Het wordt langzaamaan weer tijd om terug te varen naar de bewoonde wereld. De watertanks en de koelkast beginnen leeg te raken. Volgende stop is Ajaccio. Relatief grote stad aan de westkust van Corsica. We zoeken weer eens een jachthaven op in plaats van voor anker te gaan. We melden ons netjes via de marifoon bij de havenmeester, met naam en lengte van de boot. "Cinq minutes" zegt hij, en we varen rustig wat rondjes in afwachting van zijn bericht met ligplaatsnummer. Na 5 minuten zijn er al 3 andere boten voor ons de haven ingedoken, dus ik meld me maar weer eens met de voorzichtige suggestie dat wij er ook nog zijn. "Pas de probleme!" roept de havenmeester geirriteerd door de marifoon, ons de indruk gevend dat een niet-Fransman nu eenmaal rustig op zijn beurt moet wachten, en dat die beurt helemaal achteraan in een steeds langer wordende rij is. Ik moet duidelijk mijn accent nog een beetje bijschaven. Dan maar de franse methode. Niks netjes wachten, gewoon naar binnen en het andere verkeer blokkeren tot we een plaatsje hebben. En waarempel het werkt. Hier moet je niet te netjes willen zijn dus. Gewoon doen alsof je in Parijs op de periferique rijdt.

Wie het ook niet al te netjes doen zijn onze oosterburen. We worden 's ochtend wakker en kijken vlak achter de jachthaven tegen een torenhoog cruiseschip aan. Alsof je vanaf de parkeerplaats tegen een flat van 12 verdiepingen aankijkt. Hoger dan elk gebouw in Ajaccio. Een stuk of 600 hutten tellen we alleen al aan de stuurboordkant. We schatten minimaal 5000 gasten. En wat staat er voorop dit gevaarte in koeie-letters ? "MEIN SCHIFF 3". Alsof het een vervolg betreft op een veelvuldig verkocht boek uit het begin van de vorige eeuw. Als we later die ochtend het stadje in lopen op zoek naar verse baguette, worden alle vooroordelen weer bevestigd. Grote groepen bleke toeristen met witte sokken in gekleurde slippers die de wereldstad Ajaccio alleen durven te verkennen onder leiding van een gids met een bordje waar ze met tientallen tegelijk achteraan schuifelen. En op dat bordje ? Juist ja. "MEIN SCHIFF 3"... Snel weg hier!

Ten zuiden van Ajaccio wordt het leven weer snel "normaal". Een met de natuur. We zeilen op ons gemakkie de kust af en ankeren elke middag in een rustig baaitje waar de mooiste procedure van deze vakantie zich steeds herhaalt. Zwemmen, snorkelen, Happy Hour, zwemmen, snorkelen, avondeten, zwemmen, snorkelen, spelletje, slapen, zwemmen, snorkelen, ontbijt, anker omhoog, zeilen. Repeat.

Na enkele dagen komen we in de buurt van Bonifacio, het hoogtepunt van de vakantie van vorig jaar, dus mede daarom zijn we terug gegaan naar Corsica. We varen naar ons favoriete baaitje, net buiten de veel te drukke jachthaven, waar we vorig jaar een hoop lol en consternatie hadden omdat iedereen daar vlak bij elkaar moest ankeren, en dan achteruit met landvasten tegen de rotswand aan vastmaken. De ankerkettingen werden vorig jaar een grote spaghetti, dus er was elke dag wel weer iets te zien. Dit keer hadden ze het ons makkelijker gemaakt. Ankeren was niet meer nodig, er lagen `mooring lines` in het water, vastgemaakt aan dikke blokken beton midden in de baai. Makkie dus. Dachten we. Gelukkig lagen wij goed vast toen ´s middags de wind flink aantrok en andere boten binnen kwamen op zoek naar een mooie ligplaats. Een van onze oosterburen had al twee pogingen gewaagd en was bij een ervan met zijn reling vast blijven haken aan onze boeg. Wij gelukkig geen schade. Hij wel. Zo te zien sloeg de angst toe en de verhoudingen aan boord tussen kapitein en echtgenote op het voordek werden er niet beter op. `Brauchen Sie Hilfe` schreeuwde ik tegen de wind in naar de kapitein. `Ja, Ja bitte` kwam meteen het antwoord van het voordek... Rikke bracht me snel met ons bijbootje Ripje naar de duitsers. Als een loods beperkte ik me tot het geven van aanwijzingen en liet hem zelf sturen. Zodra je het roer overneemt ben je verantwoordelijk... Toen de derde poging ook mislukte gooide hij de handdoek in de ring en had ik opeens een stuurwiel in mijn handen. ´Waar zit hier de boegschroef´, vroeg ik nog, maar de kapitein was al naar het voordek verdwenen om af te rekenen met zijn bemanning... Oh jee, dadelijk ben ik niet alleen verantwoordelijk voor een boot, maar ook nog voor een gestrand huwelijk... OK. Boeg in de wind houden, snelheid maken achteruit en voorzichtig de vrije plek insturen. Rikke en Pippa zitten in Ripje klaar om de landvasten naar de wal te brengen. Goed op elkaar ingespeeld team zo. Klaar. `Wilkommen in Bonifacio` zei ik nog, maar ze hadden eerst nog wat onderling te bespreken geloof ik.

De volgende ochtend gaan Mich en Rikke vroeg met de taxi naar het vliegveld om Laurens op te halen die nog een weekje meezeilt. Oma begint met inpakken want ze vertrekt morgen weer naar huis. Een paar uur later hing ik vanuit de hangmat op het voordek te genieten van het uitzicht toen een boot uit Sydney in de problemen kwam. `Do you need help` schreeuwde ik weer tegen de wind in naar de zenuwachtige schipper. `Yes please` klonk het weer onmiddelijk vanaf het voordek, waar de vrouw des ´huizes´ alle vertrouwen in de schipper leek te zijn verloren. Het is toch niet te geloven. Plons, stukje zwemmen en via hun zwemtrap aan boord. Joviaal welkom door vrouw, dochter, zoon en schoondochter. Dit keer was het de eigenaar van een andere Nederlandse boot die de Australische schipper tegen de wind in roepend, vriendelijk doch dringend verzocht om het stuurwiel aan mij over te dragen. Hij had geen zin in schade. En daar stond ik weer, nu aan het roer van een vrij nieuwe Beneteau Sense 46. Zelfde truc. Boeg in de wind houden, snelheid maken achteruit en rustig de vrije plaats in schuiven. Hoe kom je van Sydney tot Bonifacio als je dit niet kan, vroeg ik me nog af. Rikke maakte snel met een paar vakkundige paalsteken enkele lange lijnen aan de rotsen vast. Toen we eenmaal goed en wel lagen hadden er bemanningsleden van 4 boten geholpen met het aanleggen van deze boot. En Ozzies zouden Ozzies niet zijn als ze niet iedereen meteen aan boord zouden uitnodigen voor cold beers. Het werd een gezellige middag. Zwemmend terug naar Lamawaje, want zo was ik ook gekomen.

Vorig jaar hadden Rikke, Imme en Pippa op Bonifacio al een poster gezien van `Canyoning` op Corsica. En sindsdien was Canyoning op Corsica zo ongeveer het hoofddoel van deze reis geworden. Toen Oma terug naar Nederland was zijn we met een huurautootje 2 uur de bergen in gereden richting Zonza en Bavela waar we ons aansloten bij de gidsen van Xtrem Sud. Wetsuit aan, helm op, hanggordel om en klimmen maar, de bergen in, met in de verte het geraas van watervallen. Mich besloot na lang twijfelen dat ze niet halverwege voor de keus wilden worden gesteld tussen 6 meter omlaag het water in springen of terug naar boven klimmen, dus ze bleef onderaan de laatste waterval wachten tot we een paar uur later terug zouden komen. Met een wetsuit om, is klimmen in de bergen aan de warme kant, dus wat een hemels gevoel om je dan in het ijskoude bergwater te kunnen storten. Voorbereiden op de eerste afdaling, hangend aan je hanggordel enkele meters naar beneden, en dan glijdend over de rotsen een paar meter tot de grote plons. Dan lopen, waden, klimmen, kruipen over grote en kleine rotsen in een adembenemend landschap. Tot de volgende uitdaging. Zes meter naar beneden springen vanaf een boomstronk in een smalle poel. `Niet te ver naar links, daar zitten rotsen onder water`... En zo maar door. Tot uiteindelijk `La cerise sur le gateau`, een ondiep meertje waar mondjesmaat water vanaf stroomt over een stel rotsen naar een 6 meter dieper gelegen meer. Maar door met vier man een meegenomen plastic zeil op te trekken als stuwdam, kun je het waterniveau een minuut of 10 laten stijgen. Dan zeil weg en er ontstaat een flinke stroomversnelling die sterk genoeg is om 4 personen een voor een op de rug met het hoofd naar beneden over de rotsen te catapulteren. Dan een paar meter vrije val en op je rug landen.. `Waarom op de rug met je hoofd naar beneden` vroeg ik nog. `Omdat het water in het onderste meer niet diep genoeg is`. Hmmmm. Terug is geen optie... Rikke, Imme, en Pippa kijken me bezorgd aan. Laurens houdt zich groot. Blind vertrouwen in de berggidsen is onze enige optie. Ik kan me dat gevoel herinneren van toen ik bovenaan een 75 meter hoge kraan stond met een paar elastieken aan mijn voeten. Op hoop van zegen dan maar... Zeil weg, liggen op de rug met je hoofd naar beneden, handen gekruist voor de borst, kin op de borst. Het lijkt wel yoga, maar dan iets minder ontspannend. Aan het eind van de natuurlijke glijbaan word je gewichtloos, spreid je je armen breed uit en lijken het wel tien meter voor je met een harde klap op je rug landt. Waauw. La cerise sur le gateau, biensur!

Zaterdagmiddag vertrekken we richting Ostia, vlakbij Rome, en vlakbij Fiumicino, de eindbestemming van deze reis, net als vorig jaar. We gaan nog een keer kort ankeren bij een eilandje om af te koelen en beginnen dan aan de oversteek van 130 zeemijl van de Tyrrhenian Sea. Bij gebrek aan wind motoren we de nacht door, met drie wachten van 2 personen die elk 3 uur wacht draaien bij vrijwel volle maan en een prachtige sterrenhemel. Na zonsopkomst zetten we de motor uit en springen we naakt in het 1000 meter diepe water. Zelfs Mich waagt het dit keer om een rondje om de boot te zwemmen. Pippa krijgt er maar geen genoeg van om onder de kiel door te duiken. Eenmaal uit het water laten we ons op het voordek opdrogen door de opkomende zon en luisteren we naar de oorverdovende stilte, nog vele tientallen kilometers verwijderd van elk teken van menselijke 'beschaving'.

All is well aboard the good ship Lamawaje!