Het was misschien ook wel wat erg optimistisch gepland, aankomen aan boord in Fiumicino op maandagochtend en dan dinsdagmiddag de trossen los richting Ponza. De werf heeft de afgelopen winter hard gewerkt aan reparatie van de schade die we vorig jaar in Capri hebben opgelopen. En ik heb de boot ook maar meteen nieuw in de donkerblauwe lak laten zetten. Dat moest allemaal binnen in een hal gebeuren en dus moest de mast eraf, radar eraf, antennes eraf, windmolen eraf etc. En na de reparatie moest de mast door de mannen van de werf ook weer erop worden gezet en alle kabeltjes en lijnen (stuk of 30) weer allemaal op precies dezelfde manier terug… Met goede voorbereiding en een scheutje perfectionisme was dat allemaal niet zo heel moeilijk geweest. Maar, we zijn hier natuurlijk wel in Italie… En dus klopte niet alles en waren er onderdelen kwijt. Maar dan komt de indrukwekkende kracht van Italie meteen ook boven: iedereen laat alles uit de handen vallen, ontbrekende onderdelen worden binnen een uur gemaakt in de eigen werkplaats of geleverd door bevriende ondernemers in de buurt; de bemanning van de Lamawaje wordt door de eigenaar van de werf uitgenodigd voor een goede Italiaanse lunch en een paar uur later is Lamawaje alsnog klaar voor vertrek. Improviseren kunnen ze als de beste.

We brengen met zijn vieren de boot van Rome naar de Adriatische Zee waar de familie Geelen in de zomer van 2018 de Kroatische kust wil verkennen. Rikke en haar vriendin Livia, Ruud en ondergetekende. Ruud was net terug van 2,5 jaar uitzending naar Melbourne en zou eigenlijk 1 juni weer starten in Nederland. Maar deze kans liet hij niet lopen. Dan maar een maandje later starten. Rikke en Livia vieren alvast dat ze klaar zijn met de middelbare school, hoewel ze volgende week pas de uitslag krijgen. We moeten woensdag ergens liggen met goed GSM bereik en indien nodig een vliegveld binnen bereik…

Inmiddels liggen we in Marina Porto dell Edna, in Riposto onder de imposante vulkaan in het oosten van Sicilie. We hebben een lange nacht moeten bijslapen na een zeer vermoeiende overtocht van 250 mijl vanuit Ponza. 36 uur varen en alleen maar af en toe buiten op de bank een uurtje kunnen slapen. Deze etappe kunnen we zo opnemen in de top 5 met zwaarste tochten van de Lamawaje, na o.a. de Noordelijke Atlantic, de Baai van Biscaije en de tocht van Cuba naar de Bahama’s. En dat totaal onverwacht. Wat begon met een rustig vertrek vanuit Ponza bij ruime wind (en een voorspelling voor max. 20 knopen wind) werd al snel 20 uur hakken tegen 30 knopen wind, met twee reven in het grootzeil. De ETA schoof steeds verder naar achteren. Rikke was de vissen al aan het voeren (voor het eerst sinds een jaar of 10). Livia's eerste keer op een zeilboot op zee werd een ware vuurdoop, ze keek met grote ogen naar de golven, waande zich full-time in de Vliegende Hollander, maar werd godzijdank niet misselijk. Ruud werd misselijk maar bleef fit genoeg om wacht te kunnen lopen zodat we om en om een uurtje konden sturen en slapen buiten op de bank. Na een zware nacht kwamen we eindelijk aan bij de ingang van de Straat van Messina, beschut voor de steeds grotere golven. Maar waar ik had verwacht (en gelezen) dat de wind daar ook grotendeels zou wegvallen dankzij de hoge bergen, kregen we de laatste 30 mijl tot Taormina met steeds hardere wind te maken. Toen de windmeter voor het eerst boven de 40 knopen schoot, hebben we alle zeilen gestreken en gingen we op de motor verder. Terwijl we ons best moesten doen om de zwaardvis-vissers te ontwijken met hun 10 meter lange boten met 10 meter hoge uitkijkmast en 20 meter lange boegspriet, bleef de windmeter constant boven de 40 knopen hangen met pieken van 48 knopen (windkracht 9). Mijn instinct zei steeds “reven, reven”, maar alle zeilen waren al naar beneden... De windvlagen tegen de mast en giek duwden de boot schuin tot we met de gangboorden in het water zaten. Geen pretje. De laatste twee uur maakte ik me zorgen hoe ik bij deze wind zou moeten aanleggen in een haven die ik niet kende. Maar eenmaal binnen de havenhoofden viel de wind volledig weg en hadden we het zweet al snel op het voorhoofd van de verzengende hitte. Wat een tocht. We moeten effe bijkomen. Ik heb een auto gehuurd voor een paar dagen om Syracusa, Taormina en natuurlijk de Edna te verkennen.

All is well aboard the good ship Lamawaje!