Oma's twee weken aan boord zijn jammer genoeg alweer voorbij. Het was erg gezellig en het had best nog een paar weken langer kunnen duren. Oma trakteert nog op een lekkere lunch en dan nemen de meisjes en Oma met tranen in de ogen afscheid van elkaar, ook al is het nog maar kort voor ze ons weer kan komen ophalen in Brussel. Ik breng haar terug naar het vliegveld van Washington en op de terugreis luister ik in de huurauto naar het Amerikaanse verslag van de wedstrijd Nederland-Denemarken op ESPN Radio. "We" worden aangekondigd als "the best team that never won the World Cup". Lang verhaal kort, in de loop van de tweede helft raakt de commentator opgewonden door een mooie actie van Nederland, eindigend in luid geschreeuw "Touchdown!" Het zal nooit wat worden met de Amerikanen en voetbal.

We hebben zin om weer verder te varen nadat we inmiddels al een week in Norfolk liggen. Eergisteren lagen we voor anker, vlak bij een grote schuit van waaraf het grote vuurwerk van Norfolk Harborfest 2010 werd afgeschoten. Het begon al indrukwekkend en na 20 minuten vonden we het wel "een van de mooiste vuurwerken die we ooit hebben gezien". En toen kwam de finale en schoten ze in de laatste twee minuten nog eens net zoveel vuurwerk de lucht in als in de voorgaande 20 minuten. Oorverdovend en verblindend. Nooit eerder meegemaakt. Zoals auto's, huizen, boten en winkels moet natuurlijk ook het Amerikaanse vuurwerk groot, groter, grootst zijn.

We varen vandaag de Chesapeake Bay in maar passeren eerst nog de grootste (daar heb je het weer) marinehaven van de wereld. Hier ligt het merendeel van de vliegdekschepen, fregatten, mijnenjagers en onderzeeers van de US Navy die tijdelijk niet op zee zijn. Het zijn er tientallen. Alle ligplaatsen zijn hermetisch afgesloten met onderwatergordijnen en drijvende afzettingen. Niemand kan erbij komen. De luchtafweerradars draaien continu. Als je hier met je bootje langs vaart moet je niet opeens problemen met je roer krijgen. Ik denk niet dat ze eerst komen vragen wat er aan de hand is...

We liggen nu voor anker in een prachtige rivier die uitmondt in de Mobjack Bay. Bij het toetje van het avondeten werden we opeens overvallen door zwaar onweer met donder, bliksem en stortregen zoals we het deze reis nog niet eerder hebben meegemaakt. Ook hierbij moet het weer zo nodig groot, groter, grootst. Pippa is bang, maar Rikke gaat bij haar in bedje liggen om haar te troosten.