Die Hell's Gate viel wel mee. Amerikanen zijn nogal goed in overdrijven. Er stond wel wat stroom en het water was een beetje onrustig, maar niks dat ook maar in de buurt komt van alles wat ons werd voorspeld in de "navigation pilot". We hadden wel vol de stroom mee en dus maar net tijd genoeg om foto's te maken van de Brooklyn Bridge en het gebouw van de VN.
's Avonds gaan we voor anker in Oyster Bay. De volgende ochtend nemen we het bijbootje naar de kant waar we worden opgewacht door een overijverige politie agent die alle mogelijkheden aangrijpt om ons het leven zuur te maken. Geen Amerikaans registratienummer op de rubberboot; te hard gevaren, geen zwemvesten aan in het bijbootje, niet vooraf gemeld dat we hier zouden gaan landen, etc. etc. Zo'n Nederlands rijbewijs als identificatie vond hij ook maar vreemd. Hij sloeg zo'n arrogante toon aan dat ik er maar voor koos om geen enkel tegengas te geven. Op Amerikaanse vliegvelden ben ik dit soort ambtenaren vaak genoeg tegengekomen. Vakidioten. Elk weerwoord leidt dan tot verdere escalatie. Inmiddels stonden er 6 lokale mensen zich op kleine afstand zorgen te maken hoe de toeristen weer het dorp werden uitgejaagd. Uiteindelijk gaf de agent ons dan maar mijn rijbewijs terug met een serie waarschuwingen erbij. In de veronderstelling dat wij nu alsnog onze dollars in zijn dorp zouden gaan uitgeven liet hij ons gaan. Maar we zijn hier blijkbaar niet welkom. Ik riep de meisjes terug om weer te vertrekken, terug naar onze boot. Dat was ook weer niet goed: " Do you hold something against me personally ?" "You will not go back in that boat without lifevests!!!" Maar het was al te laat. Ik had de motor gestart en we voeren weg alsof we hem niet hoorden. Ik zag hem naar zijn riem grijpen om iets te pakken....De telefoon om zijn collega´s op het water te bellen......
Binnen een minuut nadat we weer aan boord waren kwam er een grote politieboot langszij. Een van hen kwam aan boord voor een inspectie van documenten, paspoorten etc. Vriendelijke man dit keer. Alle papieren in orde natuurlijk. Vlak voor zijn vertrek zei hij "you´re more than welcome to stay here as long as you like". Ik kon het niet laten om hem te melden dat we onmiddellijk zouden vertrekken. Op zoek naar een plaats waar we wel welkom zijn.
Die plaats vonden we een paar uur later. Aan de overkant van Long Island Sound gaan we voor anker bij de Noroton Yacht Club. Hier woont Christiaan met zijn gezin vlakbij. Hij voer in 1989/1990 ook de Whitbread Race. Zijn vrouw en hij werken allebei voor Europese banken in New York. Hun kinderen zijn fanatieke wedstrijdzeilers in de Optimist, dus het klikt meteen goed met die van ons. We krijgen een dag een auto mee om de prachtige omgeving te verkennen. Hier wonen de bankiers van New York in prachtige huizen in bossen en aan het water. De volgende avond eten we gezellig op het terras van hun oergezellige huis in het bos. De kans lijkt me klein dat die ooit nog in Nederland kunnen wennen.