Als we na de tussenstop op Lissabon ’s avonds laat in de haven van Angra do Heroismo aankomen, op Terceira in de Azoren, weet de Security Guard van de werf van niks. De sleutels van onze boot zouden daar zijn achtergelaten zodat we meteen de eerste nacht aan boord kunnen slapen, ook al staat die nog op de kant. Hij spreekt geen woord Engels en mijn Portugees is ook een beetje roestig, dus het duurt even voor ik hem met handen en voeten kan uitleggen dat we op zoek zijn naar onze bootsleutels. Uiteindelijk trek ik zelf maar een sleutelkastje open, vind mijn sleutels en maak hem duidelijk dat die van mij zijn. Hij blijft alleen maar lachen en vindt het allemaal wel goed.

We gooien de tassen aan boord en gaan in het kleine café aan de haven voetballen kijken, Portugal tegen de VS. Verderop op de kade staat een bandje ’s avonds laat nog sound checks te doen…

De volgende morgen beginnen we meteen met sleutelen. Nieuwe gasslangen, windvaan, toiletbril, zoutwaterpomp etc en controle van alles wat we nu al kunnen controleren terwijl de boot nog niet in het water ligt. Jammer genoeg ook een paar kleine beschadigingen op de romp die net 2 jaar geleden nieuw was gelakt. Balen, maar “niemand heeft het gezien…”.
Het wordt steeds duidelijker dat er iets te doen is in het stadje. Langs de hoofdstraat staan allemaal plastic stoeltjes klaar, elk voorzien van een papiertje of sticker met de naam van eigenaar. Op de pleinen in haven en stad staan gesloten kraampjes te wachten op de start van… ja waarvan eigenlijk ?

De werf draait op halve toeren, ze hebben onvoldoende bezetting om onze boot in het water te leggen en bovendien is de kraan kapot en heeft de kraanmonteur vrij. We gaan maar verder met klussen en voegen ons ’s middags met onze oranje shirts in een kroeg bij een stuk of tien andere Nederlandse oceaanzeilers, op de terugreis van een rondje wereld of Atlantic. De voetbalwedstrijd tegen Chili is zo saai dat we al snel verzeild raken in sterke verhalen over aanvaringen met walvissen, vangst van megatonijnen, gevaarlijke stormen en huizenhoge golven. Hoe intenser die discussies, hoe meer goals er vallen.

Op weg naar een restaurantje die avond komen we op een kerkplein die hele club weer tegen, gezellig samen aan lange houten tafels tussen de Azorianen. “Schuif effe aan!” “OK, effe dan”. Grote schalen met schelpjes, ham, kaas en brood en biertjes van 1 Euro. Laat dat restaurantje maar zitten. Binnen 24 uur na aankomst op Terceira zitten we weer helemaal in de wereld van de “vertrekkers”, de lange afstandszeilers die op hun dooie akkertje de wereld rond zeilen. Van het Nederlandse gezin met kleine kinderen tot de Australische soldaat die na terugkomst uit Afghanistan toe was aan “something completely different”. Je kunt geen radicaler overgang bedenken van werk naar vakantie. “Wanneer varen jullie verder ?” “Nou, ergens in de komende week, afhankelijk van het weer”. “No worries mate”!

Ook binnen 24 uur zitten we in een prachtige cultuur met eeuwenoude tradities. De plastic stoeltjes langs de straten zijn uiteindelijk de hele avond en vroege nacht bezet als er tientallen grote folklore groepen al zingend en dansend door de straten trekken, met ieder vele tientallen dansers en een eigen harmonie. En dat alles op een eiland met 50.000 inwoners. Saojoaninas oftewel Sint Jan. De verering van Sint Jan wordt na de parade overgenomen door het bandje op de kade en gaat door tot zonsopgang. Bijslapen moeten we dan maar op de oceaan doen.