Na Ischia varen we naar het kleurrijke Procida waar we ankeren tussen tientallen Italiaanse grote en kleine motorboten waarvan we inmiddels weten dat die aan het einde van de middag allemaal weer vertrekken naar hun thuishaven. Ga je gang, denken wij, dan blijven wij hier lekker liggen voor de Lamawaje Happy Hour en de zonsondergang en dan gaan we vanavond lekker met ons bijbootje naar de kant om lekker te eten op een lekker terrasje van een lekker tentje bij dit lekkere weertje.

En zo geschiede... Om een uur of 8 was het baaitje zo goed als leeg en waren wij klaar met borrelen, zwemmen, optutten (ladies only) en stapten we in Ripje op weg naar een van de meest fotogenieke haventjes ooit. We bewonderen het dorpje, kijken naar het begin van de openlucht voorstelling van de lokale muziekschool en gaan dan op zoek naar een leuk terrasje voor de pasta en pizza waar we de hele dag naar hadden uitgekeken. "Sorry sir, reservato" Oh ? OK! Dan een andere tafel ? "Also reservato, sorry sir." Zal wel een feestje zijn. Volgende terrasje. Reservato, reservato, reservato! Huh? Langzaam vullen alle lekkere terrassen van alle lekkere tentjes zich met opgetutte Italianen die eruit zien alsof ze de hele middag ergens op een motorboot in een baaitje voor anker hebben liggen bakken in de wetenschap dat ze een reservering hadden voor een lekker terrasje van een lekker tentje....Wij worden doorverwezen naar de pizzeria aan de andere kant van het dorp waar we met veel moeite om half elf nog een tafel voor 5 krijgen...

Van Procida varen we naar Marina di Stabia, onder de rook van de Zevuvius (sorry, Michelle heeft die vulkaan nu zo vaak zo genoemd dat we de echte naam vergeten zijn) in de baai van Napels. Hier huren we een autootje en bezoeken we Napels en Pompei. We halen Oma Ans op van het vliegveld en gaan naar het Pink Floyd Ballet in een van de oudste Opera zalen van de wereld, het Real Teatro San Carlo.

Vanuit Marina di Stabia varen we naar Capri waar we de Marina Grande invaren tussen veerboten die zorgen voor zeer onrustig water in de jachthaven. Ik twijfel of ik hier wel wil liggen; die drukte, de onrust. De havenpolitie maant me aan om te beslissen, erin of eruit. Maar ja, Capri, de parel van de baai van Napels, die kunnen we toch niet overslaan? We gaan erin en krijgen een ligplaats aangewezen aan de buitenkant van de jachthaven, vol in de "wash" van de veerboten die elke 10 minuten op volle snelheid in- en uitvaren. Voor de veiligheid pakken we (zoals gebruikelijk) twee "mooring lines" (lijnen van een ondergronds blok beton naar de boeg van de boot zodat de spiegel van de boot vrij van de steiger blijft). Bij deze golfslag is dat geen overbodige luxe.

Als we eenmaal goed liggen, komt de volgende huurboot eraan die zich naast ons wil nestelen. Als hij nog ver van ons af is zie ik de bui hangen, die man kan niet varen. Vol gas vooruit en achteruit, en dan toch dwars op de wind zijdelings de verkeerde kant op drijven. De havenmeester op de kant zoekt de 'mooring line' voor de nieuwe buurman en komt erachter dat wij er veiligheidshalve twee hebben gepakt. Paniek. Ik moest en zou die 2e lijn weer inleveren. Hier liggen alle boten volgens hem altijd aan een enkele mooring line. Ik weiger enige tijd maar zie dan dat die huurboot helemaal de mist in gaat. Die gaat nog serieuze brokken maken als we hem niet snel gaan helpen. Ik gooi mijn bakboord mooring line los en geef hem terug aan de havenmeester die nog op de steiger staat te gebaren. Als de buurman weer dwars op de wind langs komt bied ik aan om hem te helpen en sta op het punt om bij hem aan boord te klimmen als ik achter me een knal en het gekraak van polyester hoor. GVD!... GVD!... Een grote golf van een veerboot heeft Lamawaje opgetild en met de spiegel op de stalen steiger geparkeerd... GVD! Achterlijke binnenbocht Italianen! De meisjes staan verstijfd, Pippa barst in tranen uit. Ik zal jullie de rest van mijn betoog besparen, maar laten we zeggen dat de meisjes achteraf wisten te melden dat ze mij zo nog nooit hadden meegemaakt.

De aansluitende discussie met de baas van de baas van de havenmeester maakt het allemaal niet leuker. "Not my problem" is zijn samenvatting. De nieuwe buurman die ik hielp door mijn mooring line op te offeren staat erbij en kijkt ernaar. Thank you very much! Wegwezen hier. Trossen los en naar een andere haven.

Gelukkig is Lamawaje zeer sterk gebouwd. De schade is niet door en door, dus er komt geen water binnen en van bovenaf is het niet eens heel goed zichtbaar. Maar ik weet dat een flinke reparatie nodig zal zijn, met bijbehorend spuitwerk. En dat net nu Lamawaje zo goed in orde was na enkele jaren klussen sinds we terug zijn van de reis rond de Atlantische Oceaan. De schade doet me fysiek pijn, zoals ik die niet meer heb gevoeld sinds we in 2004 in Zweden een diepe kras in de romp opliepen, twee weken na oplevering. Toen stonden de tranen in mijn ogen, dit keer maakt Michelle zich zorgen dat de rimpels in mijn voorhoofd nooit meer zullen wegtrekken. Ik kan de rest van de dag niet meer lachen, vooral omdat ik zelf zo stom ben geweest om die 2e mooring line los te gooien zonder eerst te controleren of de 1e even strak stond.

De volgende dag sta ik er alweer anders in. We gaan in Salerno een ijsje eten om te vieren dat er zich geen persoonlijke ongelukken hebben voorgedaan.

De meisjes zijn het erover eens dat ze nooit meer naar Capri hoeven en er ook niks meer mee te maken willen hebben. Beter nog "we maken er gewoon een scheldwoord van; jij stomme Capri!"