De squalls zijn gelukkig niet meer terug gekomen tot nu toe, maar we hebben nog steeds zo veel wind dat we alleen op genua toch gemiddeld 8 a 9 knopen varen. De golven vliegen met regelmaat over het dek (ongeveer op het moment dat je zeker denkt te weten dat het nu eindelijk wat rustiger wordt komt er weer een voltreffer). Volgens Hans zijn sommige golven vierkant. Leven aan boord is dus nog steeds nat en oncomfortabel. Waar ik gisteren nog hoopvol zei dat we het "gewone" ritme weer gingen oppakken, met koken en brood bakken, zijn we daar 24 uur later nog steeds niet aan toe. De boot schokt en schommelt te veel en ligt continu 20 graden schuin (en soms meer). Dus we houden het bij "potnoodles" (aanlengen met heet water), fruit (zo lang de voorraad strekt) en krachtvoer. De voorraad bierblikjes was al niet groot, en lijkt nu ongeveer 1:1 intact te blijven tot de Azoren.

Doorzettingsvermogen heb je dus amper nodig, want je hebt geen keus, je kunt niet afstappen. Wat dan wel ? Je moet je grenzen verleggen of je het leuk vindt of niet. Moeder Natuur dwingt je zich aan haar aan te passen. Je kunt wel denken dat je vanavond weer lekker kunt koken. "Uh uh, zo gaat dat niet meneertje Geelen, daar ga jij niet over, dat bepaal IK wel" zegt Moeder Natuur dan. En als je je voorneemt om eindelijk eens die combinatie van zweet, zonnebrandcreme en zout water van je lichaam af te gaan douchen : "Uh Uh, zo gaat dat niet meneertje Geelen" en dus ga je maar weer plakkerig en stinkend in je slaapzak liggen... Hier bepaalt helemaal niemand of je het warm of koud hebt, of je droog of nat bent, vies of schoon, ziek of fit. Behalve Moeder Natuur. Jij hebt je maar aan te passen.

En dus, wil je verder dan zul je je grenzen moeten verleggen. Je zult het moeten nemen zoals het is en je daaraan aanpassen, liefst met goede zin en veel humor. En vooral met een grote dosis respect voor Moeder Natuur.

Toen ik me dit afgelopen nacht bedacht achter het stuurwiel, turend in het pikkedonker, viel het kwartje. Zou het misschien mijn respect voor Moeder Natuur zijn, afgedwongen op eerdere oceaanreizen, waardoor ik me de laatste jaren ook steeds meer zorgen ben gaan maken over hoe respectloos de mensheid omgaat met Moeder Natuur. Een ding weet ik nu weer zeker, we kunnen ons met zijn allen maar beter zo snel mogelijk aanpassen, want Moeder Natuur trekt altijd aan het langste eind.

All is well aboard the good ship Lamawaje!