Dit is alweer mijn 241e blog sinds 2009 over de avonturen van de familie Geelen aan boord van de Lamawaje. Maar wat ik jullie nog nooit heb verteld is dat we de besmetting met het zeilvirus te danken hebben aan een oude familievriend. Deze oude familievriend was er namelijk al bij toen ik op 6 jarige leeftijd mijn eerste zeilbootje kreeg, een houten Optimistje. Op de provinciale weg van Roermond naar Sittard ter hoogte van de huidige Nedcar vloog het bootje bij een windvlaag van de imperiaal af, zo de straat op. Bootje in stukken en ik in tranen. Gelukkig had hij twee rechterhanden (hij was naar eigen zeggen immers fietsenmaker van beroep) en in de loop van de daaropvolgende weken werd het bootje vakkundig gerepareerd, geschuurd en in de blanke lak gezet. Het werd het mooiste Optimistje in Roermond en is dat nog heel lang gebleven.

Hij was erbij toen ik op mijn 12e vond dat ik toe was aan een sneller bootje. Bij Hans Peulen in Neer lag een prachtige donkerrode 470. Ik had nog ‘net niet’ genoeg spaarcentjes, maar hij was zo vriendelijk om het verschil bij te leggen (of eigenlijk andersom).

Hij was het ook die me stimuleerde om in Friesland op zeilkamp te gaan waar ik van alles leerde wat hij zelf nooit had geleerd. Op de Lemsteraak de ‘Woeste Wobbe’ droeg hij steeds meer verantwoordelijkheid aan mij over. Ik zat nog op de middelbare school toen ik als 'kapitein' van de ‘Woeste Wobbe’ met vrienden op zeilvakantie mocht naar Friesland en het IJsselmeer. Daar waar we eerder vaak samen hadden genoten van het Skûtsjesilen. Hij zwaaide ons uit en verwelkomde ons later weer terug in de haven van Roermond. Delegeren, daar was hij goed in.

Begin jaren 80 ging hij zeezeilen van Bretagne naar Zuid Engeland om de start te zien van een grote zeilwedstrijd. Door storm onderweg liepen ze vertraging op en kwamen niet verder dan Jersey en Guernsey. Bijna 10 jaar later zagen we samen alsnog de start van de Whitbread Round The World Race van 1985/1986 in Portsmouth en nog 5 jaar later was hij apetrots aanwezig bij de finish van de Whitbread Race 1989/1990 in Southampton.

Toen ik hem rond 2007 vertelde dat ik van plan was om het bedrijf 8 maanden aan het management team over te laten om met mijn gezin een ‘rondje Atlantic’ te gaan varen was hij aanvankelijk ‘niet erg enthousiast’, om het maar even voorzichtig uit te drukken. Delegeren OK, maar dit... Gelukkig liep het allemaal goed af en waren we tijdens onze zeilreis een prachtige week samen op Antigua. Maar de besmetting met ‘zijn’ zeilvirus begon in zijn ogen wel heel extreme gevolgen te krijgen.

Maar toch, toen onze kinderen spaarcentjes tekort kwamen om hun eerste Optimistje of Splash te kopen schoot hij ze weer te hulp, net als hij 35 jaar eerder bij mij had gedaan. Ze hebben het zeilen mede daardoor van jongs af aan met de paplepel ingegoten gekregen. Aan boord van de Lamawaje starten Rikke, Imme en Pippa tegenwoordig al zelf de motor, halen het anker op, hijsen de zeilen en zetten koers naar een nieuwe bestemming over de horizon. En zo gaat het zeilvirus weer over op een nieuwe generatie.

Behalve met het zeilvirus heeft hij ons gelukkig met nog veel meer besmet. Gezond boerenverstand. Ondernemerschap. Nieuwsgierigheid. Twee rechtse handen. Perfectionisme. Liefde voor de natuur.

Deze week is onze ‘oude familievriend’ 80 geworden.
Oud? Ja!
Familie? Zeker!
Vriend? Meer dan ooit!

Pap, proficiat en ik hoop dat we nog lang samen mooie avonturen mogen beleven.