Afgelopen jaren heeft Pippa steeds volgehouden dat haar grootste droom is om met dolfijnen te zwemmen. En sinds we wisten dat we deze zomer naar de Azoren zouden gaan, leek die droom eindelijk te gaan uitkomen. Rikke praat er ook al maanden over en Imme zegt dat er maar een ding is wat ze nog liever zou doen en dat is ijsberen knuffelen op de Noordpool. Nou, laten we dan toch maar liever beginnen met zwemmen met dolfijnen...

Op de kade van de jachthaven van Horta staan meerdere bedrijfjes elkaar af te troeven met de beste "whalewatching trips". Voor de meeste toeristen is alleen het bekijken van walvissen en dolfijnen vanuit een boot al spannend zat. Wij zijn daar inmiddels aan gewend, hoe blase dat ook klinkt. Walvissen hebben we gezien in Portugal, Marokko, Sint Maarten, de VS en nu weer in de Azoren. En dolfijnen, ik schreef het al eerder, ga je na verloop van tijd behandelen als mussen rond je huis. De eerste keer maak je iedereen nog wakker en is het genieten van het schouwspel, maar als dat meerdere keren per dag voorkomt, wordt het wat gewoontjes.

Maar zwemmen met dolfijnen, dat is andere koek, dus als ik een grote snelle RIB (rubberboot) met bestuurder heb uitgekozen, ga ik iedereen op de Lamawaje eens verrassen met de vraag "wie gaat er mee met dolfijnen zwemmen?". "Ikkeeeee!!!" roepen er 3 in koor. En daar blijft het bij. Mich vindt het in eerste instantie maar niks en weet met allerlei smoezen het plan nog een dag te vertragen. Oma vindt het idee van de snelle rubberboot al erg spannend. Maar de meiden hebben het nergens anders meer over. Als het eenmaal zo ver is zitten we met zijn zessen en nog 2 anderen in een snelle RIB en varen we de zee op. Oma gaat mee als toeschouwer en Mich twijfelt nog. We hebben wetsuits en zwemvesten aan en de snorkelspullen liggen klaar. Het duurt een uur voor we de eerste groep dolfijnen hebben gespot. Maar deze groep is niet erg meewerkend. Ze zijn aan het jagen en komen daarom niet op de RIB af om te spelen. Met veel moeite lukt het om de boot net ergens stil te leggen zodat de dolfijnen er even later onderdoor zwemmen. Er mogen maar twee tegelijk in het water en de twee andere toeristen gaan als eerste. Het duurt maar een paar seconden en dan laten de dolfijnen zich niet meer zien. Enigszins teleurgesteld klimmen die twee weer aan boord. We doen een tweede poging om de boot op een geschikte plaats te manoevreren. Imme durft als eerste van de meiden, maar alleen samen met mij. Maar de dolfijnen zijn alweer weg en Imme krijgt een veel te grote slok zout water binnen. Wat we ook doen daarna, de dolfijnen hebben er geen zin in. Geen andere keus dan op zoek te gaan naar een andere groep.

Inmiddels al 2 uur verder hebben we nog steeds geen dolfijnen gezien als we van een andere boot via de marifoon horen dat ze een walvis hebben gezien. Onze "RIB-chauffeur" beslist om daar dan maar heen te scheuren anders is de hele dag voor niks geweest. Op weg naar de opgegeven locatie zien we in de verte een enorme walvis van een meter of 15 meter volledig uit de zee springen en met een grote plons terug in het water vallen. Waaaauw! Dat zien ze hier niet vaak. Na een tweede sprong moet ze even bijkomen en we naderen haar tot een meter of vijftig. Pippa zit inmiddels in een hoekje te huilen van de angst. Ze heeft ooit die foto gezien van een walvis die boven op een boot springt en is sindsdien doodsbenauwd voor walvissen. We varen nu al een half uur achter die walvis aan die inmiddels geen zin meer heeft om te springen. En de bestuurder van onze RIB legt ons de keus voor: bij de walvis blijven, hopen op nieuwe sprongen, of verder zoeken naar dolfijnen. De twee andere toeristen hopen met de camera in de aanslag op nieuwe sprongen en hebben bovendien al een keer dolfijnen onderwater gezien. Maar wij zijn met zijn zessen, dus....

We varen de rest van de middag over de oceaan en met elk half uur dat we geen dolfijnen vinden zakt de stemming ver. Niemand praat meer tegen elkaar. Zo te zien is eenieder bezig zich in te stellen op een grote teleurstelling. Het is de vrije natuur, je kunt die beesten niet dwingen en dat is maar goed ook. Moeder Natuur bepaalt zelf wel wanneer Meneertje Geelen met dolfijnen mag zwemmen... Pas je maar aan, net als tijdens de overtocht enkele weken geleden. Ik had me net voorgenomen om gewoon de volle prijs te betalen, ook al zouden ze korting bieden omdat we geen dolfijnen hebben gezien. Het mag toch zeker geen product worden met een "niet goed, geld terug garantie" ?

En dan kraakt er een stem door de marifoon. Dolfijnen gespot ten zuiden van Pico! We gaan erop af, ook al zijn we al een uur verder van de thuishaven dan gepland. We vinden eindelijk een grote groep "common dolphins" die nieuwsgierig zijn naar onze boot. Snel klaarmaken. Rikke en ik gaan het water in en worden getracteerd op een grote dolfijnenshow. In het kraakheldere water zie je ze vanaf wel 20 meter als een tornado op je afkomen. Hun felle flanken weerkaatsen het zonlicht van boven. Met schrille pieptonen communiceren ze met elkaar. Vele tientallen dolfijnen die om je heen zwemmen, je naderen tot op een paar meter en je indringend aankijken. De RIB is inmiddels ver afgedreven. Daar lig je dan, midden in de oceean, oog in oog met een van de meest intelligente wezens op aarde. Wat denken zij nu ? Het is adembenemend, de adrenaline spuit door je aderen. Dichter bij de pure, wilde natuur kun je niet komen.

Pippa is eindelijk aan de beurt. Maar ze zit weer huilend in elkaar gedoken. Ze durft niet. Ze is hopeloos verscheurd tussen de wil om haar droom te laten uitkomen en de angst om het water in te gaan met tientallen snel zwemmende wezens die vele malen groter zijn dan zij zelf. "Ich wil waal, mer ich durf neit!". "Pippa hier krijg je spijt van, kom op duikbril op en hou je aan mij vast". "Ik durf niet!". Luid huilend blijft ze achter als ik opnieuw met Imme en Rikke het water in ga. En net als we voor de laatste keer aan boord klimmen en de bestuurder aanstalte maakt om het feestje te beeindigen, zet Pippa haar duikbril op haar neus en springt ze huilend naast me in het water. Twintig seconden later heeft ze door haar paniek en gehuil alweer zoveel zeewater binnengekregen dat ze weer snel in de boot moet worden gehesen en tijdens die twintig seconden heeft ze niet 1 keer met haar duikbril onder water durven kijken. Maar goed, ze heeft haar angst overwonnen en haar grootste droom is uitgekomen. Ze heeft gezwommen met dolfijnen!

All is well aboard the good ship Lamawaje!