Ach, altijd maar die verhalen over Lamawaje hier, Lamawaje daar. Nee, de enige echte Woeste Wobbe, daar moeten we het hoognodig eens over hebben! Niet die Vollenhovense Bol Woeste Wobbe waarmee ik als klein jongetje met mijn ouders op vakantie ging. Ook niet de Lemsteraak Woeste Wobbe waarmee ik zelf leerde zeilen op het IJsselmeer en de Waddenzee toen ik een tiener was. En ook niet de Opstomer Woeste Wobbe waarmee we op vakantie mochten naar Sail Amsterdam toen Rikke net geboren was. Nee, dit keer moeten we het eens hebben over de enige echte Woeste Wobbe waar al die prachtige boten naar zijn vernoemd.

Langs hoeveel bruggen en sluizen zijn we vroeger in Friesland niet gevaren waarbij de brug- of sluiswachter de naam van de boot las en dan begon te wijzen naar de kapitein, met de vraag “Woeste Wobbe?”, waarop de kapitein breed lachend naar de enige echte Woeste Wobbe wees, op het voordek.

Vollenhovense Bollen en Lemsteraken zijn platbodems die vaak namen hebben als Jonge Rijn, Grutte Pier, Wylde Wytze, Lytse Lys en daar paste Woeste Wobbe natuurlijk perfect bij, vooral als de kapiteinsvrouw met haar meisjesnaam Wobbe heet. Vandaar dus. Ik vond het bovendien een hele verbetering na de vorige bootnaam “Pamaro” (pa, ma en het rotjong…).

Die enige echte Woeste Wobbe had van huis uit geen enkele ‘ervaaring’. Ze is bovendien van opleiding een taalkundig perfectioniste dus ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik een correctie krijg op de vorige zin. Maar ze wil altijd alles zelf leren en was dan ook de eerste en enige aan boord die een vaarbewijs haalde en later zelfs het KNWV certificaat Kustnavigatie. Ook de marifoonlicentie stond op naam van de enige echte Woeste Wobbe. “Sluis Enkhuizen, sluis Enkhuizen, dit is Woeste Wobbe! Wanneer mogen we invaren?!” We hebben nooit lang hoeven wachten.

De enige echte Woeste Wobbe was niet altijd even blij met de corvee werkzaamheden door de bemanning. Na het afdrogen bleek er regelmatig nog een klein koffielepeltje onder in het afdruiprek verstopt te zitten als wij dat overboord lieten uitlekken. Floep, daar ging er weer een de plomp in. Totdat er uiteindelijk nog maar één lepeltje over was waar we om en om de koffie mee moesten roeren. Dat ging enkele dagen goed en toen op een dag… Ach ja, koffie kun je ook met een eetlepel roeren.

Hoewel ze dus geen ‘ervaaring’ had, zat het grote water wel een beetje in de genen. In haar ouderlijk huis in Heerlen prijkte een schilderij van de haven van Rotterdam want daar was op 6 februari 1897 haar vader geboren, zeg maar de enige échte echte Woeste Wobbe. En 70 jaar en 1 dag later werd in die havenstad ook haar zoon geboren. In 1990 stond ze dan ook trots op de kade toen haar zoon als bemanningslid van Dirk Nauta's “Equity & Law II” terugkwam van de Whitbread Round The World Race.

Toen wij in 2009/2010 met de Lamawaje een “Rondje Atlantic” gingen zeilen was het de enige echte Woeste Wobbe die liefst als verstekeling de hele reis was meegegaan. Ze voer uiteindelijk grote stukken van de Intracoastal Waterways aan de Amerikaanse Oostkust met ons mee, van Wilmington langs Norfolk, door de Chesapeake Bay tot bij Washington. Ze had dan ook veel gemiste knuffeltijd met de kleinkinderen in te halen. En die vonden het natuurlijk heerlijk om weer eens uitgebreid met Oma te kunnen Uno’en, puzzelen of patiencen.

Maar nu komt het. De enige echte Woeste Wobbe is in het echt helemaal zo woest niet. Sterker nog, de enige echte Woeste Wobbe blinkt uit in zorgzaamheid. Allereerst voor haar gezin natuurlijk, waarvoor haar niks te veel is. Maar in niet mindere mate voor anderen in haar omgeving. Of het nou haar eigen ouders, broers of zussen betrof, of haar schoonfamilie, mensen via de Zonnebloem, of zomaar mensen in haar omgeving. Mensen die om welke reden dan ook verlegen zitten om aandacht of verzorging. De enige echte Woeste Wobbe zoekt hen steeds weer op.

Eigenlijk moet die boot ter gelegenheid van haar 80e verjaardag op 3 december maar omgedoopt worden tot Lieve Wobbe. Maar ja, dan moeten we weer langer wachten bij de sluis…