Kleine meisjes worden groot
22 July 2017 | Ponza / Ischia
Sander
Vanaf de grotten van Palmarola was het maar twee uurtjes varen tot de prachtige haven van het eiland Ponza. We ankeren in een baaitje naast de haven en gaan snel zwemmen om af te koelen. Met Imme gaat het weer beter, de brandwonden van de kwal trekken snel weg dankzij het spul dat we vorig jaar kochten op aanraden van een Italiaan met veel praktijkervaring. Toch vertrouwt Imme het nog niet erg, dus ze durft het water niet in. In plaats daarvan zorgt ze voor ons Happy Hour om klokslag 5 uur. Een Lamawaje traditie die we in ere houden. Muziekje aan, drankje erbij, chips, worteltjes, komkommers, tomaatjes en zelfgemaakte dipsaus. Dan siesta, boekje lezen of klommelen aan de boot. De meisjes hebben zichzelf moedwillig geinfecteerd met het K3 virus. "Weet je nog, toen op reis?"... Terwijl ze gezellig samen aan de kajuittafel kleurplaten maken (hie is gein Wifi!) zingen ze luidkeels mee met alle liedjes van de CD's van K3 waar ze in 2009/2010 de hele Carieb mee zijn doorgekomen.
's Avonds volgen we Mich de trappen op van het dorpje Ponza, op zoek naar het restaurantje 'eea' waar ze op Trip Advisor over had gelezen. En met spectaculair resultaat. Adembenemend uitzicht over de schemerende haven van Ponza en een ober die ik zo zou willen aannemen voor onze afdeling verkoop. Die kon zelfs de kipnugget-verslaafde Imme en Pippa de heerlijkste gerechten aanpraten. Aan tafel volgen later op de avond diepgaande discussies over leven en dood. Kleine meisjes worden groot.
Van Ponza gaat de volgende etappe 50 mijl naar het eiland Ischia, vlak voor de kust van Napels. Weinig wind, dus de motor erbij. We ankeren aan de voet van Castello Aragonese (474 BC) en eten heerlijke Pasta Pesto aan boord. Voor een ijsje moeten we eerst een eind varen met Ripje (het bijbootje) en dan wandelen we door de drukke straten waar je langzaam maar zeker merkt dat de omgeving onder invloed van de Moren begint te komen. De stadjes gaan steeds meer lijken op plekken als Rabat in Marokko, met smalle straatjes, kleine vierkantige huisjes, dicht op elkaar, dikke muren met afbladderende verf en straatmarkten met tomaten in alle kleuren en maten. De kerken krijgen steeds meer koepels als moskeeen en de mensen worden steeds vriendelijker. Overdag is het te heet voor iedereen behalve voor witte Noord Europese toeristen op teenslippers die het Zuid Europese ritme nog niet hebben ontdekt. De lokale bevolking komt pas 's avonds na negen uur naar buiten, keurig gekleed, met grootouders in het midden van elke familie. De kleinkinderen dansen tot laat in de nacht op straat.
Overigens kun je zo'n verhaal van de Moren ook vertellen over de Grieken, Etrusken, Phoeniciers, Napolitanen, Romeinen, Saracenen, Pisanen, Noormannen, Aragonesen, Bourbons, Fransen en Britten. Allen hebben deze eilanden kortere of langere tijd bezet, met alles bij elkaar vele tientallen machtswisselingen. Ze hebben allen hun stempel gedrukt op architectuur, kunst en volksaard. Een veel complexere ontstaansgeschiedenis kun je nauwelijks hebben.
Onder Castello Aragonese worden we wakker door het geschommel van de aantrekkende wind. Zeilweer! De ochtend work-out bestaat uit naaktzwemmen naar de rotsen iets verderop. Trouwens, hoe krijgen we de stappenteller van de iPhone zo ver dat hij ook deze activiteit registreert terwijl de telefoon aan boord achter blijft ? Heerlijk ontbijtje, buiten zoals altijd en dan de boot klaar maken. De meisjes roepen "wij doen alles, jullie hoeven niks te doen". Dat zou de eerste keer worden, maar laat maar eens gaan. Ik beperk me tot het geven van aanwijzingen en waarschuwingen voor de veiligheid. Imme en Pippa halen het anker op, Rikke stuurt de boot in de wind. Pippa hijst het grootzeil terwijl Imme bij de mast kijkt of alles goed gaat. Rikke legt de boot op koers naar het volgende eiland, Procida, terwijl Pippa met het zweet op haar hoofd de genua uitrolt en de kuip opruimt. Gaat het er dan toch van komen ? Kleine meisjes worden groot.
All is well aboard the good ship Lamawaje!