Langzaam aan werd het tijd om Ibiza vaarwel te zeggen en op weg te gaan naar Palma de Mallorca. We zeilen langs de westkust omhoog en steken over in een uurtje of negen. In Palma liggen we in een jachthaven midden in het centrum, vlak bij de prachtige met palmbomen omgeven cathedraal. De mooie binnenstad zoemt van de zomeractiviteit, vooral na de siesta vanaf een uur of 5 's middags. Eigenlijk is het wel begrijpelijk dat de Spanjaarden hun hele dagritme hebben aangepast aan het klimaat. Je kunt 's morgens tot een uur of half tien nog wat actiefs doen buiten. Je ziet mensen werken aan huizen en auto's en er zijn de nodige joggers. Vanaf half tien vallen de mussen van het dak en gaat iedereen en alles in de lage versnelling. In de namiddag gaan de winkels weer open, bloeien de terrasjes weer op en dan blijft het druk op straat tot in de late avond. Wie zowel de late avond als de vroege ochtend actief is krijgt slaaptekort, dus dan is bijslapen tijdens de siesta zo gek nog niet. En wij, we passen ons maar aan....

Met Oma eten we nog een keer heerlijke Tapas in het centrum van Palma, de dag voor haar retour vlucht naar Maastricht. Wij vervolgen onze koers richting Sant Jordi waar we ankeren aan een kilometers lang wit strand. Einde middag gaan we even met het bijbootje naar het strand voor een ijsje, maar verder willen de meiden niks liever dan op, bij en rond de boot zwemmen en snorkelen in het kraakheldere blauw, groen en turquaas water, tussen visjes en roggen. Dit is wat we zo hebben gemist aan de oostkust van de VS en op de Azoren. De dag bestaat uit zwemmen, luieren, borrelen, eten en slapen en dat kost ons allemaal vrij weinig moeite...

Op weg naar de volgende verblijfsplaats ankeren we een nacht in het piepkleine pittoreske baaitje van Cala Pi. Net genoeg ruimte voor 7 boten en dan alleen door het anker voor uit te gooien en achter twee lange landvasten naar de rotsen te spannen om te voorkomen dat we ´s nachts tegen elkaar aan slingeren. We liggen vlak bij een vriendelijk gezin uit Rusland met een gehuurde zeilboot. We helpen elkaar nog even met controle van de ankers en zwaaien vriendelijk naar elkaar. De volgende ochtend word ik wakker met het nieuws dat thuis een dag van nationale rouw is afgekondigd vanwege MH17. De Russen kijken een beetje beteuterd als ik onze vlag halfstok hang...

In Porto Colom liggen we met tientallen andere boten vrij dicht bij elkaar aan boeitjes in de natuurlijke binnenhaven. Ik lig rond middernacht nog lekker in de hangmat op het voordek naar de sterren te kijken als ik opeens op honderd meter afstand een boot in brand zie staan. De vlammen slaan er meteen hoog uit, wat duidt op een gasexplosie, ook al hoorde ik geen knal. Ik overweeg even om met het bijbootje erheen te varen, maar wordt tegengehouden door verantwoordelijkheid voor eigen boot en bemanning. Als die brandende boot losslaat van zijn ligplaats kan hij door de wind onze kant op drijven en dan moeten we snel kunnen vertrekken. Bovendien zouden eventuele opvarenden nu al lang in het water moeten zijn gesprongen, ze lagen nog geen honderd meter van de wal af. Zo niet dan is redden geen optie meer, want de vlammen zijn metershoog en het risico op verdere gasexplosies is groot. Een half uur later is een blusboot begonnen met blussen. We staan met zijn vijven op ons voordek triest te kijken hoe het mooie stalen schip afbrandt en de mast langzaam in elkaar zakt. We hopen dat het blijft bij materiele schade. Pas de volgende ochtend horen we dat een Nederlands echtpaar van 67 en 61 jaar is omgekomen in de vlammen. Er is volgens de Guardia Civil sprake van noodvuurpijlen als oorzaak omdat een van de slachtoffers die bij zich had toen hij werd gevonden. Maar dat lijkt mij erg onwaarschijnlijk. Als iemand echt zo dom zou zijn geweest om met die vuurpijlen te gaan spelen, dan had die ander vast nog kans gehad om te ontsnappen. Gas is een veel meer voor de hand liggende oorzaak waardoor twee personen geen kans meer hebben. De vuurpijlen hadden ze wellicht bij de hand om ze uit de vuurzee te houden of om groot alarm te slaan. Hoe dan ook, de volgende dagen blijven we zwaar onder de indruk van het gebeurde en Pippa was er duidelijk niet gerust op toen de nacht erna om middernacht op de kant vuurwerk werd afgestoken ter ere van een lokale beschermheilige. Zo goed is die beschermheilige dan dus ook weer niet....

Pluk de dag, deel II...