weg en blijft staan in enkele holle ruimtes onder ons bed.... We hebben geen andere keus dan het emmer voor emmer eruit te scheppen, daarbij goed geholpen door Oma die tot nu toe steeds heeft beweerd dat ze zo blij is met haar 'all-in' arrangement aan boord van de Lamawaje...

Uren later ben ik een paar liter vocht kwijt, stinken mijn handen naar ammoniak (daarom gebruiken ze strond dus als mest...) en is mijn rug krom. Maar het einde is in zicht en inmiddels staat een huurauto klaar om ons vanmiddag naar Washington te rijden voor een paar dagen. Bij het weer inrichten van de boot laat Oma een zeilzak in de ankerbak zakken, maar blijft met haar ringvinger aan een touwtje hangen. De vinger zwelt meteen op, de ring eraf halen is kansloos. Ik probeer mijn ijzerzaag maar krijg geen grip op het gladde goud. We besluiten het even aan te kijken. De volgende dag gaan we in Alexandria toch maar naar een ziekenhuis. Daar zagen ze de ring eraf, maken rontgen foto's en stellen vast dat de vinger is gebroken. Oma gaat komende weken met een gespalkte ringvinger door het leven.